Afgelopen dinsdag ging ik, na de wandeling met Jessy, 's avonds nog naar een concert in het kader van het Grachtenfestival, in de Wintertuin van het Krasnapolsky. Vandaag las ik de recensies. Het lijkt wel of ik naar een ander concert ben geweest. De loftuitingen buitelen over elkaar heen. 'De jonge (god) doet het gouden Wenen herleven', 'ademloos naar alle zuivere stembuigingen luisteren, zowel in de hoogte als in de laagte vol en rond' kortom het kon niet op. En ik ben de laatste die zal zeggen dat Raoul Steffani niet goed zong, integendeel, hij zong de liederen van Alma Mahler perfect. Zijn stem ging veelal de laagte in, terwijl deze in de hogere regionen voor mij helderder klonk, maar vol was het steeds. Toch is er geen moment geweest dat hij me raakte of ontroerde met zijn voordracht. Misschien lag het aan de instrumentatie. Ik heb de liederen ooit gehoord op de piano, en kon een aantal wrange dissonanten niet meer horen in de strijkers, althans erg vaag. Die dissonanten zaten daar niet voor niks, het kwam zo niet uit de verf. Helaas heb ik niet het tweede deel kunnen horen, waarin Raoul Alban Berg zou zingen. Dat kwam omdat hij een kwartier te laat begon met het eerste kwartier van het programma van een uur - niet zijn fout overigens, maar van de eregasten. Daarna kwam een voor mij onverwacht instrumentaal half uur. Toen was het tien uur, tijd om te vertrekken want anders zou ik de tijdige trein terug niet meer halen. Er waren meer die er zo over dachten, want na het applaus voor het ensemble vertrok een toch best flink aantal personen uit de Wintertuin. Zo was ik wel op tijd thuis, maar had niet veel van Raoul gehoord. Jammer, een gemiste kans.
Vanmiddag kwamen Reinier en Tineke langs, dat was weer een lange tijd geleden. We serveerden een lunch met zelfgemaakte broden, zalm kaas en fruit. We hebben tot zes uur zitten praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten