Eindelijk was het zover. Alle betrokkenen hadden positief gereageerd, niemand was op het laatste nippertje snotterig geworden, de zalen van Parnassos bleven open, en de bus reed. Zodoende was ik om half tien aanwezig en kon de zaal 107 openen. Het is een knots van een zaal, geschikt voor 18 personen en wij waren natuurlijk maar met ons vieren - inclusief publiek in de persoon van Eef - dus afstand houden was geen probleem. Al snel kwam de bas Yoni en wij spraken hem even over zijn werk en interesses. Als spreekstem heeft hij ook een hele zware stem, dus dat klonk al mooi. Even later arriveerde ook Maurice. Alle opname apparatuur had ik al klaarstaan, de partituren had ik uitgedeeld, Maurice draaide de vleugel nog even en daar ging het los. Het eerste lied dat ze deden was 'Trots' op tekst van Hans Lodeizen. Dat kwam er meteen vrijwel foutloos uit! Het klonk precies zoals ik al hoopte. Natuurlijk waren er nog heel wat aanwijzingen die ik moest geven, omdat ik in mijn hoofd exact de interpretatie al weet. Daarin was ik echt de gesprekspartner voor beide professionals. Het deed me heel veel plezier om te merken dat ik me daarin volstrekt zeker voelde.
Na die eerste aftrap ging het iets minder soepel. Mijn noten zijn best lastig, de aanwijzingen van de tempi heb ik wel eens verkeerd en dat vereist uitleg, Yoni moest zijn inzetten soms zoeken; hij had nog niet met piano gestudeerd. Maar wat wel duidelijk werd, was dat de liederen erg mooi door de zaal klinken. Maurice was erg complimenteus, vond ze origineel en verrassend en uitdagend. Yoni benoemde dat hij het niet zozeer een lied met een begeleiding vond, maar twee zelfstandige partijen die samen een grotere harmonie vormen - een pracht compliment. Uiteindelijk konden ze maar 1 lied per half uur doen, en dan hadden ze het echt nog niet helemaal onder de knie. Maar Trots, Wimbachklamm, Verval en Holland hebben geklonken en zijn de wereld in gestuurd.
We eindigden de sessie met het voornemen om de andere vier zo snel mogelijk alsnog door te nemen. Ook heb ik duidelijk uitgesproken dat het mijn ambitie is dat op zijn minst enkele liederen op een repertoire worden genomen, uitgevoerd door iemand van hoog niveau. Maurice vond dat wel een goed idee, liet hij doorschemeren. Natuurlijk kan hij niets beloven maar de wil is er, en de contacten heeft hij. Kortom, een droomochtend. Nog nagenietend van alles werd de feestvreugde nog groter toen Douwe langskwam en het bleek dat hij in een geweldige fase van zijn leven zit; het plezier en de levenslust spatten van hem af. Toen hij ook nog Eefs eten bleek te lusten kon hij niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten