Caruso

Even niets te melden, behalve dan dat er in het donkerblauwe schemerlicht een merel als een begenadigd zanger kwinkeleerde. Ik bracht in het tot rust gekomen dorp nog even een brief weg. Boven de daken, hoog in de boom, zat de zwarte vogel, levendig en ongenaakbaar te zingen als een operaster. Daarom een berichtje over de opera van 6 maart jl.

Op 6 maart jl. gingen de OFF opera's van start met Caruso a Cuba van Micha Hamel. De componist zelf hield een inleidend praatje over de totstandkoming van het geheel. Hij had bij toeval een boekje in handen gekregen van Mayra Montero over de reis van Caruso naar Cuba, en de bom die daar in het theater ontplofte, en de daaropvolgende gebeurtenissen. Dat leidde hem tot een ingewikkeld proces van vertalen en libretto schrijven, met advies van een dramaturg. En dat werd een boeiend geheel, moet ik zeggen.
De figuur van Caruso en zijn manager en entourage stond tegenover een Cubaanse zwarte familie met het oude Afrikaanse geloof in goden en geesten. De zwarte dochter, Aida geheten, was voor Caruso voorbestemd. De scene met de bom vond ik hilarisch: in slow motion kwam een karikatuur van een bom naar beneden zakken, boven op Caruso die weer stond op de scheef opgestelde langspeelplaat die het decor vormde. Eveneens in slow motion viel zijn hele entourage om. Er was een prachtige liefdesmonoloog door Aida, aan haar Enrico die alleen maar toeluisterde. En ook na het midden was er weer een heel geestig stuk, waar een LP die blijft hangen werd nagezongen, met de bijbehorende herhaling van gebaren.
Michael Wilmering speelde een aantal rollen, waaronder de theaterdirecteur van Havana, en elke keer weet hij er weer uit te springen. Cody Quattelbaum, ook met zo'n mooie stem, moest nog wat meer acteerervaring krijgen. De enscenering was spannend gedaan, veel beweging waar dat kon en stilte waar het moest. Helaas was er na het midden een lange scene waar de  schijnwerper recht het publiek in scheen; ik moest mijn handen voor mijn ogen houden, heb dus die scene niet kunnen opnemen. Verder vond ik het eind wat traag gaan, had voor mij iets eerder afgerond kunnen zijn.
De muziek was verrassend. Er zat belcanto in, zuid-amerikaanse ritmes, modern idioom, maar het geheel klonk zeker geloofwaardig. Gebalanceerd, om het maar zo te zeggen.