Naamgenoot

In alle vroegte vertrokken Eef en ik naar Wijhe, om weer eens naar het huis te kijken dat ik heb gespot: aan de Marjolein, de naamgenoot van deze blog. We zagen het vriendelijke landschap dat bij Wijhe verandert in een bomenrijk stukje. Via die bomenrijen liepen we van het station naar het adres, waar de makelaar al zat te wachten. Bij tweede bezichtiging was het net zo mooi als de eerste keer. Toen ik de makelaar vroeg hoe de verkopers dachten over mijn voorstel, was het antwoord positief: ze gaan akkoord. Ik heb een nieuw huis! Er gaat een heel nieuwe fase in. Nog wat afrondende zaken, en we konden het dorp in lopen. Daar bekeken we het winkelstraatje, dat er erg leuk uitziet, en namen soep in de omgebouwde molen. Terwijl de beslissing nog moest inzinken, gingen we snel naar de trein voor mijn volgende programma onderdeel. Het gaat maar door! Op naar Den Bosch, November Music.

Daar liet Anne-Maartje, mijn tweede compositie docent, haar nieuwe liedcyclus This is not  a fairytale horen. De stem van Merlijn Runia had een mooie houtachtige klank, lage mezzo, en erg goed beheerst. Als composer in residence van Kameroperahuis had Anne-Maartje ook een interessant theaterspel in haar stuk gevlochten. Een feeërieke aankleding, met stellingen met honderden hangende blauwe apothekersflesjes werd gebruikt. De muziek was licht, klein, simpel, minimalistisch. Piano, viool, klankschaal, mini xylofoon. Op het laatst werd er iets driestemmig gezongen: Anne-Maartje en de violiste zongen ook mee. Aan het eind klonk er een 'zeg Roodkapje waar ga je henen' in mineur, heel effectief. Het leven is geen sprookje....

de handen van Anne-Maartje