Op verzoek van Eef gingen we na de koffie naar de fitness - even de armspieren doen. Voor hem was dat nodig, met al zijn gelijn, om de armen op conditie te houden, en ook ik mocht wel weer wat extra aan de gewichten trekken. Omdat het ook heerlijk weer was, volgde er een zonnebad na. Voor mij was dat voor het eerst weer in lange tijd. Heerlijk dat we die faciliteit hebben bij de sportschool.
Maar daarna was het weer tijd voor de cultuur. Ik had kaartjes geregeld voor de uitvoering van Michael Wilmering in Zeist, zijn thuisbasis van voorheen. Daar is hij opgegroeid namelijk.
Hij was aangekondigd als de gearriveerde zanger, en na al die prijzen die hij de laatste tijd heeft gewonnen mag dat ook wel worden gezegd. Hij hield twee uur lang zijn gehoor geboeid, door zijn fantastische stemgeluid, beheersing en articulatie. Bovendien geeft hij iets extra's mee aan het lied: de intimiteit en directheid, waarmee hij je lijf en ziel binnenkomt.
Wat ik wel ontroerend vond, was dat hij zichzelf op een presenteerblaadje meegaf, door te beginnen met het lied Der Wanderer van Schubert (O Land das meine Sprache spricht, wo bist du?) en eindigde met Michel mit der Lanze van Anna Cramer (Michel, was träumst du? Will zeigen dass ich fechten und siegen kann!)
Maar hij vergat niet ook een krans voor Schubert zelf te hangen, door de Auftrag op 4. nr 5, ook van Anna Cramer: hänget wann ich gestorben bin, die kleine Harfe hinter dem Altar auf. Dat zong hij als een-na-laatste lied, na de laatste brief van Schubert aan Schober te hebben voorgelezen. Ik vond het allemaal heel smaakvol. Maar wat vooral bij bleef, was het niet ingehouden plezier dat klonk uit alles wat hij zong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten