Snoeiheet

Bridge over untroubled woater

Het is vandaag een bijna tropische dag. De 30 graden zijn aangetikt, morgen wordt het nog heter.

De bussen rijden weer, dat leek me een uitstekende reden om eens een wandeling te gaan maken bij Den Nul. Hoe lang het zou worden kon ik niet inschatten, en om dan ook nog twee keer een kwartier  te fietsen zou te veel kunnen zijn. Ik pakte de bus, die eens in het uur gaat, en checkte bij Den Nul hoe laat hij weer vertrok. Meteen werd ik getroffen door een zomers tafereel: veel jongelui waren daar aan het zonnen op de weide of aan het zwemmen in het natuurbad. Wat een vrolijkheid! Ik liep het bezoekerscentrum binnen, en ook daar zat de sfeer erin. Tafeltjes aan de rand van het water, je kon er loungen, er was schaduw en eten en drinken. Maar daar kwam ik niet voor. Ik stapte het wandelpad op en ging zwerven. Waar ik ook keek, het is er allemaal even mooi. Bijzonder vond ik toch wel dat er overal mogelijkheden zijn om te zwemmen. Achter het centrum is een mooie hangbrug over het water, waarmee je in het eigenlijke natuurterrein kunt komen. Ik nam een onorthodoxe weg en kwam deels uit op privéterreinen. Wat wonen die bofkonten mooi! Maar achter de huizen was een ingang naar een stuk bos, dat verkoeling bood in deze hitte. Fietsende jongens joelden er doorheen, een eind verderop. Weer kwam ik in de savanne uit. Er groeien bijzondere planten. Midden in het terrein staat de ruïne van de oude steenfabriek, naast een moerassig stuk dat Korea wordt genoemd. Dat schijnt te komen omdat de fabrieksarbeiders nogal links georiënteerd waren. Ze werkten er in de tijd dat er in Korea werd gevochten, en waar ze woonden werd Klein Korea genoemd vanwege hun communistische sympathieën. Vlak naast de steenfabriek is het Kozakkenveer, genoemd naar de paar stumpers die het geluk hadden uit Rusland terug te keren met het leger van Napoleon. Een flink aantal daarvan is maanden in Wijhe blijven plakken.

Blik op de IJssel

Er was daar dus ook veel water, tussen de IJssel en de straatweg, heerlijk schoon en mooi, omzoomd door bomen en vol waterlelies en andere waterplanten. Veel vogels heb ik er niet gezien, maar die zaten vast te rusten in de hitte. Een flink stuk verderop was het ineens gedaan met de eenzaamheid. Er zaten allerlei jongelui aan de rivierstrandjes, met vouwstoelen in het water en de koeltas ernaast. Zij hadden de moeite genomen om over het trekpontje te komen. Dat was daar vlakbij, en aan de overkant stond een vracht fietsen. Maar nu was er niemand en ik trok mezelf naar de overkant. Toen stapte ik wel even stevig door, nog langs de observatiehut en een mooi uitkijkpunt, want ik zou net de bus van 16.25 kunnen halen. Dat is gelukt, en ik zit in mijn tuin na te genieten.

Binnenwater Duurse Waarden

Had ik al gezegd dat ik vanochtend eerst mijn achterstallige Pilates uurtje heb getraind? Dinsdag kwam het er niet van, en woensdag was ik te geagiteerd. Maar overslaan, dat doe ik niet.
Verder heb ik deze week het boek Zwarte Schuur gelezen, van Oek de Jong. Het is mooi geschreven, er gebeurt wel niet veel maar een schilder en zijn derde vrouw gaan door een relatiecrisis en hotsebotsend lijken ze eruit te komen. Het is een hoofdpersoon die gebukt gaat onder schuldgevoelens - wegens een ernstige misstap in zijn jeugd, dood door schuld - en die een benauwd karakter heeft. Al heel snel voelt hij zich miskend, vernederd of inferieur. Erover praten lukt niet. Dus van tijd tot tijd knalt hij van drift uit elkaar. Niet echt mijn vriend, lijkt me. Om aan al dat gesomber tegenwicht te geven, las ik Een kleine Verrassing van Hendrik Groen. Zijn vriend Evert werkt zich in de nesten door een onbeheerde kinderwagen met baby mee te nemen van een toilet op een school - de baby zou het kindje Jezus zijn in een toneelstuk daar - en samen met Hendrik probeert hij zich er weer uit te werken. Met alle hilariteit van dien.