Reebiefstuk

Noem je dát leeg? Dit is leeg!

Bepakt met allerlei nuttige dingen liepen we eerst door het bos naar het station. Daar bekeek ik eerst even de ravage die het virus heeft aangericht onder de winkeliers. Bubbles en Blessings dicht, de bakkerij en bloemisterij wel open maar natuurlijk zonder klanten, allemaal lege winkels en een onaf Melchiorplein. Daar verrijst overigens wel een koepel waarvan ik hoop dat het een muziektent of tenminste een ontmoetingsplek wordt. Achter de nieuwbouw aan het Melchiorplein bleek een smal doorgangetje te zijn, nu nog niet helemaal te belopen want nog in de steigers, dus die mensen wonen boven op de schoenenwinkel en de bank. Hun ramen kijken er precies op uit. Dat zijn de klanten waar Jacqueline op hoopte. Hoe lang zal het nog duren voor ze komen?
De trein kwam wel snel maar het was de verkeerde. We namen hem wel, en gingen toen in Den Dolder lekker op een bankje in de zon wachten. De trein was niet echt leeg, zoals een paar dagen terug.
Maar het was wel stiller dan eerst.
Thuis in Wijhe had ik geen zin om verder te lopen en ging de fazantenbessenstruiken een plekje in de klei bezorgen.
Tot mijn verbijstering kwam er een heel terras aan vierkante stenen onder de klei vandaan. Dat wordt nog een klus om daar een tuin van te maken.
Als afsluiter aten we Romeinse salade met reebiefstuk en gebakken aardappels, een topmaal.