Sibbe

Het valleitje van het Hemelrijkpad

 Het weerbericht voor vandaag was buitengewoon goed geweest. En inderdaad, de vroege morgen begon al met stralende zon en een heerlijk temperatuurtje. Na een copieus ontbijt - waar laten we het - werkten we Ferry's voorstel af: we namen de eerste de beste bus en lieten ons maar ergens afzetten. Dat werd Sibbe, een klein dorp onder Valkenburg. De bus stopte bij een gebouw dat het midden hield tussen een kasteel en een boerenhoeve. Op drie passen daarvandaan begon een paadje over de weilanden, waar zo te zien nooit mensen van buiten het dorp lopen; het gras was nauwelijks omgebogen. We hielden de richting Valkenburg even aan, om verderop af te buigen naar het Gerendal. Maar voordat het zover was, was er een obstakel: het oude pad was afgezet. Dat is voor wandelaars uiteindelijk wel op te lossen. Wij klommen over het hek en werden beloond met een tochtje door een dalletje van een onaardse schoonheid. Licht glooiend aan beide kanten, met volle grassen. Rechts een weide afgezet met heggen waarachter bos, met blauwe luchten in de verte, en op de afscheiding tussen weide en bos een enkel blok mergel. Links hoge loofbomen, in hun allermooiste herfsttooi, torenend ver boven de hoofden van de twee passanten. Het oog wordt getrokken naar een licht aflopende groene plooi die eindigt in een ronding, weer afgezet met een hek. Hier eindigt het valleitje en begint het bos. Het is een vallei die je zou willen visualiseren op het moment dat je sterft, en in vrede uit het leven vertrekt. 

Maar we leefden nog, en onze wandeling ging voort. Wij klommen dus ook over het tweede hek en via bos en open aardappelvelden kwamen we terecht bij de Geul. Ook al zijn we vaker daar geweest, toch was deze route nieuw tot we bij Stokhem weer op vertrouwd terrein waren. Langs de oude bron liepen we omhoog naar Schin, en daar namen we de trein naar Valkenburg. Nagenieten werd het op onze kamer, tot we weer aan het diner en aansluitend de bridgedrive konden aanschuiven.

Geuldal