Dracht

Het was vandaag geen best weer. De ambachtenmarktkramen met dames en een enkele heer in klederdracht hadden niet veel te doen. Met ëën van de dames kwam ik daarom in gesprek. Zij vertelde dat haar buurvrouw op de kraam een Veluwse is, die voor haar huwelijk is verhuisd naar Oostvoorne. Die dame droeg een prachtig kostuum, met kantwerk dat ze zo te zien zelf maakte. Als jong meisje op de Veluwe wilde ze op zeker moment in dracht gaan. Haar grootouders hielden dat tegen. Een jong meisje, en dan steeds in het zwart? dat wilden ze niet. Het kwam er dus niet van. Maar eenmaal gehuwd, en enkele jaren woonachtig op Oostvoorne, kwam het verlangen weer omhoog: ze wilde dagelijks in dracht. Haar man kon daar de humor wel van inzien en vond het goed, op voorwaarde dat ze dan in de dracht van hun eigen streek zou gaan. En zo geschiedde, deze dame loopt dus dagelijks in de officiële klederdracht van Oostvoorne.
Een poosje geleden had ik daar via FB contact over met mijn Bulgaarse jonge vriendin Gabriela, die zo bezig is met de teloorgang van het milieu. Eén van de grootste vervuilers is de kledingindustrie. Zij ageerde dan ook tegen het aanschaffen van nieuwe kleding; er zijn tweedehands winkels genoeg. Daar waren wij het beiden over eens. Maar ik suggereerde haar ook, dat het opnieuw gekleed gaan in klederdracht ook een goede manier zou zijn om de verspilling van grondstoffen in de textiel zou zijn. Je hoeft maar een paar kledingstukken te hebben, ze zijn geweldig sterk en gaan lang mee. Bovendien kun je er een gevoel van identiteit mee uitdrukken. Bulgaarse klederdracht is ook heel mooi, het zou Gabriela prachtig staan. Zelf zou ik er ook niet tegenop zien om in dracht te gaan. Mits je vrijelijk kunt kiezen tussen mannen- en vrouwenkleding dan. En dan zou ik de vrouwenkleding nemen.