Giethoorn zonder Chinezen

 

Een doorkijkje in Giethoorn

En hup, de volgende dag weer aan de wandel, nu met Eef en wel op een ander plekje dat ik had uitgezocht vanwege de unieke omstandigheden: Giethoorn, het dorp van de Geit. Daar is nu geen toerist te bekennen. En ook daar kun je makkelijk komen, tot mijn verrassing. Maar nog meer werden we verrast door de pracht van dat dorp. Eerst kom je langs hotel De Harmonie, en daar hoor je direct de klanken van de harmonieën in de film van Bert Haanstra Fanfare. Dat is gewoon aan de weg; hier en daar een sloot, aardig maar niks bijzonders. Maar dan sla je af en gaat het dorp in. Daar is een smalle weg waar in de zomer waarschijnlijk wel veel fietsers zijn nu waren er vier of vijf wandelaars. De huizen daar, allemaal voorzien van een statig rieten dak, liggen stuk voor stuk aan een eigen sloot waar de bewoners een sloep kunnen neerleggen, al of niet onder een afdak. Op de achtergrond schemert het Weerribbengebied met de wuivende rietpluimen. Nu het zo verlaten en nog half bevroren daar lag, met al maar weer houten bruggetjes om over te steken, was het aandoenlijk van authenticiteit. Werkelijk een geweldige verrassing, deze wandeling, die we over een paar weken zeker gaan overdoen. Helaas had ik wel veel last van mijn buik. De kilometers van gisteren zaten er ook nog in; ik kwam op het laatst niet meer goed vooruit. Meppel lonkte in de verte maar het was wel ver!