Vandaag heb ik de opera Anthropoceen bekeken. Het gaat helemaal niet over het anthropoceen, maar over een boot die klimaatverandering op de noordpool aan het bestuderen is. Daar vinden ze een in het ijs 'begraven' jonge vrouw. Ze leeft nog. Zij blijkt een offer te zijn van een ijsbewonende stam, om het ijs te laten smelten, of juist niet, dat begreep ik niet goed. In elk geval willen de bootbewoners, die door domme acties van de wetenschappelijke ploeg in het ijs vastgevroren zitten, het voorbeeld volgen. De man die verantwoordelijk wordt geacht voor het overlijden van een van de wetenschappers op het ijs (hij zelf zegt dat het een ongeluk was) wordt vermoord. Het meisje geeft aan dat dat nou juist geen offer is. Een offer is als je dat wat je liefhebt en koestert, opgeeft. Niet als je in boosheid je ontdoet van wie je niet zint. Het ijs smelt wel, nu. Er komen redders aan. De bootbewoners, onder het bloed, zijn er niet gerust op.
De boodschap van de opera kwam pas heel laat een beetje over. De muziek beviel me matig, veel heen en weer geroep van hoog naar laag, en gehoehoe van het rekken van woorden. Schril. De tussenstukjes, die noorderlicht en storm moesten verbeelden, waren nog het aardigst. Wel heb ik waardering voor de durf om weer iets heel nieuws te maken. De aankleding was ook aardig. Wat zal het warm geweest zijn voor de zangers, in dikke poolpakken onder de schijnwerpers te moeten zingen.
Dan vond ik Ice een totaal verschillend soort opera. Ook moderne muziek, maar lieflijk vaak, en een werkelijk verhaal dat tot nadenken stemt. Dat zag ik op 16 maart, ik ga het nog maar eens bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten