Het was vandaag prachtig zonnig, toch begon ik de dag wat somber. Ik weet het aan de receptie van gisteren, ik heb niet veel met recepties en het lukte me niet om het praatje dat ik had willen aanknopen, ook te maken. Wel had ik prettig met een kunsthistorica gesproken, dus het was niet allemaal kommer en kwel, en de schilderijen waren tenslotte ook mooi.
Maar vandaag begon dus niet echt naar mijn zin. Ik had drie dingen om uit te kiezen om te doen vandaag, buitenshuis dan, want binnenshuis is er altijd wel genoeg te doen. Uiteindelijk besloot ik om niet naar Tilburg te gaan (Fantastic Women werd daar uitgevoerd, in het kader van November Music - terwijl het helemaal geen november is). Het werd Utrecht, waar ik door het zonnetje naar toe liep. Alles deed me zeer, mijn heupen wilden niet, en dan is een uur en een kwartier lopen toch wel een eindje. Maar het hoort erbij, dat komt van het vele zitten de afgelopen weken.
Ik kwam op tijd aan bij de HKU maar de receptie daar (alweer één) begon niet op tijd. Uiteindelijk werd het een leuke ontvangst met een voor mij boeiende mededeling: er komt een boek uit over volstrekt onbekende Nederlandse opera's. Er werd ook een presentatie gegeven van een inmiddels overleden pianist die zich ervoor heeft beijverd om toch wat aria's en ouvertures van die opera's op te voeren, en mijn kennis Hendrik V. zong een duet met een dame met een mooie stem. Hendrik zong nog steeds zoals ik hem indertijd heb leren kennen: hoog, hard, en hier en daar toch wel een beetje vals haha. Het is een hard leven hoor, als je het van de kunst moet hebben. Hij trekt er in elk geval keihard aan en redt zich op die manier.
Daarna had ik nog een sessie in petto van het Utrechts Blaasensemble. Dat was me via Stein E 'aangereikt'. Ik moest me haasten om het te halen, dat lukte niet helemaal, want het eerste nummer was al ingezet. Maar daarna kon ik naar binnen schuiven en dat was de moeite waard. Er werd o.a. een voor blaasorkest gearrangeerde versie van Fratres door Arvo Pärt uitgevoerd, en alleen al dat stuk maakte de hele middag goed. Vervolgens werd een stuk van Schostakovics gespeeld, het stuk dat hij in Dresden schreef toen hij zwaar depressief werd geacht om filmmuziek te maken - dat lukte toen niet. Het thema was D-Es-C-H ofwel autobiografisch. Na dat stuk had hij wel zelfmoord willen plegen, zo vertelde hij later. Toch vond ik het niet overdreven depressief klinken. Ik zal het niet nog eens beluisteren, maar wel Fratres van Arvo Pärt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten