Sinds ik ben verhuisd uit Bilthoven, heb ik daar een vriendin. Grappig dat dat zo loopt; ik kende haar al van het bridgen, maar leerde haar beter kennen door de conversatiecursus Spaans. Dat is een grote liefde van haar, en daar vonden we elkaar in. Nu heeft ze in deze tijd van lockdown ook het wandelen ontdekt. Ze deed het al een beetje, maar nu vaker en met meer plezier. Zo spraken wij af om deze vrijdag een ommetje door het bos te maken. Tot mijn grote verbazing kende ze het bos helemaal niet! dan woon je 40 jaar in een dorp en dan ken je je achterland niet. Des te leuker dat ik haar met zekere tred door het bos kon leiden, waar ik niet meer woon. Zij heeft een ferme pas, ik denk 5,8 km/uur, en ik moest dan ook een beetje bijgassen, maar we haalden de volle 2 uur en hebben gezellig bijgepraat. Ik kreeg van haar onderweg een stressballetje. Dat blijkt heel effectief te zijn tegen koude handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten