Het zou een pittige wandeling worden, had Anja gezegd, niet zozeer vanwege de stijging en daling als wel vanwege de lengte. Met enige aarzeling hadden we ingestemd. En dat werd toch een belevenis! In het dorpje Fleix werden we uit de auto gezet, en konden al snel aan de daling beginnen. Het was meteen langs een lange, steile berghelling naar beneden, maar wel vrij comfortabel omdat er een oud pad lag, mogelijk door de Romeinen aangelegd, mogelijk door de Moren. In elk geval had het een helling om rustig naar beneden te akkeren, ik zou zeggen een 15 graden, en telkens als je voet steun zocht, was er een reep van steen in de weg gestoken. Er waren, zo zocht een groepslid uit, in totaal 6800 van die treden!
Dieper en dieper ging het, aan de schaduwzijde, dus best fris. De helling was rijk begroeid en we hoorden ook veel vogels. Bij een gat in de berg moesten de voorlopers stoppen; daar maakten we een foto van een Engels stel, dat moest lachen toen ik ze op het ravengekras wees: 'waiting for the firt misstep'.
Een onverwachte verrassing aan de andere kant van het gat: we kwamen uit een grot tevoorschijn wen keken in een diepe kloof. Een adembenemend schouwspel. Ook daar doemden de treetjes weer op, als je uitgekeken was in de diepte en de hoogte. We liepen verder en bereikten uiteindelijk, weer prachtig, de maagdelijk witte stenen van de droge rivierbedding: de Barranco del Infierno. Daar werd even gerust.
Om een lange wandeling kort te maken, zó ging het door, eerst weer omhoog, daarna weer twee keer omlaag en omhoog. Daartussenin een lunch op een bergweitje met amandelbomen in bloei, maar verlaten. Er was daar één bewoond huisje, ik sprak nog even met de permanente bewoner, en één huisje kon worden gehuurd. Uiteindelijk bleek de laatste klim het uiterste te vergen, en konden we 900 meter onder ons nog net de witte stenen van de barranco zien. De laatste loodjes naar de auto waren gelukkig kort, want Frans had tevoren de auto geparkeerd niet in Fleix maar in Benimaurell.
Daar dronken we een biertje op de goede afloop, en van de rest van de avond weet ik niets meer haha!
Dieper en dieper ging het, aan de schaduwzijde, dus best fris. De helling was rijk begroeid en we hoorden ook veel vogels. Bij een gat in de berg moesten de voorlopers stoppen; daar maakten we een foto van een Engels stel, dat moest lachen toen ik ze op het ravengekras wees: 'waiting for the firt misstep'.
Een onverwachte verrassing aan de andere kant van het gat: we kwamen uit een grot tevoorschijn wen keken in een diepe kloof. Een adembenemend schouwspel. Ook daar doemden de treetjes weer op, als je uitgekeken was in de diepte en de hoogte. We liepen verder en bereikten uiteindelijk, weer prachtig, de maagdelijk witte stenen van de droge rivierbedding: de Barranco del Infierno. Daar werd even gerust.
Om een lange wandeling kort te maken, zó ging het door, eerst weer omhoog, daarna weer twee keer omlaag en omhoog. Daartussenin een lunch op een bergweitje met amandelbomen in bloei, maar verlaten. Er was daar één bewoond huisje, ik sprak nog even met de permanente bewoner, en één huisje kon worden gehuurd. Uiteindelijk bleek de laatste klim het uiterste te vergen, en konden we 900 meter onder ons nog net de witte stenen van de barranco zien. De laatste loodjes naar de auto waren gelukkig kort, want Frans had tevoren de auto geparkeerd niet in Fleix maar in Benimaurell.
Daar dronken we een biertje op de goede afloop, en van de rest van de avond weet ik niets meer haha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten