Pagliaccio in Spanga

De sluis bij Ossenzijl

Spanga is een verdraaid eind weg, dus als je geen goede reden hebt om er te zijn, kom je er niet. Nu was er wel een goede reden: de 30e uitvoering van Opera Spanga, jawel, 30 alweer. Het is al een huzarenstuk om één opera daar in de Friese weilanden te organiseren, laat staan dertig achter elkaar. Op de huidige locatie wordt dit ook de laatste, dus ik had voor 2 kaartjes gezorgd, een onderdak en 2 diners in het weiland. Zo kreeg ik Eef mee naar deze buitenpost. Natuurlijk zouden we er ook gaan wandelen. Hij had er een hard hoofd in. Het zou gaan regenen, stormen zelfs, en de amateurs daar zouden niet om aan te horen zijn. Dat kon dus niet anders dan meevallen! Het was heerlijk prettig wandelweer. We begonnen in Ossenzijl met een kop soep. Van daar uit kon je rechtstreeks op een witrood pad langs een veengracht lopen, richting Kalenberg, een prachtig gezicht waar we echt niet van het fietspad werden afgefietst. Zoveel recreanten waren er niet. We liepen door tot een aardig bankje, daar zaten we even van de Weerribben te genieten en draaiden weer om richting Ossenzijl. Daar staken we door de weilanden, wel verhard, tot de grens van Overijssel en Friesland en konden toen al snel op het Voetpad lopen, een wandelpad dat onderdeel is van een LAW. Aan datzelfde Voetpad lag ons onderkomen voor de nacht. Dat betekende een 20 minuten terug lopen naar de feesttent. Eef griezelde er al van, 's nachts datzelfde stuk in het donker terug, maar ik had een zaklantaarn in mijn rugzak gestopt. We kwamen tegen half vijf aan, konden nog even een uiltje knappen voor we naar ons diner gingen. De 20 minuten vlogen voorbij en op het weiland van de opera was een uitstekende restauranttent ingericht waar we van de dorpsvrijwilligers een volledige maaltijd kregen. We namen er een glaasje rood bij voor de gezelligheid en kwamen nog in gesprek met mede-gasten. Het bleek allemaal uitstekend georganiseerd te zijn, en toen Eef begreep - hij hoorde repeteren - dat dit niet een amateurgezelschap was maar echte professionals, toen kon de avond niet meer stuk.

Het restaurant

de Bühne

Na rustig eten gingen we de tent in. Het zitten was niet comfortabel, maar we redden het. De bühne was groot en keek uit over de landerijen. Het stuk van Leoncavallo 'Pagliaccio' werd met veel vuur en emotie op de planken gezet. Een optreden in een optreden in een optreden, deed me denken aan Hamlet. Het eind is volgens mij iets ingekort geweest, de minnaar van Pagliaccios vrouw werd niet gedood, het stuk was abrupt uit toen hij zich bekend maakte, maar dat paste heel goed. De treurige melodie van 'Ridi, Pagliaccio' klonk na in de kale polder. Tabarro van Puccini was knapper geschreven qua muziek, maar het verhaal vond ik minder overtuigen. De vrouw van de beurtschipper bestrijdt haar verdriet over het verlies van haar baby met een minnaar, maar waarom hield ze niet meer van haar man? Dat kwam niet duidelijk naar voren. Het was trouwens mooi geregisseerd, met dagloners op het schip die almaar zakken aan het laden waren op een vrachtwagen die achter in het veld stond. Francis vB deed het weer uitstekend, en ook de rest van de crew. Ze kregen terecht een daverend applaus. Wij gingen in het donker naar huis, en het licht van mijn minilamp was net aan voldoende om het schelpenpad te volgen. We vielen als een blok in slaap.