El Jalisco

De wandeling van vandaag was redelijk zwaar: 450 meter stijgen en dalen in de bergen van Benimaurel. Aan de andere kant, het was niet een erg lange route, ruim 10 km. Wat het weer lastiger maakte was de harde wind, die je boven op de top uit je jasje woei. Het pad klom flink omhoog tot we op de kam waren aangeland. Daar was de route nog altijd goed aangegeven, maar als voorste moest ik wel telkens even in de verte kijken voor het volgende teken. We klauterden over scherpe en minder scherpe stenen, en op de kam konden we prachtig naar beide zijden kijken. Aan de ene kant de zee en veel landbouwgebied, aan de andere kant meer terrassen met bomen en meer bergen in de verte. Het was een heerlijk gevoel in de benen en in de heupen, dat voetenwerk. Eén van de groepsleden jubelde enthousiast dat dit echt haar terrein was! ik was het volledig met haar eens.
Een ander groepslid werd wel wat erg moe. Desgevraagd bleek ze nog maar een half jaar geleden onder het mes te zijn geweest, en ze was al 78 jaar! dat had ik nooit gedacht.
In een dorpje aangekomen zat er een oude dame op een bankje bij de kerk. Toen ze doorhad dat ik Spaans spreek, kwam er een waterval aan informatie over haar bloedeigen dorp, en ze haakte zich zo vast in het gesprek dat de groep al was verdwenen toen wij konden afronden. We liepen nog een poosje te zoeken, maar zagen ze nergens. Dan maar even bellen. We zitten in de Jalisco! was de mededeling. Dat was nou net het kroegje dat die oude mevrouw had aangeraden. We vonden het, en lunchten met de rest. Na de lunch liepen we nog een stuk door de bergen naar waar de auto stond, bij restaurant Venta El Collao.