Ons thuis

Zo lang als Eef en ik elkaar kennen, wandelen we al samen. Vanaf het prille begin constateerden we dat dàt ons thuis was: buiten. We hebben gewandeld achter Bornia, in de Achterhoek, in Luxemburg, Italië en Limburg, noem het op in Europa en we zijn er geweest, of in de buurt geweest. Vandaag was het koud, veel kouder dan gebruikelijk op een meidag, maar we wilden echt de natuur in. Dat werd een wandeling van Bodegraven naar Papekop, langs de twee Wierickes. Het is in Zuid-Holland altijd zo groen, maar dit stukje was wel heel heerlijk: het kwam door een weidegebied met grutto's, kieviten en karekieten in het riet aan de waterrand. Hoewel het bewolkt was, bleef het droog. Rond etenstijd pakten we onze zitlappen en zakten neer op de rand van de dijk, zonder asfalt, zonder vervoermiddelen, maar met een prachtig uitzicht over de graslanden. Ik heb me er zo heerlijk thuis gevoeld, met mijn liefste en kameraad, samen babbelend of in gedachten verzonken.
Verderop was een landgoed waar we overheen moesten, volkomen verstild, kilometers lang, en we waren er nog nooit geweest! Aan het eind stond een paaltje van de wandelknooppunten, nr. 49. We klommen over een hek en zetten de wandeling voort tot aan een autoweg richting Papekop. Eef dacht dat we misschien het busje dat daar zou vertrekken nog konden halen - en ja hoor, we stonden op de weg en daar kwam het aangereden. Zoals altijd had Eef weer eens schijtmazzel met het openbaar vervoer, daar staat hij bekend om, en daar hebben Astrid en ik op zijn 50e verjaardag al een mooie sketch over gehouden. Ook nu liep het als een fluitje, de bus stopte en bracht ons precies op tijd bij station Woerden om daar nog gratis te kunnen inchecken.
We sloten de dag af met een bridgepartij, waarbij één van ons, ik zeg niet wie, een vreselijke bok schoot. Toch scoorden we redelijk goed. En een borreltje na, voordat we de oogjes sloten.