70 jaar

 

Wonderbaarlijke genezing

Calor, tumor, dolor, rubor, functio laesa: de vijf symptomen van een ontsteking. Die schoten door mijn hoofd toen ik deze avond rustig in de kamer zat te lezen. Sinds gisteren had ik een scheur tussen mijn kleine teen en de 'ringteen' ernaast, in mijn rechtervoet. Dat had ik vroeger wel vaker, en dan zo erg dat het bloed over mijn voet liep. Nu was het ook een scheur tot op het rode vlees, maar het bloedde net niet. Ik had de laatste dagen vaak met blote voeten in mijn sandalen gelopen, waarschijnlijk was dat de oorzaak dat deze zwakke plek weer open kwam te liggen. Maar tijdens het lezen werd ik een flinke toename van hitte in mijn voet gewaar. Ik keek naar mijn voet en jawel, er was een groot stuk aan de zijkant van mijn voet rood geworden, en heet, te beginnen bij mijn teen. Dus ik telde de vijf af. Het deed geen zeer, maar ik voelde wel iets; niet echt dolor. Ik kon nog lopen op de voet, met dat gevoel. Ook niet echt functio laesa dus. Maar overduidelijk wel calor, tumor en rubor. Ik zat er gefascineerd naar te kijken. De rode plek breidde langzaam over dat ene middenvoetsbeentje uit. De hitte was steeds duidelijker te voelen. Eventjes dacht ik, het zal toch geen sepsis worden? in de gaten houden. Zo zat ik nog steeds te lezen, tot ik na precies anderhalf uur voelde dat de hitte wegtrok. De roodheid verdween daarmee ook. Tot mijn verbijstering zag ik dat de best diepe wond, die er zoëven had gezeten, nu helemaal dicht was! Zo heb ik bewust het herstellend vermogen van mijn eigen lichaam in werking gezien. Dat het zo snel gaat! fascinerend.

Koorstuk

Deze zomer heb ik inspiratie, en een stok achter de deur in de vorm van een competitie voor componisten. In België wordt deze competitie georganiseerd, ik zeg nog niet welke het is, en in mei ongeveer heb ik een stuk daarvoor geschreven. Het moest een koorstuk zijn voor driestemmig vrouwenkoor; net het soort koor waar ik momenteel in zing. Ook moest het op oorspronkelijk Nederlandse tekst zijn, precies mijn ding dus. Ik kwam een mooi gedicht tegen over de naweeën van een oorlog, dat mij aansprak in deze periode waarin Oekraïne wordt aangevallen. Dat gedicht werd een ernstig koorstuk en ik zond het in. 
Laat ik nu al grasduinend een heel ander gedicht tegenkomen, ook oorspronkelijk Nederlands maar met een onbezorgde, vrolijke inhoud. Wham, de inspiratie sloeg toe en een week voor de deadline stond er een tweede koorstuk, jolig en guitig. Ook dat heb ik opgestuurd en nu is het wachten op de uitslag. Helaas moet ik tot november wachten.... Het gaat mij vooral om het commentaar dat ik hoop te krijgen. Als de uitslag is geweest, zal ik het vrolijke stuk aan de dirigente van mijn koor geven en wie weet, gaan we het zelf zingen.

Een-na-laatste van de oude generatie

Vandaag hebben we Pim begraven, die de mooie leeftijd van 94 jaar heeft bereikt. De ceremonie was heel smaakvol. Er werden foto's en dia's uit het leven van Pim getoond, waaruit bleek hoeveel hij om zijn vrouw en gezin heeft gegeven. Ook zag je hoe hij van het leven heeft genoten met allerlei activiteiten die in zijn tijd toch niet gebruikelijk waren, samen uit varen bijvoorbeeld. En vooral viel me op hoeveel foto's er waren van al die activiteiten. Dat moet wel komen doordat zijn oudste dochter kunstenares in de dop was. Ze had er duidelijk oog voor. 

Het was ook fijn om de nichten en neven weer eens te zien. Er was geen uitgebreide nazit, maar het was voldoende. Nu is alleen Juup nog over van de oude generatie. En die is 95, dus zoals Theo de Tuinman zou zeggen, de kop is eraf. 

Je moet schieten, anders kun je niet scoren

 Een beroemde uitspraak van het fenomeen Cruijff. En o zo waar, zoals vele van zijn uitspraken, en ook nog eens mutatis mutandis toe te passen op een breed veld buiten het voetballen alleen

zwaluwen op lijn

heide bij Holterberg

Zo liepen Eef en ik vandaag van Rijssen naar Nijverdal, maar omdat ik een bestelling had geplaatst bij een fabriek in Rijssen namen we dit keer een andere route dan verwacht. En wat gebeurt! de nieuwe route leidde ons volstrekt onvoorbereid over een prachtig pad langs de Midden Regge waar ik anders nooit iets zou hebben gepland. De karekieten kakelden in de rietpluimen, hele scholen jonge zwaluwen zaten op een lange lijn op het prikkeldraad dat het pad afschermde, in de Midden Regge zwommen de futen en verderop in het weidse landschap zagen we witte en zwarte schapen rommelig over een schiereilandje gaan, en daarbuiten grote groene velden. Een lust voor het oog. We liepen langs een camping, die toch wel smaakvol was ingericht zonder het pad te blokkeren. En daar hield het niet op. Vanuit die lokatie kwamen we via een mooi halfopen land met boerderijen terecht op de oostkant van de Holterberg, een stuk met een fantastisch heidegebied dat zo te zien maar zelden belopen wordt. We wisten niet wat ons overkwam en bedachten dat dit het effect is van iets ondernemen; je doet iets en dan gebeurt er iets nieuws. Je moet schieten en dan ga je ook scoren.

Bezoek in Wijhe

 Douwe en zijn Ana kwamen vandaag op bezoek. Natuurlijk wilde Douwe eens laten zien hoe zijn moeder woont. Ze kwamen lunchen, dus ik had uitgepakt met kazen, vleesbeleg en zelfgemaakte jam. Tevoren had ik een brood gebakken, waarbij Eef en ik om beurten hadden gekneed, en ik liet haar dat trots zien voor ik het aansneed. Ze deden de tafel eer aan, Ana blijkt verzot op kazen te zijn dus dat kwam goed uit! 

We hebben een heel gezellige maaltijd genoten met veel leuke gedachtenwisseling. Ana wilde het huis wel bekijken dus een tour de maison stond ook op het programma. Daarna moesten ze weer weg. Wat was dat leuk om te zien hoe ze hand in hand de straat uitliepen, op weg naar de electrische auto aan de prikpaal. Dat deed mijn moederhart echt goed.

Lunch in Wijhe

Douwe wilde zijn Ana Wijhe wel eens laten zien. Zo kwamen ze in zijn Tesla aanzetten voor een lunch. Ik had lekker uitgepakt, veel smakelijke dingen voor op brood, en Eef had weer notenbrood gebakken. De uren vlogen om, we hadden stof te over. Het is wel heerlijk om te zien dat je kind geluk uitstraalt. En ook Ana is duidelijk dol op Douwe. Kan het beter? Van een wandeling samen kwam het niet, maar dat maakte niet uit. Na hun vertrek zijn Eef en ik een stukje gaan lopen. 

Een droom

Met een groep mensen sta ik in een soort gelagkamer, type Oostenrijkse Kneipe. Er is een tweede groepje, een vrouw met vier kinderen in verschillende leeftijden, de oudste een jongen van ca. 15 jaar, de jongste misschien 7. Zij zingen, waarbij de moeder de handen van een kind vasthoudt, en ze een beetje laat ronddraaien. Het zijn schrille, hoge kinderstemmen, ook van de puber. Het klinkt lief maar wat onbeholpen. Dan stommelen er minstens vier volwassenen naar binnen, met dikke jassen. Het wordt een rommeltje, en een klein kind komt op me af en vertelt me in een vreemde taal, Tsjechisch of zo, een heel verhaal waaruit ik begrijp dat het een groot muziek gezelschap betreft, een familie, die hier samen zouden optreden maar door omstandigheden zijn ze elkaar kwijt geraakt; daarom had de moeder maar vast met de kinderen wat gezongen. Net als hij klaar is met vertellen, barst er nog een groep volwassenen naar binnen, nu beladen met instrumenten, en ze beginnen te spelen

Recept voor het oor

Neem een handjevol hondsdraf, een eetlepel wilde marjolein, een theelepel thijm en twee lavendelbloemen. Voeg 4 stukjes wilgenbast toe. Druppel met een pipetje 80 ml olijfolie daarbij, in een weckpot bijvoorbeeld. Verhit dat drie maal daags gedurende een dag of vijf. Daarna zeef je het uit door een oude sok heen, over glas. Tweemaals daags drie druppels hiervan achter je oor doen.

Je kunt ook gekneusde hondsdraf achter je oorschelp doen voor verlichting van oorpijn.

Langs bij Sabine

Sabine werd 61 jaar. Vorig jaar had ze een feestje willen geven, maar ja, dat viel in het water met corona. Dus dacht ik, het wordt tijd om mijn gezicht even te laten zien, ik ga gewoon langs. Daarom zette ik een wandeling uit door het Achterhoekse waar zij woont en zorgde dat ik op een fatsoenlijk tijdstip daar kon zijn. Ik bofte, ze was thuis en het was een hele verrassing voor haar. Met haar man en een buurvrouw hebben we in hun grote tuin heerlijk zitten bijkletsen. De buurvrouw doet binnenhuisarchitectuur, misschien moet ik die eens in de arm nemen. Sabine zou die middag naar haar dochter gaan, dus we hadden geen uren de tijd maar de tijd die we hadden was heel plezierig. Daarna stapte ik op en liep mijn route verder af. 

Hoog bezoek: Ana komt eten

En wie is Ana dan wel? Nou, dat is de vriendin van zoon D. Vandaag kwam hij haar voorstellen onder het genot van een etentje dat vrijwel volledig door mijn geliefde was voorbereid. En tot zijn grote plezier lustte ze alles wat hij haar voorzette! Ook D. liet zich niet onbetuigd en smikkelde van de speciale pot voor hem. We hebben gezellig zitten babbelen, het was een plezierige eerste kennismaking en ik vond het geweldig leuk om nu ook een eigen schoondochter in te kunnen brengen in de melee van jonge mensen om ons heen.

Ulft voor de bril

Het is een gat in de Achterhoek, maar toch ging ik daarheen: naar Ulft. En niet vanwege het DRU museum dat daar staat. Dat zal vast de moeite waard zijn, een volgend keer, maar nu liep ik daarheen vanaf Doetinchem, om mijn ogen te laten opmeten voor een nieuwe bril. Deze brillendame leek mij bijzonder goed, en bovendien was ze bereid om te meten met een recept. Ze verkoopt zelf geen brillen namelijk. Het was prima te belopen, maar dan wel zodanig dat er na de afspraak geen tijd meer was om het DRU museum te bekijken. Het zag er aardig uit, dus wie weet? Maar de wandeling zelf was niet veel bijzonders. Wel een goede manier om bevrijdingsdag te vieren.

Naar Mariënberg

Voorjaarsplanten voor in mijn voortuin ging ik halen in het bos bij Mariënberg, waar ik ze vorige jaren in overvloed had zien staan. Dus op naar Zwolle en met Blauwnet daarheen. Wie schetst mijn verbazing als ik op mijn schouder word getikt, door niemand minder dan mijn bonusdochter Marieke! Die ging  stomtoevallig in dezelfde trein, naar haar ouders in Ter Apel. Dat was natuurlijk enthousiast bijkletsen! De dag kon niet meer stuk. We beloofden weer eens met elkaar uit te gaan. De plantjes heb ik later in Mariënberg ook gevonden, zij het niet alle soorten. Maar ze staan inmiddels in de tuin en komen al op.

Concertje bij de uitreiking van de Poëzieprijs Zutphen

In de prachtige voormalige Vleeshal in Zutphen werd de stadspoëzieprijs uitgereikt. Laten we maar zeggen dat de smaak van de jury verrassend was, en niet de mijne. Maar mij was door de organisator AH den B. gevraagd of mijn Ida liederen konden worden uitgevoerd. En dat kon! Zowel Michael Wilmering als Daan Boertien hadden de zaterdag 2 april nog vrij staan in hun agenda's. Zo zongen ze opnieuw de zeven liederen. Het was heel mooi om te horen hoe ze al verder waren gegroeid in de interpretatie ervan. Michael zong nu ook zonder partituur voor zich. 
Het was bijzonder leuk aan de vork gestoken. Iedereen zat nog te roezemoezen, en zonder een woord kwamen de twee heren naar voren en begonnen met Thracisch I. Toen werd het vanzelf stil. Daarna stopten ze, en werd de hele ceremonie afgedraaid, inclusief het voorlezen van de meest merkwaardige conterfeitsels. Toen dat allemaal achter de rug was, had iedereen veel aandacht voor het recital dat opnieuw begon met Thracisch I; zo trokken ze de aandacht naar zich toe. Men was heel enthousiast, en dat voor moderne dichters. Het was, zo zeiden ze, alsof deze gedichten ervoor gemaakt waren om op deze manier te klinken. Het was, zo zeiden ze, een verrassing dat de gedichten van Ida Gerhardt ook nu nog zeggingskracht hebben. Alles was ook zo goed te verstaan geweest; en de gedichten kregen extra betekenis met de muziek. Dat was heerlijk om te horen. Zeven liederen, nu voor de tweede keer uitgevoerd, mag ik trots zijn?

Cock is overleden

 Mijn lieve ouwe kinderjuf is na een prachtig leven overleden op 31 maart. Helaas kreeg ik de rouwkaart erg laat, zodat ik niet naar de begrafenis kon, maar ik heb live de video opname van de dienst bekeken op 7 april. 
Zij was heel belangrijk in mijn jeugd, in een heel positieve zin: ze heeft me met vreugde en goede wil overladen toen ik dat heel hard nodig had. Ik zal altijd aan haar blijven denken. Dank lieve Cock, voor alles wat je voor me hebt betekend.

Boei

Al enige jaren ben ik Vriend van Boei, een vereniging die industrieel een agrarisch erfgoed behoudt, opknapt en een nieuwe functie geeft in de huidige maatschappij. Ze gaan dus verder dan Hendrick de Keyzer, die alleen behoudt. Vandaag had Boei een rondleiding door zo'n gerestaureerd en herbestemd gebouw: het voormalig Zuyderziekenhuis in Rotterdam. Dat wilde ik zien, zelfs zo graag dat ik bereid was er in de spits naar toe te reizen en de volle mep voor de trein te betalen. Ook Eef kreeg dit huzarenstuk voor elkaar. En daar had hij geen spijt van. Het was een prachtige prestatie, die ze geleverd hebben. De van buiten nog altijd puntgave jaren twintig (20e eeuw) facade omvatte een strak, modern, milieubewust geïsoleerd en ingedeeld nieuw gebouw dat als nieuw gymnasium in gebruik zal worden genomen. Daarnaast zijn er op het terrein woningen gerealiseerd, zodat de kosten er redelijk uitkomen. Uiteraard heeft de gemeente bijgefinancierd. Maar het erfgoed is bewaard en het idee dat daar zoveel scholieren van gaan genieten, is geweldig.

FF bijkletsen en lekker eten met Tych

 Hij belde voor een afspraak en kreeg er meteen de belofte van magisch voedsel bij: mijn jongste kwam eten. Hij was weer helemaal de oude met praatjes voor tien. Eef had zijn best gedaan op het eten, zijn grote hobby tenslotte. Was bijzonder gezellig.

Rond KNMI - en Emily

Een dagwandeling rond het KNMI, met het doel om bestelde botten op te halen bij het landgoed Oostbroek. Mooie combinatie toch? Bovendien is vandaag Eefs jongste kleinkind 1 jaar oud geworden, dat is de kleine Emily in Surabaya. We hebben er even over geëpt, maar zonder veel nieuws te horen. 

Wel is het sinds 2 dagen oorlog in Europa: Rusland is Oekraïne binnengevallen.

Ondergelopen Zalk

verdronken land

In een gure wind en stralende zon wilde ik van Zalk naar Zwolle lopen. Dat ging helaas niet door: na een enig ritje met het busje over de dijk bij Kampen zag ik dat de uiterwaarden in Zalk en wijde omgeving volledig ondergelopen waren. Daarom keek ik eens rond in Zalk. Dat blijkt een bijna middeleeuws ogend boerengat te zijn, met mooie oude boerderijen en een kerk, en een vriendelijke plaatselijke koffieschenker. Daar nam ik een bak, met daarbij de plaatselijke (maar Friese) specialiteit, een Boffert. Dat is een soort brood met suiker en kaneel, en wat zuidvruchten erin, erg lekker. De madam vertelde me dat er zoiets is als het Zalker bosje. Dat vond ik natuurlijk wel interessant, dus ik vroeg waar het was. Het bleek te liggen tussen Zalk en Kampen, dus mijn plan werd prompt gewijzigd: via het bosje zou ik terug lopen naar Kampen. Het is een ooibos, ooit opgestuwd zand door de gletschers, waar al eeuwen bos op groeit. Ook al was het niet groot, het gaf toch het gevoel van een echt bos. Ik liep er helemaal door en kwam uit bij een aantal landerijen waar je gewoon overheen mocht. Daarna was het toch echt weer de dijk die ik over moest. De wind werd toch wat onaangenaam, dus ik heb het busje terug maar aangehouden en heb verder in Kampen een stuk gelopen. Daar vond ik een winkeltje met echte boerenboter en 10 eieren voor 1,75.

Noord Veluws Museum

In Nunspeet is een klein maar fijn museum, waar dezer dagen een expositie is van Gaby Bovelander, een inmiddels zeer oude dame die vanuit een gegoede familie stamt en haar leven heeft gewijd aan beeldende kunst: beeldhouwwerk, textielen, en schilderijen. Zij had connecties met de Veluwe, vandaar dat haar werk hier te bezichtigen viel. Ik heb er een paar uitgekozen. Het is veelzijdig werk, met verschillende periodes, die niet allemaal uit te stallen zijn hier. Maar allemaal met een grote expressieve kracht. 

De Haere

Een bijzondere ontdekking vandaag: het gebied De Haere. Nee, niet de Zeyne, zou Eef direct zeggen. De Haere is een zandverstuiving van behoorlijke omvang die ter hoogte van het Hulshorsterzand ligt, maar dan aan de andere kant van de spoorlijn, de westkant. Daar was ik nog nooit geweest. Op Komoot stond er een smalle groenstrook daar tussen 't Harde en Nunspeet, een niet te lange wandeling van zo'n 11 kilometer, dus ik bedacht me dat ik dat maar eens moest proberen. Het eerste stuk, vanuit 't Harde, was aardig maar niet bijzonder, maar opeens stond ik oog in oog met die schitterende zandvlakte, met spaarzame vliegdennen. De diersporen liepen kris kras door het zand. Het was rustig, weinig wandelaars, en met de stralende zon erbij genoot ik met volle teugen van deze Hollandse Sahara. Wat een verrassing.

Daarna kwam er nog een interessant stuk bos, tot bijna op het station van Nunspeet. Nooit geweten dat je daar direct in het groen kunt duiken. Een wandeling om te herhalen. Een echtpaar dat ik daar sprak, was stomverbaasd dat ik helemaal van... naar... liep. En dan ook nog eens niet terug ging, maar juist verder doorreisde. Ja, dat kan ook mensen! 

Naar Singer over de heide

Deze mooie winterdag met zon gebruikten we om in Laren naar het Singer museum te gaan; er leek een mooie tentoonstelling te zijn. Na een fijne wandeling vanuit Hilversum Media Park stuitten we aan het eind van de heide op een rokende suppoost, die vol trots uitlegde wat er te zien was. En inderdaad was het een fraaie verzameling, weliswaar veel kleiner dan gedacht, maar toch. En aan het eind waren er tekeningen van Peter Vos. Zoals in dit vogeldagboek, dat hij had bijgehouden bij zijn vogelarij.

't Harde - Nunspeet

En vandaag weer in de benen. Deze keer op weg naar Utrecht, van 't Harde naar Nunspeet. Een traject dat ik nog niet eerder had gelopen, en redelijk weinig belovend, want het ligt tussen de autoweg en het spoor. Maar het bleek een verrassend mooi stuk te zijn! Vanaf 't Harde is het even wat saai, maar daarna komt er een pracht gebied dat een klein zusje lijkt van het Hulsthorsterzand: de Haere. Ik klom de zandhelling op, en daar lag het zand in volle glorie, met vliegdennen erin en eromheen. In het zand waren de sporen van ree, zwijn en kleine roofdieren te zien. Er liep een meneer van middelbare leeftijd, een beetje krammenakkig, die ik wel vier keer tegenkwam! Op een bankje at ik mijn brood op, en werd meteen gevonden door een hond die wel rook dat dat zelfgemaakt brood was. 

 Eenmaal in De Bilt volgde ik de stream van de AHK. Een kennis van mij doet daar compositie en hij had een opera gemaakt voor zijn bachelor examen. Het was een fraai dramatisch stuk, maar ik kreeg er maar een fragment van te zien.

Fundatie

flessen idee

Ha, een museum! Eef had tijdslots gereserveerd bij het Rijksmuseum in Twente en we hadden er zin in. Maar helaas, de treinen liepen niet. Door groot ziekteverzuim en quarantaine verzuim zouden we niet op tijd in Enschede arriveren. Of misschien helemaal niet. Daarom togen we naar Zwolle, waar in de Fundatie een expositie van Rob Scholten hing. Veel verwachtte ik er niet van. Toen bleek dat de stijl van de schilderijen misschien niet altijd even sterk aansprak - sommige wel trouwens - maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de enorme creativiteit die hij liet zien. Het ene na het andere idee, en echt niet voortbordurend op één thema, nee, er passeerden tientallen thema's de revue. Doeken met randversieringen en oude zegswijzen. Een blauwe periode. Collages. Verwrongen gezichten. Klassieke pilaren in een onverwacht moderne setting. Een onvervalste kritiek op de financiële wereld, in roze en zwart. Hemellichamen. Het kon niet op. Toen ik vervolgens Eef ook nog Jager & Boer aanwees, was onze dag helemaal af. 

zwart geld

  's Avonds regende het pijpenstelen. Maar omdat ik een rij tegels heb verwijderd, stroomt mijn schuur niet meer vol goddank.

Clubs

Met Elly moest ik aan de slag om een verwerkersovereenkomst te maken. Ik had gelukkig een aantal modellen en die boden voldoende aanknopingspunten. We bespraken het even en ze had niet gezien hoeveel werk er nog aan zat, tot ik haar dat uitlegde. Maar ik kreeg de informatie op tijd aangeleverd en zij zou naar de betrokken firma gaan om het contract te laten tekenen. Pessimistisch als ik ben dacht ik, dat doen ze nooit, maar nee hoor, Elly kon al snel terug rapporteren dat het in kannen en kruiken was.

Daarna gingen we wandelen met de zangclub. Een kort rondje door het eigen dorp, het was een beetje regenachtig dus na drie kwartier hadden we meer zin in de appeltaart die ons was beloofd. En die was lekker. We babbelden nog wat na, over genealogie en voorouders, over de moeilijkheden van schoolkinderen momenteel en wat al niet. Was een gezellig dagje.

Lemelerberg

Eén van de mooi paadjes

jeneverbessen

Het was redelijk weer, ik voelde me in staat om te wandelen, en de bus reed op tijd. Dus stapte ik rond tienen uit bij het Theehuis Lemelerberg. Dat was al de eerste verrassing. Het was dicht natuurlijk, maar de tent is echt erg leuk en uitnodigend. Dat is een plek om te onthouden, met een mooi terras met uitkijk over de heide. Vandaar uit liep ik de heide op. De regen begon iets harder te vallen, maar het bleef te hebben. En de route die ik liep, was weer verschillend van de vorige keer. Daar zag ik een uitbundig bos van jeneverbes, inclusief jonge spruiten. Dat is mooi, want de jeneverbes doet het niet heel erg goed. Maar hier dus wel. Een eenzame wandeling was het, het hele gebied was verlaten. Ik had het volle uitzicht over de hele heide. Uiteindelijk kwam ik in Ommen aan waar de OV engel haar of zijn rekensommetje probeerde te laten kloppen: ik miste de trein in de minuut. Niet getreurd, ik had een ontspannend boek bij me en dat las ik in dat half uurtje wachten net uit. Zo was ik toch lekker uitgewaaid en nog op tijd om verse eitjes te kopen bij de kinderboerderij.

Menu du carnaval

Met wat restjes moest ik iets; weggooien is immers geen optie. Er lag nog een stukje komkommer, een hapje kant en klare tutti frutti, een zakje met een soort cantharellen (maar net iets anders). Verder een stukje rookworst, een mini potje pindakaas met dadels. Wat kun je daar nou mee??

Ik besloot om alles te combineren. Samen was het net genoeg voor één persoon. In de kookpot stond nog een restje jus met vet. Daarin smoorde ik de paddenstoelen, met wat knoflook en een restje kurkuma. Daarna voegde ik de andere ingrediënten toe, terwijl ik inwendig zat te lachen.

En ik heb toch zitten smullen! Het was heerlijk!

Museum Zutphen

drie heren op het ijs bij Zutphen

binnenplaats museum

Het mag weer! Museumbezoek met mondkapje, tijdslot en QR code is toegestaan. Eef en ik gingen er vandaag meteen op uit, en wel naar het stedelijk museum van Zutphen. Daar hing de expositie Hoge Luchten, met werk uit het depot van het Rijks. Het was een stralende dag, de wandeling door Zutphen was een waar genoegen en daar waren we dan, bij de kunst. Het museum bleek een gebouw te zijn waar we altijd aan voorbij waren gegaan, en het was een prachtgebouw! hoe is het toch mogelijk. Een poortje met versieringen bood doorgang naar een kleine kloosterachtige tuin en daar doorheen was de ingang. We moesten alles laten zien, code, tijdslot, de hele mikmak. Vervolgens werd ons elk de controlevraag gesteld. 

In Eefs geval was dat: wat is uw geboortedatum? Hij hing de clown uit en zei dat hij dat niet wist. De dame achter de balie was helemaal van slag. Tja, Amsterdamse humor landt niet in Zutphen. 
De expositie was zeer de moeite waard. Naderhand namen we nog een kop koffie met gebak, wat minder de moeite waard was; maar ik vond het gezellig om nog even na te zitten.

Daarna vertrokken we weer naar huis. Maar wat zag ik in de gracht liggen? 't Kofschip! Wat een stad.

 

Schipborg via Balloërveld

Via de sociale media was mij het adres van de Waddenvarkens doorgekomen: Schipborg. Nu weet u natuurlijk dat Schipborg iets ten noorden van het onvolprezen Balloërveld ligt. Niet? Dan wordt dat tijd, want het Balloërveld - dat ik nog niet kende - blijkt een paradijselijk gebied te zijn. Als je niet hoeft te denken aan eten en drinken dan, want het is puur zandgebied. Je waant je er in de duinen, met nergens de zee. Wel is er overal heide langs de paden. Het oog kan zien tot in de verre verte, een heerlijk gevoel. Het was een koele maar droge en redelijk heldere dag, weliswaar zonder zon maar toch helder. Vanaf Rolde liepen we direct het veld op en vielen van de ene verbazing in de andere. Wat een gebied, dat we dat nog niet hadden ontdekt! Nu heeft Eef mogelijk wel tijdens zijn diensttijd eens op het Balloërveld gebanjerd, maar dat waren toch vage herinneringen. Dit gebied strekte zich in zijn volle pracht voor ons uit. 

Halverwege troffen we een ander wandelend stel. Hij wilde op termijn een zelfvoorzienende levenswijze gaan uitoefenen; zij sprak Spaans. Dus waren ze zich aan het oriënteren op Noord-Spanje. Ik wens hun veel succes toe en wie weet, kom ik ze nog een tegen op de sociale media. Na een paar uur verder lopen kwamen we bij de varkensboer. Maar dat bleek iets anders te liggen dan gedacht. Het was een wederverkoper van de boer, die in Uithuizen zijn boerderij en in Uithuizermeeden zijn slagerij heeft. Dat wordt dus een keer op naar het hoge noorden. Wel kon ik er een heerlijk stuk vlees kopen. En ook Eef kocht iets, terwijl hij zich zo had voorgenomen dat niet te doen.

Van Raalte naar huis

Mijn nieuwe schoenen waren gearriveerd. Om ze uit te proberen, wilde ik een wandeling maken, maar door mijn draaierige hoofd wilde ik niet ver van huis. Ik besloot om van Raalte naar Wijhe te lopen. Mocht het onderweg mis gaan, dan kon ik met het busje weer terug. Het busje zette me keurig af bij een onbestemde straat in Raalte, zoals daar zoveel zijn. Het dorp is maar niks, vind ik. Ik hoefde daar niet doorheen. Meteen dus weer omgedraaid en terug gelopen. Na een paar straten kwam ik op een plek met een bushalte; ik keek even naar de tijden en wat heb je: daar was hetzelfde busje waar ik net was uitgestapt, met dezelfde chauffeur. We moesten er om lachen, maar ik legde hem uit dat ik terug zou lopen en alleen even naar de tijden keek. Verder ging het. De route is niet om over naar huis te schrijven. Het is een vrij desolaat boerenlandschap. Alleen op een stuk halverwege kreeg die verlatenheid toch iets van wat je bij de Winterreise ook wel voelt: eenzaamheid, verlatenheid, kaalte. Daarna kwam er iets meer lente in het landschap. Een bloeiende elzentak, maar ook een omgeknakte boom met een wonderlijk scheurpatroon. Toen ik thuis was, was ik maar al te blij dat ik weer een hete thee kon drinken. 

Mijn hoofd liep om

Wat een uren ik de laatste weken in het IVN heb gestoken. Niet gewoon. Maar al het werk aan de nieuwe statuten en HHR was wel klaar, de deadline was gehaald, en we zouden er over spreken in een laatste vergadering voor die deadline. En toen liep mijn hoofd om. Dat wil zeggen, ik kreeg last van duizeligheid. Dat is wel eerder gebeurd, en dat is heel verontrustend. Daarom zegde ik de vergadering af. Alles was voorbereid tenslotte, de anderen konden bij wijze van spreken op het stippellijntje tekenen. Het was echt even nodig om gas terug te nemen. Zelfs de dagen hierna ben ik nog bestookt met allerlei dingetjes van het IVN, die echt moesten. Een hele week vrijaf zat er niet in. Maar goed, dit hielp wel.

Vogelplas

Een prachtige dag om naar Zandvoort te gaan: niet te warm, niet te winderig, en droog. De verbindingen liepen weer uitstekend dus in no time stonden we op het strand. Ik bewonderde er de scheermessen, Eef trapte ze met kinderlijke pret kapot. Het was niet erg vol op het strand, maar wel levendig. Een viskar rolde naast ons naar zijn bestemming, ergens verderop. In de verte werd een mooi gebouw zichtbaar, de Poort. Dat was al geen Zandvoort meer, maar Bloemendaal. Zodoende gooide ik de route om. We liepen nu niet terug naar Zandvoort, nee, we gingen door naar station Bloemendaal. Wat een onverwacht genoegen! De route leidde ons dwars door een deel van de Kennemerduinen dat we nog niet goed kenden. Zo kwamen we langs een heerlijke en stille duinroute bij de Vogelplas. Daar was het wel drukker, maar toch nog bijzonder plezierig om er te lopen. Zo ging het nog even door, langs een andere, kleinere plas ook, en toen moesten we helaas de gewone weg op om bij het station te komen. De mosseltjes die we hadden gegeten waren toen wel gezakt. Thuis dus lekker gegeten.
 

Vier uur vingeroefeningen

Je zou het bijna vergeten: ik had nog een tienrittenkaart voor pianoles. Daar was er nog maar eentje van gebruikt. Vandaag ging ik weer. Ik had een stuk van Scarlatti ingestudeerd, waar je maar steeds je handen moet kruisen. Dat doet ze leuk hoor, Rianne, ze zoekt steeds stukken uit die een eigen uitdaging in zich hebben. Dus daar pingelde ik rechts en links. Niet slecht! zei Rianne (het was wel slecht haha), en nu nog zorgen voor terrassendynamiek in dit stuk dat bedoeld is voor clavecimbel. En dan dat ook nog afwisselen tussen de partijen links en rechts. En hoe zat het met mijn vingerzetting? Ik moest een andere proberen, die meer elegantie aan het stuk zou verlenen. Alles bij elkaar een leuke les die me weer plezier in het spelen gaf. Want dat was er een beetje uit. 

de restjes voor in de kwark

Dat was een goede voorbereiding op de middag. Wat heb ik gedaan? Kornoeljes ontpit. Vier uur lang! Ik had een hele berg, schoon en wel geplukt en geraapt bij de school in Zutphen, en ze lagen al maanden in de vriezer. En dat was het juist, ik ben de vriezer aan het uitmesten. Dus deze kornuiten moesten eruit. Van de vorige keer weet ik nog dat het veel werk was, maar deze keer was het wel erg veel werk. Toch heb ik doorgezet, want kornoeljejam is de lekkerste ooit en ik wil niet één geraapte kornoelje verspillen. Bovendien weet ik dat ik deze klus maar één keer per jaar geklaard krijg, het was nu of nooit. Omdat ik al naar de markt in Olst was geweest, en de zon was verdwenen, was dit een uitgelezen moment. Maar vier uur, dat had ik toch niet verwacht. Uiteindelijk had ik 575 gram kornoelje en daar kwamen drie volle potten uit. 

Uit lunchen bij de familie

Vera en Klaus zijn familie van Eef. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar soms is er toch contact. Deze keer hadden zij ons en Jan en Thea voor een lunch uitgenodigd. We prikten een datum - vandaag - en zo zaten we met ons zessen bij elkaar. Dat mocht zowaar. Er was veel te bespreken. Vooral oude familiefoto's en verhalen passeerden de revue, in elk geval tot de lunch op tafel stond. Vera had een heerlijke salade gemaakt, licht van toon, en daarnaast lag er een vracht vis in allerlei soorten en maten op tafel. Dat was smullen. Klaus bood er ook een glas champagne bij aan. Eef aarzelde even, maar nam er toen toch graag één. En een tweede. Ik liet het bij eentje, en dat terwijl ik overdag nooit drink, normaal gesproken! maar ja, het was ook zo gezellig. Natuurlijk spraken de twee zakenmannen over zaken, maar niet hinderlijk. Wij lachten er wat om. Liepen na afloop gewoon met de benenwagen naar het station, compleet met muts en hoed die voor Vera zo'n verrassing waren. Als goede gastgevers liepen zij trouwens mee en ze zwaaiden ons vriendelijk uit. Deze zomer komen ze een keer bij mij. 

't Joppe

Voor mij heeft 't Joppe een magische klank. Dit gat in Salland, een vlek aan een paar lange donkere straten, heb ik als kind met mijn ouders bezocht omdat daar het huis stond van oma Berg. Oma Berg was geen eigen oma, maar wel een heel echte onvervalst lieve oma. Zij was de moeder van een collega verpleegster uit de opleiding van mijn moeder, en zowel moeder als dochter heetten Roos.

In de verte een hertje, bos te 't Joppe

Een lieve naam dus ook, met prettige associaties. Het huis was van donkere stenen gebouwd, en je kwam er binnen langs een stenen trap van misschien drie, vier treden. Daar stond je op een betegeld voorportaal, niet zo groot, dat overhuifd was met een uitbouw die op de pilaren bij de traptreden steunde. De houten deur zwaaide welkom open en daar stond ze dan, die lieve oma met haar witte haar. Hoe het er binnen uitzag, dat weet ik niet meer, ook niet of er een oprit was voor de auto. Wel weet ik dat ik bij het donker worden mocht helpen om een schoteltje melk buiten te zetten, onderaan de trap, voor de egeltjes. Dan hield ik heel erg van oma Berg.

Bijna heel 't Joppe heb ik doorzocht maar helaas, ik kon het huis niet vinden. Misschien weet nog een oude bewoner iets over haar. Dan moet ik er snel weer heen.

De Pelikaan

De thee was op. Dus op naar Zutphen. Ik had van tevoren aangekondigd dat ik twee kilo Oudemans mix kwam halen, anders staat het er niet. Bovendien is het donderdags marktdag in Zutphen, met onder andere de biologische markt. En ja hoor, daar bij de kraam stond het bolronde silhouet van Melle, de gourmet al over de groenten gebogen. We maakten een praatje, daarna kocht ik winterpostelein, wel vier ons zo verbaasde zich de koopman. Dat vond hij nogal veel. Ach ja, je krijgt een grote eter op bezoek, dan zorg je voor genoeg groenvoer. Daarna kocht ik walnoten uit het geplaagde Moldavië bij de notenkraam. Het liefst heb ik walnoten uit Oost Europa, die smaken tenminste ergens naar. Deze waren inderdaad uitstekend. Eigenlijk zou ik vandaag naar het Silent Film Festival zijn gegaan, maar u raadt het al: afgelast. Corona.

Vergaderen met twee schermen

Vergaderdag! dus ook vandaag weer aan de IVN bak. Deze keer bij mij thuis, achter twee schermen. Want van de ene pc doet het geluid het niet, en van de ander de camera niet. Ik houd niet van die zoom sessies, maar wat moet dat moet, en het kan nog niet fysiek bij elkaar helaas. Het lukte me om de ene pc te gebruiken en tegelijk in de andere te kijken, en ook nog om aantekeningen te maken. Gelukkig had iedereen het goed voorbereid en konden we snel werken. Zo werd het een vruchtbare avond. Nu nog snel uitwerken en de volgende vergadering voorbereiden. Dan krijg ik eindelijk een paar dagen zonder IVN.

O ja, en niet alleen vergaderd: brood gebakken, met de hand gekneed, misschien wel mijn mooiste brood ooit.

Aangenomen werk !?!

Alweer een dag die ik vul met mijn secretariswerk, het moet niet gekker worden. Vanaf tien uur ben ik in een stuk door bezig geweest, tot ik om 1600 uur (!) tot de ontdekking kwam dat het meeste wel gedaan was. Vervolgens heb ik even wat piano gespeeld en gegeten, en 's avonds kreeg ik weer allerlei berichten en mails waar ik op in moest gaan. Zo zat ik tot na 2300 te mailen en te eppen en te  schrijven en te archiveren. Allemaal voor de vergadering van morgen en voor de deadline van 1 februari voor de ALV stukken van eind maart. En dan zitten er mailtjes bij waaruit het lijkt of sommigen niet hebben gelezen wat ik heb rondgestuurd om commentaar. Als ik had geweten dat het zoveel werk was, had ik nog eens op mijn kop gekrabd toen ze me vroegen. Ik wil binnenkort weer tijd hebben om na te denken over mijn verjaardagsfeest!

Naar Heino

Het is januari, niet de maand waar ik het meest van geïnspireerd raak, maar het was vandaag helder en fris. Goed genoeg om een wandeling aan te durven. Eef wil altijd wel, dus het werd een loopje naar Heino. Van hieruit daar naar toe is aan te bevelen. Het eerste stuk, naar de Elshof, is niet veel bijzonders. Daar moet je doorheen zogezegd. Dan net voorbij de Elshof kom je bij het eerste geboomte. Maar eerst passeer je een huis met een grote moestuin. In de lente hadden we de baas daar de tuin zien voorbereiden, en zie: een woud van boerenkool wuifde ons tegemoet. Ik kon het niet laten, ging het erf op om te vragen of hij het ook verkocht. Welnee, zei de baas. Hij gaf het weg. Vond het niet mooi genoeg om te verkopen, hij gaf het spul aan zijn schapen. Nou, ik had een paar hele mooie stronken gezien! Hij was niet zo goed of hij sneed ze er voor me af. Het paste precies in de grote plastic zak die Eef bij zich had. Dat zou een heerlijke maaltijd worden die avond! samen met de prachtaardappelen die een buurman bij mij achter in zijn voorhuis te koop heeft liggen. 

Vanaf dat punt is de wandeling erg plezierig. Heino is eigenlijk een veel leuker dorp dan Wijhe. Het is bossiger, afwisselender, en je komt ook nog eens over het terrein van de Fundatie. Daar moet je je door een ijzeren draaihek worstelen, overgewicht komt er niet doorheen want het is een heel smalle doorgang. Zelfs je rugzak moet af. Maar ben je op het terrein, dan word je ook niet geërgerd door fietsers. Er is daar een prieeltje dat in de lente op prachtige bloemen, waaronder pinksterbloem uitkijkt, over een vijver. Na de Fundatie loop je alweer door omboomde lanen zo naar het station. Daar ging ik naar huis en Eef liep nog naar slager Haverkort, tevergeefs zoals zou blijken. De boerenkool was zo gemaakt en smaakte fantastisch.

Jacob Olie

Een koude, natte dag: tijd voor een stadswandeling. Eef had de Jacob Olie wandelingen liggen en eentje daarvan had hij nog niet gedaan. Zo togen we naar Amsterdam en liepen eerst verkeerd; Eef is de weg een beetje kwijt in zijn oude stad. Maar we kwamen bij het Frederiksplein en vandaar uit liepen we een flink deel van de wandeling. Helaas werd het er niet droger op, dus op zeker moment vonden we het welletjes en namen de tram terug. Jacob Olie was een fotograaf, een van de eersten, die zijn Amsterdam vastlegde aan het eind van de 19e eeuw. Veel van de panden die hij vastlegde, bestaan nog. Ik was wel geïmponeerd door een enorme ombouw van de ingang van de regentenzaal van het Spinhuis. Daarop stond een vrouw met een zweep, die twee andere tegenstribbelende vrouwen zittend in bedwang hield en die hen liet werken aan zo te zien een net, of een weefsel. De spreuk erboven luidde:

"Schrik niet, ik wreek geen kwaad maar dwing tot goed.

Straf is mijn hand maar lieflijk mijn gemoed."

Jaja, dat is tegenwoordig echt ondenkbaar geworden. En het is de vraag of het toen hielp. Die arme sloebers waren vooral in dat Spinhuis terecht gekomen wegens tergende armoede.

Jessy en Jordy

 Wat gezellig! Jessy kwam op bezoek, en deze keer nam ze haar Jordy mee. Om tien uur waren ze al present. Met een grote grijns kwamen ze de trap op, en meteen was het een druk gebabbel. Jessy had weer veel boeken gelezen, waar ze het over wilde hebben, en Jordy zat geamuseerd toe te luisteren; nu begreep hij beter wat haar bezielt, al dat leesvoer. Als je ons hoort praten over zoveel onderwerpen, dat is gewoon leuk. Je kon merken dat Jessy gewoon ergens is ingedoken zonder hulp van voorkennis, want ze spreekt de namen van bekende personen uit de boeken uit zoals ze staan opgeschreven. Heel voorzichtig heb ik haar een paar keer gecorrigeerd, want ik wil niet flauw doen; ze leest die boeken, dat is geweldig. Maar wil je het erover hebben, dan moet de juiste uitspraak toch wel erin slijpen. 
Jordy en Jessy zijn een leuk stel. Hij heeft plannen voor zijn toekomst en werkt daar hard aan. Jessy is duidelijk dol op hem. Ook zij werkt hard aan haar toekomst. Haar ambitie is om de grootste verdiener van hen twee te worden, en Jordy daagt haar uit. Na heel wat uren heerlijk met elkaar te hebben gesproken, gingen ze bepakt en bezakt weer naar het volgende sociale evenement. Eef had haar wat boeken meegegeven en een mooi stuk pluma, omdat ze vertelde dat ze dol is op Iberisch vlees (kwam dat even goed uit!). Jordy kreeg haas mee, dat kan hij goed bereiden. Zij barstten nog van de energie, wij merkten dat we helemaal op waren en zaten in saamhorig zwijgen nog lang na te genieten.

Jan-Peter er over heen

Jan-Peter wilde wel nader ingaan op mijn pogingen om het gedicht The Sea op muziek te zetten. Ik had wat vragen op een rij gezet en daar zat ik dan, bij de Zoom sessie. Een vol uur kreeg ik suggesties, commentaren en opmerkingen, allemaal opbouwend en erudiet. Luistertips, technische tips, en zelfs liet hij zich verleiden tot een opmerking over de sfeer. Ik vrees dat het gat tussen ons twee zo groot is, dat ik het maar moeilijk zal kunnen overbruggen. Maar als ik weer tijd heb - voorlopig ben ik veel te druk met secretaris werk - ga ik afluisteren wat hij vertelde en probeer ik daar iets verder mee te komen. Tot mijn plezier blijkt hij werk te hebben tot halverwege 2024 en druk bezig met de periode daarna te vullen. Mijn ondersteuning heeft hij niet nodig! ik wel die van hem. Na het uur coaching hebben we nog een half uurtje over zijn plannen nagepraat, dat was interessant. Zoals eigenlijk alles wat hij onderneemt. 

Van Olst naar Deventer

Deze dagen moet ik gebruiken voor het schrijven van mijn huiswerk voor Jan-Peter haha. Ik ben bezig met The Sea. Was ik eerst vrij moedeloos omdat er geen inspiratie kwam, daar vond ik vanochtend de juiste toon en heb het natuurlijk niet af gekregen, maar toch ben ik flink opgeschoten. Misschien mede door mijn goede voornemen om 's ochtends de wekker te zetten op half acht? Hoe moeilijk ik het ook vind om uit bed te komen, het levert me wel meer tijd op. Op zeker moment, zo rond half elf, had ik mijn gedachten op papier gezet en aangezien het schitterend weer was - en dat deze week niet lijkt te blijven - stoof ik de deur uit en haalde de bus naar Olst, Hoenlo. Dat is mijn startpunt voor wandelingen in de buurt. Deze keer nam ik me voor om naar Deventer te lopen. Via een slingerend pad is dat ook gelukt, ik heb ruim 14 km gelopen. Was weer fijn.