Als welverdiend rustpuntje na het afmaken van mijn 2e Vrouwenklacht geheten 'Vlucht voor Orion' ging ik lekker naar buiten, de sneeuw in. Overal lagen dikke pakken, veelal onbetreden en krachtig knerpend nog. Wel overal waren sporen van mensen en dieren. Voetstappen, hondenpootjes; weinig auto's. Zo stapte ik vrolijk door en keek om me heen. Keek nog eens om me heen. Keek eens goed en wat zag ik? Iets ontbrak. Ik ben het hele kinderrijke dorp doorgelopen, de omgeving van het dorp ingegaan en nergens, nergens stond ook maar één sneeuwpop.
Wat is er met de kinderen van Nederland aan de hand? Je komt buiten, er ligt sneeuw, je gaat onmiddellijk enorme ballen rollen voor een sneeuwpop. Maar nu niet? Is de creativiteit, de levenslust door corona zodanig aangetast dat de kinderen zelfs geen zin of idee meer hebben om sneeuwpoppen te bouwen? Op één plek waren er badmintonrackets in een sneeuwhoop gestoken, maar de sneeuwhoop zelf was niet aangeraakt. Ik zag sowieso weinig kinderen buiten. Ik kreeg er een akelig gevoel bij.
Men zegt dat deze poedersneeuw niet geschikt is geweest om sneeuwpoppen met te maken, of zelfs maar sneeuwballen. Maar dan zou je toch op zijn minst sporen verwachten van dat ze het hebben geprobeerd?
BeantwoordenVerwijderen