Zo kan het ook

Van veel musici die ik aanschrijf krijg ik niets, of een nietszeggend antwoord te horen. Dat terwijl ik aangeef dat ik bereid ben een gage te betalen. Teveel besognes misschien? heel vervelend is dat in elk geval. Maar dat geldt niet voor Jan-Peter dG, van wie ik eerder wat compositielessen heb genomen. Ik vroeg hem om commentaar te leveren - tegen een betaling - op mijn nieuwste compositie, die nu in de steigers staat en waar wel wat in zit, maar nog niet genoeg. Per kerende post kreeg ik dat deskundige commentaar; maar geen rekening. Na wat heen en weer gemail bleek, dat hij totaal niet had begrepen dat ik hem 'inhuurde' als professional dus tegen een beloning. Desondanks had hij toch zijn commentaar gestuurd, in zijn beleving dus om niet. Zo kan het ook! 

Hoog bezoek!

 Tijn is terug uit Indonesië en hij kon vandaag op bezoek bij Eef. Dat was genieten natuurlijk, al lijkt de afstand minder groot omdat hij vaak had gevideochat. Er werd flink bijgepraat, en vooruitgekeken naar de komst van het kleine meisje, over een paar weken. Wat een vreugde allemaal.

Hier staan de vader en opa in spe met een fotootje
van Tijns overgrootvader in een camée

Lemelerberg

Vandaag gingen we wel met zijn tweeën op weg naar de Lemelerberg. Het begint ook deze keer in Lemelerveld, maar nu is de richting noordwaarts, naar Ommen. Dan kom je door een prachtgebied: de Lemelerberg. Dat is een heideveld met veel jeneverbessen, veel uitzicht en zandpaden. Er is bijna niemand, want iedereen blijft dichter bij Ommen of kiest het Pieterpad. Na enige tijd gaat dit gebied wel over in de Archemerberg, waar het Pieterpad loopt. Het was een aangename verrassing, die Lemelerberg, en die zullen we nog wel vaker gaan zien.

             

Praatjes vullen geen gaatjes

 Dat was lachen. Gingen we op pad om vanuit Lemelerveld naar Nijverdal te lopen, komt Eef in de problemen door zijn onstuitbare behoefte aan kletspraatjes. Deze keer was de conducteur van de trein aan de beurt. Wij kwamen aan in Dalfsen, waar onze bus zou gaan, maar Eef moest nog even napraten. Wat gebeurt? ik stap uit, Eef praat, de deuren sluiten zich. En zo kon ik hem uitzwaaien op weg naar Ommen. Teruggaan was geen optie want dat sloot niet meer aan op de bus. Met een korte uitwisseling via het mobieltje besloten we om elk ons weegs te gaan. Hij van Ommen naar Mariënberg, ik mijn oorspronkelijke plan. De bus was op tijd, ik stapte na 20 minuten uit in Lemelerveld en begon mijn wandeling. Gelukkig mocht ik even in een bloemenzaak een sanitaire stop maken... Het was veelal open landschap, maar aan het begin was er een venengebied, een vogelreservaat. Het was wel zichtbaar dat dit gebied van oorsprong heel moerassig is geweest. Overal stonden armetierige strookjes rietpluimen in de sloten naast de autoweg. Eén stuk van het veen was toegankelijk. Dat heb ik niet betreden, de afstand naar Nijverdal was me genoeg, maar het is een idee voor een volgende keer.

Echt boerenland: de was hangt te drogen.....

...en de kool staat op het land

Over de verder kale weilanden liep ik door. Op zeker moment moest ik over een particulier terrein, van een eierboer, en daar was de boer zelf bezig. Van die gelegenheid maakte ik gebruik, met een praatje, om maar meteen 20 vrije uitloopeitjes mee te nemen. De boer moest er om lachen. Verderop kwam eindelijk het bos van Nijverdal in zicht. Daar liep ik aan de westkant onderlangs de stad in, heel verrassend want ik kwam over een hoge helling, het leek wel Aracena. Een fijne wandeling, kan mooier maar zeker met zijn tweeën is het iets om nog eens te doen.

De andere kant van het land

Het wonen in Wijhe, nu al weer een jaar, levert heel nieuwe kansen op vooral op het gebied van wandelen. Zo ben ik systematisch aan het bekijken waar je van hieruit kunt komen met bus en trein, en hoe je dan een kilometer of 17 kunt lopen. Zo was vandaag de beurt aan de wandeling van Ommen naar Vroomshoop. Naar waar? Naar Vroomshoop, jazeker! want ook daar is een halte van een spoorlijn. Wie had dat gedacht? Die kant uit ga je anders nooit - maar het bleek een heel interessante etappe te zijn. Gedeeltelijk door bos maar vooral door open landschap liepen we in een lekker tempo door het droge zij het wat bewolkte weer. De temperatuur was prima. Daar kwamen we opeens langs een vennetje met een prachtig verstilde sfeer. Zelfs een knuppelpaadje ontbrak niet. Het was er vredig en kalm, een heerlijke plaats om te zijn, dat Besthmenerven. 

In Vroomshoop aangekomen leidde ik Eef langs de plaatselijke slager met als resultaat dat ik een paar droge worsten voor hem kocht, en nog wat ander lekkers. Een TV journalist wilde een praatje met ons  maken, maar dan wel over corona. Daar had ik geen zin in. Dat onderwerp komt al te vaak aan de orde. Wij gingen naar de trein en reden heerlijk comfortabel weer naar huis.

Een vol jaar

Vandaag precies een jaar geleden stond de verhuiswagen hier voor de deur, met de vriendelijke mannen van Van Beek verhuizers met wie het een genoegen was om samen te werken. Zij schroefden ramen uit de sponningen, tilden onmogelijke volumes door het raam en schroefden het weer dicht. Ze namen even de tijd voor een praatje bij de koffie. Ze sjouwden vrolijk en gecoördineerd de zware tapijten naar binnen, de vleugel werd door hen netjes afgeleverd kortom: puik werk. En die koffie, dat ging gewoon met zijn allen in de kamer. Het was nog voor de komst van corona.... wat lijkt dat ver weg. En daar zat ik dan, in mijn eentje tussen de rommel. Uiteindelijk heb ik 50 dozen uitgepakt en ingeruimd. Daar was ik wel een paar weken mee bezig, ook al omdat mijn oude huis nog moest worden opgeleverd; daar had ik natuurlijk ook nog werk aan. En nu is dat jaar dan om. Ik heb mijn draai hier wel redelijk gevonden, voel me best thuis en het huis bevalt me nog steeds, al is het aan de grote kant. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, hoewel ik tot op de dag van vandaag nog verbaasd ben dat ik het heb gedaan. 

Inmiddels lijkt het erop dat velen mijn voorbeeld volgen. De huizen in deze omgeving gaan als zoete broodjes weg en de prijzen lopen op. Men wil niet meer in de Randstad wonen, nu je veel vaker van huis uit werkt. Ik was dus net op tijd. 

Heel landelijk heb ik vandaag mijn oogst aan kornoelje verwerkt. Het zakje uit de koelkast bevatte ruim  driekwart kilo, en daarvan hield ik na 2 uur ontpitten 250 gram vruchtvlees over. Echt zo'n klus om maar één keer per jaar te doen. Maar vervolgens had ik dan ook twee potjes heerlijke jam, kornoelje gemend met (echte) bosbessen. Nog wat spitten in de tuin - rhodondendron eruit, knolselderij geoogst voor de erwtensoep - en snert gemaakt, zo heb ik mijn eerste jaar in Wijhe afgesloten.

Toch maar om

Ruiterberg

 Na een gezellige avond in De Bilt togen wij getweeën naar Maarn om van daar uit naar Doorn te wandelen. Wat bleek? dat is een stukje van 4 km. Te weinig dus. Daarom besloten we bij een wegwijzer in het bos toch maar richting Wijk bij Duurstede, en bij nader inzien Leersum te gaan. Dat gaat dwars over de Utrechtse Heuvelrug, lekker bossig en verrassend nieuw voor ons. Zo was daar  de poort naar het landgoed de Ruiterberg, en dat bleek een mini-wijkje te zijn met een woning of vier. Daarachter was het landgoed, dat helaas niet te betreden viel, maar we kregen er toch een goede indruk van. Verder kwamen we langs een opgeknapte schaapskooi, nu een prachtig woonoord, en een oude grafheuvel. Het klapstuk waren de Leersumer Plassen, een verlaten natuuroord dat helderblauw in de winterzon oplichtte. Toch weer 15 km gelopen.

Mobiel toilet

jeneverbessen

 Ik stond vanochtend fris naast mijn bed op een onchristelijk uur, voor mijn doen dan, en besloot meteen om de wandeling van Rijssen naar Nijverdal te doen. Maar toen ik daar ruim een uur later stond, ging ik toch liever naar het zuiden, richting Goor dus. Het zal de lichtinval geweest zijn. In elk geval kreeg ik een tour de ville door het buitengewoon saaie Rijssen. En ik moest toch naar de wc! en nergens horeca open natuurlijk. Gelukkig was daar een bouwbedrijf op het dak van een woonhuis bezig; er stond een mobiel toilet. Daar mocht ik even de ochtend achterlaten. Opgelucht liep ik verder en vertrok uit Rijssen. Daar loopt het Havezatenpad, maar dat ging helaas naar het westen, mogelijk richting Holten. Daar had ik geen kaart van, en een plan is een plan dus ging ik langs het fietspad tussen de bomen verder naar het zuiden. Eindelijk kwam daar dan de open natuur. Het pad liep door een heide-achtig gebied met prachtige jeneverbessen. Daar stond een monumentje voor de kanjer die deze jenevers heeft weten te redden van de aanleg van alweer een autosnelweg. Maar daarna was de pret voorbij en moest ik door open landschap met huizen verder. Ook toen moest ik weer zo nodig.... en ja hoor, daar was alweer een bouwkeet met mobiel toilet. Zo was Boels mijn redding vandaag. 

Bakkie doen

 Bakkie doen? met deze vraag belde mijn oudste mij op, en natuurlijk was hij van harte welkom. Bij zijn nieuwe baan heeft hij een lease auto gekregen, een elektrische Tesla, en daar rijdt hij graag mee. Het is ruim een uurtje rijden, vertelde hij me. Net na de lunch was hij er en we praatten genoeglijk bij. Hij was trots op een nieuwe app die hij heeft ontwikkeld en waardoor MOffice een stukje efficiënter is geworden. Me dunkt, een mooie prestatie. Verder ging het over van alles en uiteraard over de politiek; er is ook zoveel gebeurd de afgelopen dagen, en de verkiezingen staan ook nog voor de deur. Ik liet hem een lied horen dat ik had geschreven, en vervolgens gingen we er even op uit. We liepen een stuk langs de IJssel en via het dorp weer terug naar huis. De auto hing intussen aan het infuus; je kunt op internet vinden waar in het land elektriciteitspalen voor de auto's staan. Ook kon Douwe op zijn mobiel zien of dat bakbeest al voldoende was opgeladen. Na nog wat lekkers voor onderweg ging hij weer. Hij verheugde zich al op zijn komende werkdag.

Wandeling Bathmen - Holten

 Als we van hieruit lopen, verwacht Eef dat ik de route uitzet. Dat deed ik; het werd Bathmen - Holten. Dat kun je rechtstreeks lopen, langs de weg, en dan zijn het tien saaie kilometers. Maar je kunt ook een slinger maken naar het noorden of zoals gisteren naar het zuiden. Dat werd een verrassend aardig pad. Het was alleen wat langer dan ik had gedacht. Je probeert een lengte in te schatten. Ik dacht dat het 18 km was. Het werden er 22, en die arme Eef voelde het behoorlijk in zijn benen. Maar hij redde het wel, zeker toen we op 4 km van het station een gezellig bankje vonden bij een buurtschap, waar we over het weiland konden kijken en even bijkomen. Eenmaal in Holten konden we rustig zitten. Er was tijd genoeg, zo laat was het niet geworden, maar thuis hadden we geen zin meer in lang wachten voor het eten dus besloten we zoals vanouds de dag met een loempia bij de plaatselijke chinees, afgehaald natuurlijk, daar eten zit er niet in. Dat was dus gisteren, maar het nieuws uit Amerika moest gisteren wel op de voorgrond staan.

Gek geworden

Het Capitool in Washington is bestormd door een razende menigte, daartoe opgehitst door hun president, Trump zelf. Er zijn doden bij gevallen. Een streek die de Amerikanen in bananenrepublieken uithaalden, voorheen. Nu zijn ze zelf de bananenrepubliek. De nog levende ex-presidenten hebben het scherp veroordeeld, ook de republikeinse George Bush. Tien nog levende ex-ministers van defensie hebben Trump gewaarschuwd, om niet het leger in te zetten voor zijn eigen doeleinden. Wereldwijd is er afschuw over uitgesproken; zelfs Rusland meldt dat de vorm van democratie in de US zijn tijd heeft uitgediend, dat het systeem moet worden afgestoft. De komende dagen zal het erom spannen. Komt er burgeroorlog? of liever, komt die er meteen? of heeft dat langer nodig en gaat dat komen als hopelijk Biden wel degelijk het stokje heeft overgenomen? Dat dit een historisch moment is, daarover is vriend en vijand het eens. Als deze crisis wordt bezworen, dan hoeven alleen nog maar corona en de klimaatverandering op de schop en dan is alles weer helemaal OK. Wat een tijden.