Zwartewatersklooster

Zaterdag na ons bezoek togen we aan de wandel naar het Zwartewatersklooster, achter bij onze vrienden, en omdat we de wandeling vandaag afmaakten, beschrijf ik hem hier. Het zonnetje straalde zaterdag toen we onze weg zochten naar het begraafplaatsje van Zwartewatersklooster. Na enig oriënteerwerk kwamen we eruit, en door de moerassige weiden liepen we tot er ineens een zanderig stuk kwam. Daar was het begraafplaatsje, piepklein en intiem. Het was open. We zagen daar de graven van de voorouders en familie van onze Eilard, en nog een paar andere familienamen. Alleen mensen van dat buurtschap mogen daar liggen, overigens sluit dat ook de mensen aan de overkant van het Zwartewater in.

Het begraafplaatsje

Daarachter is een eendenkooi, ook van Eilard en Annie. DIe hebben we deze keer niet bekeken want we hadden nog een forse wandeling voor de boeg. We rondden het zandgedeelte en kwamen weer in het veen, waar tussen de struiken en bomen een uitzichthutje was. Wij klommen erin en ontmoetten daar twee oudere vogelaars, waarover ik morgen zal vertellen.

Verder ging het weer, langs een koeienstal met een vriendelijke boerenjongen, door de stilte van het veen waar je 's nachts de Melkweg nog kunt zien. Terug in het dorp keek ik nog in een galerie. In het hotel namen we weer een heerlijk diner, ik met kangoeroe, en bridgden, ditmaal met bedroevend resultaat.

De natte rietvelden bij Hamingen

De volgende dag, vandaag dus, maakten we de wandeling af. We ontbeten eerst met op de voorgrond een mistig Zwartewater, als een schilderij zo mooi. We gingen op pad. Achter de sluis liep het pad naar Baarlo, maar halverwege kwam er een schier eindeloze stoet Jaguars langs, vast een puzzelrit, zodat we uitweken naar een alternatieve afsteek. Dat ging prima, en zo kwamen we toch weer op de route terecht maar in een andere volgorde van wegen. Voorbij het gehucht Hamingen bekeken we een merkwaardig en mooi fenomeen van een natte strook, die alleen te herkennen was door het riet dat er groeide. Weer in Hamingen aten we lunch op een paar daarvoor klaargezette stoelen, en de vriendelijke gastvrouw maakte nog een praatje met ons. Vervolgens liepen we de lus door naar Baarlo, ook al een gehucht maar toch heel leuk om te zien, en daar kwamen we aan op de plek waar we waren afgeweken. Dus ging het vandaar weer naar het hotel. Na een douche, diner met snoekbaars en een prachtige zonsondergang speelden we weer onze zeven rondes en deze keer was het om te huilen zo slecht. Maar het mocht mijn pret niet drukken, vooral niet toen we na de uitslag met de groep doorborrelden en werkelijk heel gezellig met elkaar contact hadden.