Het is woensdag, maar we gaan vandaag niet bridgen. Het is namelijk de laatste dag dat een viertal van de groep hier zijn, en ook gaan de twee begeleiders van de laatste vier weken weg. Daarom gaan we mee met de wandeling rond het stuwmeer van Guadelest. Een makkelijke wandeling, dus iedereen kan mee, ook de stumpers met zere knieën en heupen, een mooi afscheid. Het is een aardig ritje naar boven op de berg, en je wordt beloond met het prachtige uitzicht op dat hooggelegen stadje, gebouwd op een bergkam. We waren er vorig jaar ook, dus het museum lieten we schieten, maar bovenop het plein keken we uit over het turquoise meer, dat wel veel lager stond dan vorig jaar.
Er stond een mannetje in een winkel met streekproducten. Hij verkocht o.a. worst van everzwijn, dus omhoog met de portemonnee. Ik raakte in gesprek, over de vele dialecten van het Spaans, en hij gnuifde dat we dan zeker eens naar Murcia moesten gaan. Hij had toch zo'n plezier in dat dialect! Ze zeggen daar bijvoorbeeld 'Pijo, que haces!' ofwel Wat doe je, pik. En ook Copon, dat is dus ook iets als kerel, maar het betekent feitelijk een groot glas (voor wijn). Wij namen dus afscheid van deze meneer met een vrolijk Adios Pijo!
Daarna maakten we de ronde rond het meer. Veel asfalt, maar tussen de pijnbomen, dus vooruit, toch een mooie wandeling. Het laatste stuk ging over echte grond langs het meer dus eind goed al goed.
Het zou geen afscheid zijn als er niet samen werd gegeten. Daar deden wij niet aan mee - het is toch allemaal rommel wat er wordt geserveerd hier. Maar na het hoofdgerecht schoven we aan, en namens de groep mocht ik mijn overwinteringshaiku (mv) voorlezen, op een langwerpig bordje Salida geschreven met handtekeningen van de hele groep. Als extra had ik een laatste haiku er bij gemaakt, voor de begeleiders:
Twee wandelgidsen
vrijwillig hier voor de groep
Onvergetelijk
Het geheel viel in de smaak, en na wat overgieten met likeurtjes (ik niet hoor) ging ieder zijns weegs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten