Een pittige wandeling had Rene ons beloofd. Immers, door het gaan en komen van nieuwe groepsleden was de afgelopen week wel heel voorzichtig geprobeerd uit te vinden wat ze konden. Wij, meer ervarenen, hadden wel wat meer uitdaging voor de benen op het oog. Al zat Eef in de zenuwen hoe we de koffers nu gepakt zouden krijgen, en waar het overtollige eten dan naar toe moest, we gingen toch op deze wandeling mee. Het zou lang duren, en daarna moesten we natuurlijk nog afscheid nemen. Krap dus.
Vervolgens reed Rene nog een paar keer mis. We kwamen dus pas om half elf aan op locatie. Daar rees een reus rechtstandig op uit het terrein: zeker 1000 m kale rots. De lipjes gingen al een beetje omlaag, maar we bleken het gevaarte ernaast te moeten beklimmen. Dat leek iets minder hoog en in elk geval niet kaal. Toen Rene eindelijk de juiste opgang had gevonden, ging het gezelschap op pad. Meteen al bleek dat dit geen beste keuze was. De hellingshoek was zo'n 20 graden, en bleef permanent zo. De twee wat mindere lopers kregen het nauwelijks voor elkaar en bleven erg achter. Een nieuw stel, goede lopers, ging als een raket er van door. Rene gaf absoluut geen leiding en was ook niet duidelijk in wie hij zou helpen. Binnen de kortste keren zagen we niemand meer. Toen Rene ons inhaalde en voorbij liep met de mededeling dat de twee dames er over een kwartier wel aan zouden komen, brak onze klomp. We liepen terug, om hen op te vangen. Ze hadden zich echt in de steek gelaten gevoeld. Nu liepen we met ons vieren verder, toch iets beter. Op de rustplek aangekomen werd ons net niet verwijtend verteld dat die groep wel 40 minuten had zitten wachten! En ze gingen er meteen weer vandoor. Een paar bleven weer achter. We besloten om nog even een stuk met mooi uitzicht op te gaan, en dan weer naar beneden.
Zo gezegd, zo gedaan. Naar beneden was bijna net zo lastig als naar boven, met die steilte. Toen we op 2/3 waren aangeland, kwam de snelle groep er weer aan en stoof ons ook toen voorbij. Een heel merkwaardige gang van zaken, zonder groepsgevoel.
's Avonds was er diner bij Dracula dat verrassend aardig eten voorschotelde. Eef zei een woordje, ik zei een gedichtje, en Rien had weer een aardig praatje. Het was een gezellig afscheid, waarbij de groepjes wel uiteen waren gevallen.
Toen we ook, door een gelukkig toeval, de leden van de Nederlandse Club daar troffen, en ook van hen afscheid konden nemen na het echec van de vorige week, was onze dag weer goed. Wandelend over de boulevard bewonderden we de enorme volle maan voordat we gingen slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten