De zee, de zee

Gisteren nog zat Marieke als een zeemeermin boven op een gladde steen op de kam van de berg bij Benimaurell, vandaag liepen we met haar langs de zee van Calpe naar Moraira. Het mag misschien niet de meest uitdagende wandeling zijn, de uitzichten van de klif op de zee met zijn platgeschuurde verdronken steenplateaus vind ik spectaculair. De groenen en blauwen van de zee vermengen zich met het roestbruin van de steen, en met het blonde van de oprijzende kalklagen. De geur van de dennetjes naast het pad hangt stil in de frisse winterlucht, het vergezicht op de volgende uitloper met daarop de duikersclub met restaurant, en daarachter weer een uitloper met Moraira, het blijft prachtig.
Maar zover gingen we niet, we stopten bij het strandcafé van Benissa. Daar dronken we een lekker bakkie, en jus d'oranges. Terug weer naar Calpe. Daar pakten we de spullen van Marieke mee en we namen de bus naar Casa Miguel. Een heerlijke late lunch kregen we daar, met drie verschillende soorten vis. We namen ook van Miguel en zijn dochters afscheid en brachten Marieke naar de bushalte. Gewoontegetrouw stond de bus er direct, een eerdere, die ze kon nemen naar de overstap, en zo zwaaiden we onze lieve gast van drie dagen uit. Het waren heerlijke dagen. Terug op de flat namen we er nog een wijntje op.