Niet minder dan drie bezichtigingen vandaag, waarvan de laatste gisteravond na achten nog even is ingeroosterd. Het eerste huis leek mij wel bijzonder, daar had ik vrij hoge verwachtingen van. Maar toen ik er voor stond, viel de kille sfeer van de eens nieuwe wijk me rauw op het dak. Het huis was veel kleiner dan op de foto's maar dat had ik al ingecalculeerd - die huizenfotografen kunnen een molshoop nog enorm laten lijken. Maar de omgeving viel me zwaar tegen. Lange rijen gestapelde blokken, wel met enige verschuiving hier en daar, maar zonder ook maar iets dat een welkom uitstraalde. Een fietspad leidde naar de binnencirkel van de wat goedkopere huizen, die als kalfjes in de kring van de runderen waren opgesteld. Het huis zelf had een indeling die eruit schiet. Een schuine woonkamer met een ronding naar binnen met de keuken daarlangs. Best leuk, maar het werd wel een pijpenla. De tuin lag verkeerd. Verder was het zeker een aardig huis. Toch ligt het wat ver van het centrum van Zutphen in een zielloos geheel, waar maar weinig busverbinding is. Niet wat ik hoopte.
Het volgende huis was groter en mooier, maar ook flink duurder, en bovendien bleek ook dit huis onder bod te zijn. Ik heb het nog wel bekeken maar was meteen niet meer geïnteresseerd.
Vervolgens ging de reis naar Raalte. Daar was een eveneens duur huis, maar met een aantal grote pluspunten. Ik kwam er goed op tijd aan en kon Raalte even bekijken; het is een leuk dorp. Het huis zelf had een schitterende woonkamer, een mooie ruime tuin zonder veel inkijk, een prachtige werkschuur en de mooiste badkamer die ik in lange tijd heb gezien. Alles pico bello onderhouden en nieuw. Waarom knaagde het dan toch nog? de ligging aan een plein leek ook perfect. Maar het plein was weer kaal, fantasieloos, en de omgeving was niet meer dan aardig. Stof tot nadenken genoeg, op de terugweg, en als ik het niet meer wist las ik verder in het verhaal over Henrietta Lacks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten