Peper in de reet

 Hoe lang woon ik al niet hier? Het is inmiddels al ruim een half jaar. In die tijd heb ik niets maar dan ook niets aan de muziek gedaan. Kort geleden voelde ik voor het eerst weer een lichte kriebel, maar echt actief werd ik nog niet. En toen, en toen. Ineens belde Jan-Peter, met wie ik had afgesproken zo rond september weer eens contact op te nemen, en die blijkbaar vond dat het al rond september was. Hoe stond het met mijn vorderingen? Het schaamrood steeg me naar de kaken. Ik hakkelde iets over tien (klein-)kinderen en opstart, maar ik voelde me behoorlijk de maat genomen. Dat, lieve lezer, gaf mij een oppepper. Ik heb het componeerwerk weer opgepakt, krakend en piepend, en heb meteen maar wat gesondeerd bij mijn bevriende pianist. Die had wel oren naar het doorspelen, met een slag om de arm voor wat het tijdstip betreft maar dat zou wel eens half september kunnen worden. Dat geeft versnelling, dat kan ik u verzekeren. Ook een bevriende bas met een stem waar je knieën van knikken had er wel zin in. Dus nu zit ik weer vaker achter de piano, heb de Jongeman afgemaakt, stof mijn stukken af, vind overal toch nog mogelijkheden tot verbetering. Het geeft ook administratie en laat me weer organiseren. Kortom het was peper in de reet. 

Deze pepers zijn uit eigen tuin, en scherp!