Hulshorst

De beek

Met de trein van 9 uur vertrokken we naar Harderwijk voor de aansluiting op de Zwarte Boer. Ook dicht natuurlijk, dus er zat geen kop chocolademelk voor me in. Jammer, maar de wandeling was er niet minder mooi om. De Hierdensebeek is een prachtstuk. Ik dacht altijd dat het Leuvenumsebeek heette maar op Komoot stond deze andere naam. Op het bankje aan de beek onder de beukenbomen aten we ons prandium boterhammetje en zagen nog andere wandelaars passeren. Dat is duidelijk toegenomen; het wandelen is een heerlijke bezigheid die gewoon nog kan, en dus zijn er mensen die dat ontdekken. De zon scheen in een wolkeloze hemel, de temperatuur was ca. 15 graden, kortom buitengewoon aangenaam weer om buiten te zijn. 
Via de beide Hulshorsterzanden kwamen we op het heidegedeelte met de zitplank. Die was doorgebogen na zoveel jaar, maar nog altijd stevig genoeg om te zitten. Terwijl we daar van de heide genoten, kwam een kudde schapen aan. De herder stapte op ons af, en we maakten een praatje. Hij vertelde ons over het heideschaap, wat het eet, wanneer het herkauwt, hoe het heidehaantje veel minder een plaag kan zijn, en wat de eigenaardigheden van zijn twee Border Collies zijn. Het bleek zijn laatste dag als herder te zijn, vanaf morgen zit hij 'between jobs' zoals dat eufemistisch heet. Hij kon geen betere afscheidsdag hebben getroffen. Wij liepen verder naar Nunspeet, zonder bijzonderheden en gingen vervolgens elk ons weegs.