Een eeuw

Als mijn vader nog had geleefd, was hij vandaag 100 jaar geworden. Zo oud worden lijkt tegenwoordig wel een wedstrijd; als je suggereert dat het wel eens eerder afgelopen kan of mag zijn, kijken mensen een beetje vies. Jij wordt wel 100! zeggen ze dan, of dat zijzelf wel zo oud willen worden. Mijn moeder heeft het bijna gehaald, maar ze was er niet echt bij. Het oud worden lijkt me nog tot daar aan toe, maar het afhankelijk worden lijkt me zo zwaar. Zolang je nog zelf beslissingen kunt nemen, denk ik dat het wel gaat. Ook kun je natuurlijk kwalen krijgen, die het leven lastig maken, en waardoor je je 24 uur per dag aan het besteden bent met dingen die je niet wilt. Maar als je nog genoeg dingen hebt die je wilt en kunt doen of meemaken, dan mag het voor mij wel even duren.
Mijn vader is op een rustige manier gestorven. Het duurde even, maar hij had in feite nergens last van, hoewel de dokter ook daar nog een naam voor had. In mijn optiek is hij van ouderdom dood gegaan. (On)Gewoon in zijn eigen huis. Ik vroeg hem op zijn sterfbed of hij mij nog iets te zeggen had - dat had hij niet. Ik vroeg hem of hij ergens spijt van had - hij had nergens spijt van. Hij had genoten van zijn leven en ging zonder wroeging of verdriet. Dit tot mijn verbazing. Ik bedacht me dat je deze vragen ook niet moet stellen aan iemand bij wie het gordijn al aan het dichttrekken is. Zijn focus was op dat moment beperkt tot de kamer waar hij lag.
Op één moment, waar ik niet bij was, kwam hij nog even tot leven. Hij stond op van zijn sterfbed, zocht mijn moeder op en zei haar: Meisje, het is tijd om afscheid te nemen. Mijn moeder, druktemaker die ze was, zei dat ze er zo aan kwam. Maar het moment was voorbij: vader stapte na deze woorden terug in bed, raakte in doodscoma, en stierf twee dagen later onder het toeziend oog van de jonge huisarts, en in mijn bijzijn. Hij stopte gewoon met ademen. Mooie dood, al met al.