We nemen er hier ons gemak van. De ochtenden worden gevuld met langzaam opstaan, zo ook vanochtend. Vervolgens namen we een ontbijtje bij een soort Mexicaan, waar in elk geval de bediening uiterst tranquilo ging. Wel lekker gelukkig. Het was in een straat op weg naar het museum van Sorolla, mij jaren geleden aangeraden door Teresa. Nu kwam het er dan van en het was zeer de moeite waard. We werden verrast met een tuin met een vijvertje en groen, helemaal omringd door betegelde zitjes en dan echt Spaans betegeld. Een monument voor Sorolla de schilder zelf leidde naar de ingang van het woonhuis waar de kaartjes werden uitgegeven.
We wurmden ons met het kaartje weer terug door de massa om via een trap tenslotte binnen te kunnen komen. Daar hing het vol met lichte schilderijen, vaak zeezichten met mensen op het strand, soms ook bootjes, en dames in het wit op het zand. Het deed me sterk aan Mesdag denken en andere impressionisten. Dit alles werd gepresenteerd in het eigen huis van Sorolla, waar ook zijn echtelijk hemelbed nog stond en hoekjes met een kabinetje en secretaire. Ook had hij, net als Alma Tadema, allerlei parafernalia verzameld, mogelijk om die in zijn schilderijen te verwerken, maar die zag ik niet terug. Het schilderij dat mij het meeste aansprak was dat van een bloot jongetje van een jaar of tien, dat op de rug gezien in het water lag, en naar een rots zwom waar hij waarschijnlijk ook te water was gegaan. De billen en benen van het kind onder water waren mooi vertekend. Het geheel straalde een verrukkelijke onschuld uit.
Na Sorolla lag het huis van Lázaro Gadiano voor de hand, vlak in de buurt. Daar hingen stukken van veel stijlen, een enkel antiek stuk, maar ook mooie portretten van Spaanse mensen van mij onbekende schilders. Verder had Lázaro veel gekke spullen verzameld. Dooie schildpadden en zo, exotische dieren en ook wat sculpturen. Ik kon het niet echt opnemen allemaal, het werd een beetje veel.
Daarom gingen we weer terug en na een siësta namen we nog een glaasje op een gezellig terrasje ergens waar een kerkklokje klepte boven het verkeer uit, midden in het centrum. Een oude dame keek van haar dakterras neer op het gewoel.
Vandaag zijn twee Calpe gangers op kaartjes van mij naar de seizoensopening van de opera geweest in Amsterdam, ben benieuwd hoe ze het vinden.
We wurmden ons met het kaartje weer terug door de massa om via een trap tenslotte binnen te kunnen komen. Daar hing het vol met lichte schilderijen, vaak zeezichten met mensen op het strand, soms ook bootjes, en dames in het wit op het zand. Het deed me sterk aan Mesdag denken en andere impressionisten. Dit alles werd gepresenteerd in het eigen huis van Sorolla, waar ook zijn echtelijk hemelbed nog stond en hoekjes met een kabinetje en secretaire. Ook had hij, net als Alma Tadema, allerlei parafernalia verzameld, mogelijk om die in zijn schilderijen te verwerken, maar die zag ik niet terug. Het schilderij dat mij het meeste aansprak was dat van een bloot jongetje van een jaar of tien, dat op de rug gezien in het water lag, en naar een rots zwom waar hij waarschijnlijk ook te water was gegaan. De billen en benen van het kind onder water waren mooi vertekend. Het geheel straalde een verrukkelijke onschuld uit.
Na Sorolla lag het huis van Lázaro Gadiano voor de hand, vlak in de buurt. Daar hingen stukken van veel stijlen, een enkel antiek stuk, maar ook mooie portretten van Spaanse mensen van mij onbekende schilders. Verder had Lázaro veel gekke spullen verzameld. Dooie schildpadden en zo, exotische dieren en ook wat sculpturen. Ik kon het niet echt opnemen allemaal, het werd een beetje veel.
Daarom gingen we weer terug en na een siësta namen we nog een glaasje op een gezellig terrasje ergens waar een kerkklokje klepte boven het verkeer uit, midden in het centrum. Een oude dame keek van haar dakterras neer op het gewoel.
Vandaag zijn twee Calpe gangers op kaartjes van mij naar de seizoensopening van de opera geweest in Amsterdam, ben benieuwd hoe ze het vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten