Je kunt ook te ver lopen

 Ik heb het boek van Ffyona Campbell bijna uit: Te Voet door Afrika. Het leek mij je reinste avonturen roman te moeten worden, heel Afrika door, wow! maar dat viel tegen. Ffyona heeft gewoon een baan. Zij is gesponsord door verschillende bedrijven en loopt om in het Guinness book of Records te komen, en dat doet ze door te werken voor deze bedrijven. Haar werk is het lopen. Als je je dat realiseert, is het onbegrijpelijk dat ze deze tocht heeft gedaan. Technisch gezien heeft ze het voorbereid, met een heel team. Ze loopt met auto's achter zich aan en voor zich uit, vol met spullen die ze nodig heeft voor zo'n tocht. Maar sociaal gezien heeft ze helemaal niets voorbereid. Eigenlijk is het volstrekt onverantwoord wat ze doet. Het hele verhaal bestaat uit beschrijvingen van wegen, buikloop en menstruatieklachten. En drank, heel veel drank. Pijn in de benen en heupen, dat ook. Ze loopt dan ook de onwaarschijnlijke snelheid van 8 km per uur, 40 tot 48 km per dag; heel knap. Die snelheid haal ik net als ik probeer te rennen. En dan maximaal 5 minuten. Het team waar ze mee begint, zit vol kinnesinne en onbegrip. Eigenlijk is het tot Lusaka een treurig relaas. Daarna krijgt ze een ander team, waar het iets beter mee botert.

Ondertussen is het in Afrika geen makkie. Ze wordt met haar team overvallen door wolken tsetse vliegen en agressieve bijen, solitaire leeuwen sluipen rond het kamp en in sommige dorpen is de bevolking ronduit vijandig. Het lijkt alsof dat allemaal als een verrassing komt. Ze had makkelijk het leven kunnen laten, op zeker moment staat er al een mes op haar keel. Toch lijkt het geen moment op een spannend avonturenboek. Het komt eerder over als een idioot plan, dat voor de commercie wordt doorgezet. Ze heeft tijd noch inzicht om commentaar te geven op de landen en volken die ze ontmoet. Het is geen ecologische boodschap die ze uitdraagt. Voor haarzelf moet het een geweldige ervaring zijn geweest maar het voelt niet aan als iets dat ze deelt. Momenteel schijnt ze vooral boeken te schrijven, laatst over de 'Hunter and gatherer way' maar zij lijkt mij niet de persoon die dat in huis heeft, met alle spullen uit de supermarkt die ze op reis meenam. Ze heeft het wel gehaald, en dat is zonder meer een prestatie.

Om af te leiden las ik een ander boek. Ik nam een kort gevalletje: Het Behouden Huis van Willem Frederik Hermans. Mijn boekkeuze deze week is niet echt gelukkig, want dat boek is de beschrijving van je reinste surrealistische nachtmerrie van een soldaat. Het gaat in feite over een nachtmerrie (de oorlog) waarin een mooie droom (het behouden huis) verandert in alweer een nachtmerrie (moord, doodslag en het huis in puin). Boek uit. Ik hield het verder voor gezien.