Vijverhof

kaboutertje in Baarn 

En ja hoor, weer er op uit. Het was gewoon te mooi weer om lang in de trein te gaan zitten, dus het werd Baarn waar we nog even met de controleuse van gedachten wisselden. Baarn, ach dat is een bekend gebiedje, zo dachten wij, maar niets bleek minder waar. Halverwege de route nam ik een afslag in de buurt van het oude hutje van Jan, dat nu niet meer bestaat. Op een paar boomstronken aten we onze lunch terwijl vlak achter ons de crossfietsers als een leeglopende emmer over het crosspad stroomden. We kwamen door het gebied De Stulp, en bij Pijnenburg ging ik een andere kant op. Dat was een revelatie. Een prachtig pad liep over particulier, maar opengesteld gebied: Venwoude. 

Venwoude

Daarachter, bij de weg, stond een strenge stenen poort met metalen hekwerk. Was gewoon opengesteld: het ging over in de Vijverhof. Die vijver wilde ik wel eens zien en ik vond een paadje. Een heerlijk verstild plekje liet zich ontdekken. De vijver was niet groot en lag verscholen in een zalig stukje bos. Er stond zelfs een solitair stoeltje bij het mooiste uitzicht. Maar we bleven er niet, we gingen al genietend door en prezen ons al gelukkig. Toen kwam weer een verrassing: een lage, brede woning met moestuin en een meer formele tuin, midden in het bos. Ook daar mochten we overheen. We kwamen bij een groot open veld, omringd met bos, en we doken rechts dat bos in. Daar ontmoetten we een enthousiast stel natuurliefhebbers die ons wezen op een kleine kolonie goudhaantjes daar. Zo langzaamaan kwamen we dan toch weer op bekend terrein.

Eef doet een jongensdroompje: door de bladeren klossen

Bij de Ridderoordse bossen sloegen we af naar Den Dolder, en door het laatste stuk dwars door een bos kwamen we bij het station. We hadden nog tijd voor een praatje met een vriendelijke jongeman die onze mondkapjes mooi vond, en toen was daar de trein naar huis.