Boeketje Bloemen

Gisteravond na de markt ben ik nog naar Breda op pad gegaan. Mijn zus en zwager zijn fervente koorzangers, sinds ze in het koor Nootwaar zijn gestapt. Dat koor bestaat dit jaar 15 jaar, reden om een feestje te geven en dat hebben ze gedaan met het uitnodigen van de bigband van Hans Bloemen en de diva Karin Bloemen. O ja, de piepjonge dirigente van het koor heet Monique Bloemen. Ze zijn resp. neef en nicht, en dochter van de neef. Ik had één keer eerder iets van dat koor gehoord, en vond het heel aardig klinken. Het optreden van vanavond heette toepasselijk: Boeketje Bloemen.

Bijschrift toevoegen

Dus gisteravond zat ik in het Chassé Theater. Tot mijn verbazing leek het wel een reünie, de hele familie zat in dat rijtje. Allemaal een kaartje gekocht via zus Anneke. Vanaf dat het doek opging, werden we getrakteerd op een wervelende show. Het koor is onder de bezielende leiding van de jongste Bloemen enorm verbeterd. Er stond een professioneel acterend gezelschap met een spetterende performance. De koorliederen die ze zongen, waren stuk voor stuk modern, jeugdig, levendig en een feest om te horen. De manier waarop ze werden gebracht was humoristisch, vlot, borrelend van plezier kortom een heerlijk iets om naar te kijken. Zonder haperen werd het koor afgewisseld door de bigband, door de zanger die bij de bigband hoorde, en door La Bloemen. Zoals gebruikelijk kwam ze op in buitenissige maar wel handgemaakte enorme jurken, die haar sterk afgeslankte middel nog strakker trokken en haar coeur (dat kun je geen coeurtje noemen) in het volle zicht brachten. Helemaal top bij stem was ze misschien niet, maar alleen meer klassiek geschoolde oren zouden dat hebben gehoord. Ze had wat popachtige tremolo's maar in de hoogte klonken die juist weer mooi. Ook haar optreden was glad en af, en beslist een dikke acht. Ze had mooie teksten en werkte perfect met de bigband samen. Als laatste voor de pauze was er de klapper waar allemaal samen optraden. Daar zat niets houterigs bij, Monique heeft haar koor perfect geïnstrueerd. Als ik in Breda woonde, werd ik meteen lid van Nootwaar. Luister hier maar eens naar om een idee te krijgen:

Helaas moest ik in de pauze weg. Het zou onmogelijk geworden zijn om nog thuis te komen, en daar had ik geen zin in. Bovendien stond mijn hoofd niet echt naar zang en spel, gezien de ziekenhuisopname van onze M. Niettemin, toen ik in de zwoele nachtlucht bij de bushalte stond te mijmeren, had ik een voldaan gevoel. Ik was zelfs een beetje trots op mijn zus en zwager.