Kleine klusjes worden groot

 Na dagen heb ik dan eindelijk de vitrage weggebracht die op maat moet worden gemaakt. In mijn dorp is een Chinese dame die dat soort dingen doet, en heel goed naar ik begreep. Ze was er, zat achter haar naaimachine en nam mijn klus dankbaar aan. Dat was één. Toen hup naar de HUBO; mijn keukenkastdeur zit los en ik had een bepaalde schroef nodig. Nee mevrouw, die hebben wij niet, aldus de man van de HUBO. Nou ja! schroefjes moeten er toch zijn, in alle soorten en maten? Ik probeerde nog een alternatief, maar heb er een hard hoofd in. Verder dan maar weer, naar de tweedehandswinkel. Daar had ik een leuk kastje gezien voor naast bed. Het stond er nog, en bij tweede blik vond ik dat het het goede kastje was. Ik kreeg het ding bijna niet naar de kassa gesleept, loodzwaar. Dus tilde ik het op een step die ook te koop stond en reed het zo naar voren. Waar staat uw auto mevrouw? Ik heb geen auto. U kunt het ook even laten staan, terwijl u de auto gaat halen. Ik heb geen auto! O. Aha. Wie komt het dan voor u ophalen? Nou, dat doe ik zelf, ik leg het ding achterop de fiets en loop naar huis. Na deze conversatie weet de jongen achter de kassa zeker dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Geen auto! Zelf slepen! Abnormaal. Toch lukte het weer prima, het kastje staat thuis te pronken en de tweede schroef van de keukenkast, die ik kwijt was, kwam onder het draaiplateau vandaan. Nu kan ik dat kastje ook repareren. Zo blijft alleen het plasje vleermuizenpis over, dat onder mijn tuimelraam in de badkamer drupt. Maar daar komt de vakman voor.