Sneeuw in Madrid

Teresa had vandaag vrij gemaakt voor ons. Ze heeft een sabbatical, om vast te proeven van het gepensioneerde bestaan, en dat vult ze helemaal op. Maar nu was er tijd voor ons. Wij ontbeten samen in La Mallorquina, op de hoek van Sol, we maakten een plan en vertrokken naar de Sierra de Guaderrama, los Cotos. Daar boven parkeerden we bij het eethuis en vertrokken voor een wandeling. Er lag een prachtig pak sneeuw! het uitzicht over de toppen verder weg was schitterend, wit boven het groen. Door de dennenbossen liepen we naar boven, een beetje glibberend wel, tot we bij een kale helling kwamen met weer een uitzicht over verre velden. Daar lag alleen nog maar sneeuw. Een geitenpaadje leidde over de behoorlijk steile helling en helaas moest Eef afhaken. Het was best eng. Maar ik liet met dit niet ontzeggen, en daar gingen Teresa en ik. Zij wilde me een meertje laten zien dat een stuk verderop lag. Over een prachtige witte helling, en soms ook stenig pad kwamen we ten slotte bij de laatste hoek, en daar was uitzicht over een hoefijzervormige bergketen met zware granieten blokken, in een bijna schetterende helderheid. Het meertje lag daar ook, maar het was te ver; we gingen weer terug om Eef op te pikken.
Bij het eethuis namen we wat te eten. We gaan nu naar La Granja (de San Ildefonso) vertelde Teresa ons, en wij lieten het over ons heen komen. Het bleek een verstild dorpje te zijn waar een groot paleis staat, met Franse tuinen die een weidse blik op de Sierra Nevada bieden. We wisten niet wat ons overkwam. In een laantje met platanen zaten we even uit te hijgen van de schoonheid die we daar zagen en gingen even het dorpje in. Je voelt je daar in een zuiver luchtbad, fris en oorspronkelijk.
Was dat het dan? Welnee, Teresa trakteerde ons nog op Segovia, 25 km verderop. Ik had het aquaduct van Segovia al gezien enkele jaren geleden, maar voor Eef was het nieuw en natuurlijk een hartenwens: het majestueuze werk van de Romeinen. Dat het bovendien in een prachtig roodoranje avondlicht werd gebaad, maakte het nog indrukwekkender. We pikten ook nog even de kathedraal mee, en tot slot aten we een ponche segoviano, een zalig marsepeingebakje. Maar geen cochinillo voor Eef, dat vond Teresa toch te dol, om zes uur 's middags. Wat een dag, wat werden we verwend!