Ponts-pontsgewijs

Vijfendertig jaar geleden, wat een tijd, was dit mijn trouwdag. Het hagelde toen, was echt maarts koud en wisselvallig, er flitste zelfs een bliksemstraal door de lucht op weg naar het stadhuis. Uiteindelijk bleek dat symbolisch voor dat huwelijk want het was kil en het hield geen stand.

Lente aan de IJssel

Maar vandaag was het een stralende lentedag, die we niet voorbij wilden laten gaan. Omdat ik gisteren de pont had gecheckt, wist ik dat we naar de overkant van de IJssel konden komen. Zo gingen we op pad, stalden onze fietsen en gingen het pontje op. Daar kon je met de pin je euro betalen, allemaal vanwege het besmettingsgevaar. Echt leuk om zo voor het eerst van mijn woonstee naar de overkant te gaan. Daar zat een gezin buiten op hun veranda, en we hadden het er nog even over dat nog maar een paar dagen geleden het water nog zo hoog stond. Ze lachten er vrolijk om.

We liepen vervolgens over de dijk (onderlangs kon niet vanwege het broedseizoen). Het bleek een heel aangename wandeling te zijn, nu het zo rustig is, met onderweg ook nog stukken die we wel over het gras konden lopen. In de verte zagen we het gehucht Veerssen met een draaiende molen. Maar toen we in het dorpje aankwamen, met uitzicht op de prachtige verdronken landen in de IJssel, was de molen in de rouwstand gezet. Er was zojuist iemand overleden, niet aan corona; dat kan namelijk ook.

Korenmolen in de rouwstand

Verder ging het, en het stuk werd al maar mooier. We konden over een watergang lopen, een fietspad dat bedoeld is om onder te lopen als het water erg hoog staat zodat het dorp droog blijft. Maar nu was het pad begaanbaar, gelukkig, het leidde door en langs een prachtig natuurgebied. Met een kilometer of 11 kwamen we aan bij de opgang naar de pont in Olst. Daar gingen we de IJssel weer over en liepen naar de trein, die ons terugbracht in Wijhe.
Het was nog vroeg, we namen vast een bak erwtensoep en luierden wat in de tuin tot het echt etenstijd was.