Hoog bezoek

Een beer van een kereltje

Er zijn een paar kleintjes die oma tegen mij zeggen. Vandaag was daarvan de kleine Joris op bezoek, met ouders uiteraard. Dat was me een gezellig dagje! Joris is een ontzettend leuke dreumes, met zijn bijna hele jaar op deze aarde. Hij is erg onderzoekend en vrolijk van aard. De hele tijd kroop hij op en neer. Een slaapje was er niet bij, het was allemaal veel te interessant. Daarom mocht hij bij zijn papa mee in de draagzak toen we gingen wandelen. Met zijn mama heb ik in het bos gezellig gebabbeld over het leven, mode en goede raad. Eef had voor hen zijn befaamde magisch voedsel gemaakt, plus een onbescheiden pan goulash. Voor mij was er vla toe. Met enige moeite namen de drie afscheid, maar het moest vanwege de avondklok echt op tijd. 

Via de Veluwe naar Wezep

Zouden we het nog kunnen, 18 km lopen? de benen waren zo stram de laatste tijd. We gingen het proberen door van Wijhe naar Wezep te lopen, over het noordelijke staartje van de Veluwe. Dat ging als een fluitje. Het weer hielp mee; het was gewoon warm, en bijzonder helder. Als je dan met zijn tweeën wat loopt te praten en te kijken, zijn die kilometers zo achter de rug. Het eerste deel was wat erg open en leeg, maar Vorchten net over de pont heeft natuurlijk die prachtige kloosterkerk uit ca. 1300. Daar moet Hendrik de Kozak wel geweest zijn. Ik kon Eef vertellen dat hij een pontonnier moet zijn geweest. Het cohort dat uit Rusland als eerste terugkeerde, moest bruggen aanleggen en daar was Hendrik bij. Er is zelfs nog een oude tekening van de ponton brug die er is gemaakt. Je ziet daar allemaal bootjes zij aan zij liggen, van de plaats waar nu het Kozakkenveer is, tot aan Veessen aan de overkant. De bootjes waren door de pontonniers gevorderd van elke boer die met zijn waren langs kwam varen. Wat zullen ze gebaald hebben. Maar op die manier konden de pontonniers hun werk beginnen. 

Nieuwe wereld: burger en drone

 Vandaag was het dan zover: kleine Emily heeft het licht gezien. Ze heeft een heerlijk zonnige dag uitgekozen om geboren te worden, wel wat later dan papa en mama hadden gehoopt, maar ze is er. Nu wachten we op de verhalen, de foto's, de trotse blikken. 

Inmiddels gaan de zaken gewoon door: de dakinspecteur is hier geweest en heeft met een drone gekeken wat er aan mijn dak moest gebeuren. Ik dacht nog: wat bijzonder, wat modern. Even later ging ik in de tuin zitten. Er kwam een drone overvliegen met langdurig geronk. De buren hebben een drone voor hun kleinkinderen gekocht. Wat bijzonder, wat modern. Wat vervelend. Inkijk van boven.

Het Solse Gat

Toplocatie Putten

De naam Het Solse Gat kwam voorbij op Komoot en dat maakte me nieuwsgierig. Het bleek dat de wandeling prima te doen is als je van Ermelo naar Putten gaat of omgekeerd, via dat Gat. Zo gezegd zo gedaan. Het werd vanuit Putten. Op die manier kom je achter de welgestelde wijken van Putten langs - zeer de moeite waard om eens te zien - door onbekende en niet pretentieuze bossen, maar wel heel genoeglijk, in de Speulderbossen; maar aan de andere kant van waar wij ze zo goed kennen. Al wandelend kwamen we een gezin met drie kinderen tegen. Daar kwamen we mee in gesprek, dat wil zeggen ik babbelde met vader en moeder over hun leven in Amsterdam en Brazilië, Eef sprak de kinderen aan en vertelde verhalen uitgaande van een informatiebord dat daar toevallig stond. Julia, de dochter, was zeer geïnteresseerd. Maar ook wilde zij 'kilometers maken'. Want, zo zei haar moeder Annet, in Amsterdam kom je niet verder dan steeds een paar honderd meter. Wij juichten dit natuurlijk van harte toe. Ik nam de gelegenheid te baat om hen wat ideeën mee te geven voor excursies, in dit geval naar Staverden. Soms voel je aan dat mensen daarvoor open staan. Dat bleek ook het geval; de volgende dag kreeg ik een aardig mailtje dat ze er waren geweest, en dat het erg was bevallen.

Bezoek in Zeist

Laatst mailde ik Tjeerd en ik kreeg een zeer enthousiast berichtje terug: we waren altijd welkom. Vandaag ging ik daarom op de fiets en na wat aandringen sprong ook Eef op de fiets; met dit fabelachtig heerlijke weer wil je toch niet in de bus zitten. Daar gekomen werden we ouderwets hartelijk ontvangen. Ik had voor de heer des huizes - niet de jongste meer - een pot fazantenbessenjam meegenomen, hij had vorige keren al gezegd hoe heerlijk hij die vindt. Leuk om zo'n fan te hebben! en ik had een volle kilo in de vriezer gevonden, waar ik 7 potjes van heb gemaakt. Dan kan er wel één af voor Tjeerd nietwaar. 
We hebben een prettige theetijd met hen gehad. Bea vertelde enthousiast over het digitaliseren van haar werk met de schimmentheaters, zodat het kan worden overgedragen op de volgende generaties. Zij is nooit opzij gegaan voor iets nieuws, iets moeilijks. Dat was vanaf het begin wat mij zo in haar aantrok. En Tjeerd is altijd bereid om een onderwerp bij de kop te nemen, ditmaal was dat Willem I met al zijn escapades. Kortom een heerlijke middag waarna we gesterkt weer naar huis fietsten.

Het Wonder van Scheemda

Nee, dat is niet Huize Schaamrood, of het feit dat het dorp in september 1509 in de golven verdween tijdens de Damianusvloed, om vervolgens iets verderop te worden herbouwd. Hoewel dat laatste wel dicht in de buurt van een wonder komt. Ik doel ook niet op de stenen boogbrug over het Trekdiep, die een dubbeldorp maakte van Eexta en Scheemda. Nee, het wonder van Scheemda is natuurlijk die prachtige boon, die door de uitbaters van de Eikemaheert uit de vergetelheid is gerukt en opnieuw, voordat de erwt verloren zou gaan, is opgekweekt. Een heerlijk erwtje, kan ik uit eigen ervaring zeggen, want vandaag stond het op mijn menu. Met enige moeite heb ik een zending te pakken gekregen.
Meteen heb ik de boon in de week gezet, en vandaag kon het er dan van komen. De pot schafte een mooie combinatie van dit Wonder met gekookt bietenloof (een aanrader mensen, nooit meer bietenloof weggooien) en wild zwijn. De erwt is vrij groot en inderdaad wat zoetig, zoals de kweker vermeldt. Heerlijk eten!

Giethoorn zonder Chinezen

 

Een doorkijkje in Giethoorn

En hup, de volgende dag weer aan de wandel, nu met Eef en wel op een ander plekje dat ik had uitgezocht vanwege de unieke omstandigheden: Giethoorn, het dorp van de Geit. Daar is nu geen toerist te bekennen. En ook daar kun je makkelijk komen, tot mijn verrassing. Maar nog meer werden we verrast door de pracht van dat dorp. Eerst kom je langs hotel De Harmonie, en daar hoor je direct de klanken van de harmonieën in de film van Bert Haanstra Fanfare. Dat is gewoon aan de weg; hier en daar een sloot, aardig maar niks bijzonders. Maar dan sla je af en gaat het dorp in. Daar is een smalle weg waar in de zomer waarschijnlijk wel veel fietsers zijn nu waren er vier of vijf wandelaars. De huizen daar, allemaal voorzien van een statig rieten dak, liggen stuk voor stuk aan een eigen sloot waar de bewoners een sloep kunnen neerleggen, al of niet onder een afdak. Op de achtergrond schemert het Weerribbengebied met de wuivende rietpluimen. Nu het zo verlaten en nog half bevroren daar lag, met al maar weer houten bruggetjes om over te steken, was het aandoenlijk van authenticiteit. Werkelijk een geweldige verrassing, deze wandeling, die we over een paar weken zeker gaan overdoen. Helaas had ik wel veel last van mijn buik. De kilometers van gisteren zaten er ook nog in; ik kwam op het laatst niet meer goed vooruit. Meppel lonkte in de verte maar het was wel ver!

Frederiksoord

Startpunt

Na de verjaardag van Marjorie sloeg het weer om. Maandag was er nog ijzel in de ochtend, dinsdag lag er nog natte sneeuw en vandaag was het gewoon weer groen, zij het met een wolkendek. Daarom ging ik er op uit en wel naar Frederiksoord bij Steenwijk. Daarvan had ik een aanbeveling gelezen en je kunt er makkelijk komen vanuit hier. Ik trok mijn dunne winterjas aan, want het zou niet te koud worden. Dat moest ik later bezuren. Maar ik kwam op tijd aan in Frederiksoord en liep door de Koloniën - overduidelijk, wat een eenzaamheid - via Wilhelminaoord. In de open gebieden daar was duidelijk te zien hoe de keuterboeren met elk 3 hectare en identieke boerderijtjes hun boekweit en rogge hebben verbouwd. Ook daar wordt nieuwbouw gepleegd, en zodoende kon ik gebruik maken van een bouwtoilet waar verder geen enkele mogelijkheid tot privé zitten was. Ik liep door naar het gebied van Eese, waar de heeren nog duidelijk heersen. De Van Karnebeeks die in de oorlog rustig bleven doorregeren, hebben hier overal vriendelijk ogende bordjes neergehangen met daarop de duidelijke boodschap 'Strikt Privé, geen toegang'. Toch blijft er daar genoeg te wandelen en te zien over. Door het bos dat daar richting Steenwijk slingert liep ik vrijwel geheel in het groen tot aan het station. Daar merkte ik dat mijn buik toch wel veel kou had opgedaan. 

Een station zonder fietsen

week 6: Sneeuw, ijs en nazaten

Deze week was bepaald hectisch. De vrieskou zette in, dus Eef bonjourde mij naar huis al voordat ik al mijn afspraken kon nakomen, en niet ten onrechte zo bleek: zondag reed er al geen trein meer. Alles was bevroren, het was ineens -10 en nog kouder. Het sneeuwde aan één stuk door tot er een laag van wel 25 centimeter lag, op mijn garagedak nog meer omdat daar net een hoek is waar stuifsneeuw blijft liggen. Dzt zag er vervaarlijk uit. Ik deed snel alle waterkranen dicht die dicht moesten, en opende de verwarmingen. Nog niet eerder vertoond, die kou. Maar er waren ook lichtpuntjes. Natuurlijk deed ik Pilates, en dat viel helemaal niet tegen in die koude kamer dankzij de verwarming. De bussen reden nog wel, en daarom ging ik woensdag naar Windesheim. Dat lag er schitterend bij. Ik liep er 10 km en genoot van het uitzicht in het bos. Even verderop liep ik langs de IJssel, en die heeft deze week zijn hoogste waterstand sinds jaren. Dus het was bevroren en ondergelopen tegelijkertijd. Er werd volop geschaatst. Mensen hebben heel even het gevoel dat het leven weer normaal is, met de ijzers onder en koek en zopie op de baan. Ook al stonden er bordjes 'Onbetrouwbaar ijs', ze gingen ervoor. De Hermandad keek wel maar was niet al te streng. 

De vrijdag kwam met ijsbloemen op de ramen. Zaterdag gingen Eef (die inmiddels toch was gekomen) en ik vervolgens naar Delden, om over landgoed Twickel te lopen. Ook dat was een lust voor het oog met hoge, ongerepte sneeuwvlaktes en blije mensen buiten. Eef stond eindelijk weer eens tot over de knieën in de sneeuw. Intussen was er levendig ep-verkeer met de kinderen, de donorkinderen en de bonuskinderen. Jantine meldde opgewonden dat ook zij nu haar donorvader heeft gevonden, en al juichend kwam ik op de gedachte om haar te vertellen dat haar lotgenoot Asbjörn bij haar om de hoek woont! Ze wilde graag kennis met hem maken. Het is ook wat, je kunt je verhaal eigenlijk alleen kwijt bij een lotgenoot en waar vind je die zo gauw in Londen. Dus ook dat kwam aan de vork gestoken. Het leverde nog wat leuke filmpjes op van de schaatsende Marieke. 

Niet één!

Als welverdiend rustpuntje na het afmaken van mijn 2e Vrouwenklacht geheten 'Vlucht voor Orion' ging ik lekker naar buiten, de sneeuw in. Overal lagen dikke pakken, veelal onbetreden en krachtig knerpend nog. Wel overal waren sporen van mensen en dieren. Voetstappen, hondenpootjes; weinig auto's. Zo stapte ik vrolijk door en keek om me heen. Keek nog eens om me heen. Keek eens goed en wat zag ik? Iets ontbrak. Ik ben het hele kinderrijke dorp doorgelopen, de omgeving van het dorp ingegaan en nergens, nergens stond ook maar één sneeuwpop. 

Wat is er met de kinderen van Nederland aan de hand? Je komt buiten, er ligt sneeuw, je gaat onmiddellijk enorme ballen rollen voor een sneeuwpop. Maar nu niet? Is de creativiteit, de levenslust door corona zodanig aangetast dat de kinderen zelfs geen zin of idee meer hebben om sneeuwpoppen te bouwen? Op één plek waren er badmintonrackets in een sneeuwhoop gestoken, maar de sneeuwhoop zelf was niet aangeraakt. Ik zag sowieso weinig kinderen buiten. Ik kreeg er een akelig gevoel bij. 

Sneeuw

 Nederland ligt plat: er is sneeuw gevallen. De hoeveelheid valt reuze mee, geen 30 cm overal maar eerder vijf, en de kou is ook niet zo enorm - misschien komt dat nog. Maar een mooi gezicht is het. Zo is deze foto er een van mijn voortuintje. Het is allemaal nog maagdelijk en onbetreden, heerlijk om te zien. En inderdaad: de treinen rijden niet, wegens de grote aantallen wisselstoringen. Toch goed dat ik ben gegaan.

Jam voor Tycho

Tycho is ongelukkig jarig, dus van vieren komt het er eigenlijk nooit van. Maar de laatste jaren zorg ik dat hij voor het eind van het jaar een kadootje krijgt. Deze keer deed ik er nog een klein kadootje bovenop: hij kreeg twee potten zelfgemaakte jam van me. Dat is jam van frambozen, bosbessen en bramen en, dat mag ik wel zeggen, bijzonder gelukt. Het was er nog niet van gekomen om die langs te brengen; dat ging vandaag gebeuren. Het was nog steeds prima weer, beetje miezerig maar niet koud. Zijn nieuwe onderkomen had ik nog niet gezien, dus dat was ook een leuke bijkomstigheid. Het bleek te liggen vlakbij een buurtgroententuin. Het gezonde eten wordt bij hem achter gekweekt; positief! 

Het meertje bij Den Treek

Herr Kaufmann

Ik was er rond tien uur, en we gingen meteen aan de wandel 'want Vincents vriendin is op bezoek'. 

Tycho zag er goed uit, beter dan een paar weken geleden. We liepen op en neer naar Den Treek, waar ik na jaren weer het kleine water zag waar ik vroeger met Eef kwam; er stond nu inderdaad water. Het was een gezellig weerzien en het doet me plezier dat hij wandelt. Vanwege het miezeren leende Tycho mijn middeleeuwse muts; staat hem goed. 

Net toen we bij de bushalte terug stonden, ging mijn telefoon. Eef drong erop aan dat ik weer naar Wijhe zou gaan, in verband met het noodweer dat er wordt verwacht. Kou, sneeuw, uitvallen van treinen. Ik besloot dat maar te doen; maar wel eerst mijn spullen ophalen. 

Met Pauline aan de wandel

 Sinds ik ben verhuisd uit Bilthoven, heb ik daar een vriendin. Grappig dat dat zo loopt; ik kende haar al van het bridgen, maar leerde haar beter kennen door de conversatiecursus Spaans. Dat is een grote liefde van haar, en daar vonden we elkaar in. Nu heeft ze in deze tijd van lockdown ook het wandelen ontdekt. Ze deed het al een beetje, maar nu vaker en met meer plezier. Zo spraken wij af om deze vrijdag een ommetje door het bos te maken. Tot mijn grote verbazing kende ze het bos helemaal niet! dan woon je 40 jaar in een dorp en dan ken je je achterland niet. Des te leuker dat ik haar met zekere tred door het bos kon leiden, waar ik niet meer woon. Zij heeft een ferme pas, ik denk 5,8 km/uur, en ik moest dan ook een beetje bijgassen, maar we haalden de volle 2 uur en hebben gezellig bijgepraat. Ik kreeg van haar onderweg een stressballetje. Dat blijkt heel effectief te zijn tegen koude handen.

Engbertsdijkvenen

Je houdt het niet voor mogelijk wat een prachtige gebieden er in Nederland zijn, die we nog niet hadden ontdekt. Ik had uitgezocht dat je met een dik uur vanuit Wijhe in de Engbertsdijkvenen kunt komen. Tot dan toe waren die mij volkomen onbekend, maar ik zag op de kaart achter Daarlerveen Station een mooi gebiedje, dat mijn nieuwsgierigheid opwekte. Ik zoemde er op in en zo is het gekomen. Vandaag staan we op dat gebied. Het overtreft mijn hoogste verwachtingen. Het is hoogveen in reconstructie, en nu het er beijsd bijligt, is het sprookjesachtig. Blauwen, groenen en grijzen in het water, blond van de rietpluimen, een wijdsheid waar we uren door kunnen dwalen. De aanrij-route is bij Kloosterhaar, ook al zo'n plek waar je nog nooit van gehoord hebt. Wij liepen van Kloosterhaar naar Daarlerveen, het grootste deel over dat Engbertsveen. We lunchten op een plek die van alle smetten vrij was. Na het veen kwam een vrij lang stuk over een grasdijk tot aan het station, ook niet verkeerd. Wat een heerlijke dag.