Millingerwaard, middeleeuws

We wandelen na het ontbijt de Millingerwaard in. We passeren daarbij aan de Waaloever een kleine kudde runderen en Konikpaarden, waarvan ik weet hoe ze smaken. Dit is het vee dat ik als vleespakket bestel! Ze hebben een best leven, en lopen te grazen in de kruidige gewassen of zitten te relaxen op de rivierstrandjes, waar ook wat vissers hun hengel uitgooien. We lopen door en komen weer op de weg, een fietspad dit keer tussen de ooibossen. Op aanraden van enkele lopers gaan we door naar de Millinger theetuin, die ook al in de plaatselijke blaadjes is aangeprezen. We boffen, want die tuin gaat per november sluiten voor het seizoen. Het is een heerlijk oord, waar ze echt lekkere thee schenken, maar voor de aanleg van de tuin is een verrassing.

Knossos in de Millingerwaard: de Theetuin

Er is een stukje Knossos, met een blauw getegelde vloer met een atrium, zo eentje waar een waterbak in is gemetseld. Daarachter is een overkapt zitgedeelte met lange banken langs de muren waar kussens op zijn uitgespreid. Er is een tuindeel dat op de picknickplaats van Monet lijkt, met van die Parijse tafeltjes en stoelen van metaal. Er is een terras dat op zijn Zuid Frans of Catalaans is omzoomd door boompjes, die met hun kruin de zon tegenhouden. Ook daar is een tegelwerk met blauwe accenten, en weer van die gezellige tafeltjes en stoeltjes. Daarachter een groot rietbos, een oude muur en zowaar palmbomen. Bijzonder allemaal. Maar wij gaan door, en wel naar het zuiden, omdat de juffrouw achter de bar me heeft verteld dat de overgang naar het eiland terug naar Millingen vandaag begaanbaar is. Ik kan me er niet veel bij voorstellen, maar wil het graag zien, ook al omdat op weg erheen een bomenmonument is met bomen van 'duizenden jaren oud'.

De boomstammen in hun corset gehesen

Pas als we er zijn aangekomen snap ik het: ze zijn inderdaad ca 8500 jaar oud, maar het zijn stammen die uit de Waal zijn opgebaggerd. Hier zijn ze bij elkaar gezet, en met ijzeren corsetten zijn ze rechtop gezet. Het is zeker bijzonder om te zien. Er loopt zelfs geen pad naartoe, je moet echt door de struikjes.
Iets verderop is de passage. Het lijkt een soort draad door het water, dus Eef riep al Ho! dat doen we niet. Maar ik moest het zien natuurlijk. Wat blijkt? het is een brede weg van basaltblokken, toch zeker twee meter breed, dat twee waters scheidt. Het staat misschien een centimeter onder water. Begaanbaar dus! en of hij wil of niet, Eef moet mee. Dat doet hij van harte, het is een fluitje van een cent maar wel verschrikkelijk leuk.

Het ondergelopen pad

Daarna gaan we op weg terug naar Millingen. Dat voert ons door een modderpad en een moeras, met mooie uitzichten op binnenwaters, op het kerkje van Kekerdom en op de landerijen. Je waant je terug in de middeleeuwen. Als we weer in ons dorp zijn, knappen we ons even op. Na een weer heel matig diner bakken we er niks van bij het bridgen, we worden vierde van onderen of zo iets. Geen punt in handen gehad. Wat kan het schelen, we hebben gezellig gepraat met een paar interessante mensen.