Is dat even schrikken. Stuur ik een epje naar mijn bonusdochter, ligt ze in het ziekenhuis. Niet met corona maar met gebroken ribben, wervels en neus. Gewoon met de fiets, ze is gevallen in een gat dat ze niet had gezien, op weg naar haar werk. We konden even videochatten en daar lag ze ingesnoerd in iets hoog in haar nek, met een blauwe neus en de onvermijdelijke slangetjes overal. Ze reageerde nogal monter, maar deze dame is een vechter pur sang die zelfs als er echt iets aan de hand is, niet over zich laat fietsen (ehhh... nou soms dan). Natuurlijk kan ik haar niet bezoeken, ontzettend vervelend, maar gelukkig is haar vriend bij haar. Ik moet er wel even van bijkomen hoor.
 |
| En dan is het ook nog eens uitbundig lente. |
Aan de andere kant krijg ik schattige foto's te zien van de kleine Joris, die ik ook mag komen opzoeken. En ook was er een enthousiast telefoontje van Gerry, onze vriendin die vandaag 80 jaar is geworden en die heel blij was met het boeket bloemen dat ik had laten bezorgen. 'Geen bezoek, wel bloemen' had ik op het kaartje laten zetten, haha. Want ook bij haar kunnen we nu niet langs gaan, terwijl dat wel de bedoeling was geweest. Het is een tijd van hollen EN stilstaan, niet eens het een of het ander maar gewoon allebei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten