Erroristen

Vanochtend werden we opgeschrikt door een telefoontje van T. uit het verre Indonesië: bij het hardlopen over stenen gestruikeld, met een judorol opgevangen, maar helaas sleutelbeen gebroken. Dat is de tweede in het ziekenhuis. Wat een pech en narigheid voor hem. We hebben voor zover dat kon steun geboden.
Hier liep het verder wel heel erg huiselijk. De kast van een extra plank voorzien, de rommel gestofzuigd, de rest van de appeltaart opgegeten, en vervolgens een kleine fietstour langs de eierboer, gewoon om de prachtige bermen te bekijken en om te laten zien waar hij zit.

Van internet geplukt

Verder heb ik Quichot van Rushdie uitgelezen. Op de achterflap staat de aanbeveling van The Times: 'Een grappig, melancholiek meesterwerk'. Maar het is beslist niet alleen maar grappig. Het leest in eerste instantie wel zo. Later komen de onweerswolken steeds meer opzetten en krijst Rushdie het zowat uit: '...dat een kunstwerk dat in de huidige tijd is gemaakt het recht heeft om te zeggen dat we verminkt zijn door de cultuur die we hebben gemaakt,....'; dat liegt er niet om.
Rushdie stelt de nep van nu aan de kaak, het najagen van schimmen, onverstand, corruptie, decadentie en racisme in Amerika (mutatis mutandis: Europa), en daardoor het verdwijnen van de gehele wereld. Bij dit boek ook fysiek, in de zin van dat er gaten vallen in de realiteit. De lieden die deze dingen najagen, de makers van nepnieuws, antivaxxers, platte-aarde adepten en dergelijke, geeft hij de briljante verzamelterm 'Erroristen'. Waar doet dat aan denken!
Hij hamert op het verval van authenticiteit, door een boek te schrijven over een schrijver van een boek over een figuur die naar een boek is geschreven, en die figuur verandert zijn realiteit naar zijn eigen beeld. Doet me denken aan een science fiction verhaal waarin mensen werden verzonden naar een andere plek via een apparaat, maar zonder het te weten viel daar een soort 1e afgeleide kopie van hen af. En dan werden die weer verzonden, want ze waren nog verbonden met die mensen; dat leverde een tweede afgeleide op, een nog zwakkere kopie die niet eens meer in dromen de 'echte' mensen konden bereiken, maar jammerlijk in de aarde wegzakten.
In Quichot zie je ook iedereen teloor gaan, en wel door de cultuur van Alles-is-Mogelijk, Omdat
Het Kan. Daarmee wordt de geest leeggelebberd en blijft er een schim van menselijkheid over, als er al iets overblijft. De Liefde vindt een Uitweg, zo denken de hoofdpersonen, maar dat lijkt vooralsnog wishful thinking. Een verontrustend boek, akelig herkenbaar, verpakt in een picareske huls en met een einde omdat er een einde moet zijn. Een einde waarin we onszelf gereduceerd blijken te hebben tot dwergen die niet in de ware realiteit van de aarde kunnen leven. Er staan een aantal prachtige observaties in dit boek, dat alleen al daarom gelezen moet worden. Maar vrolijk word je er niet van.