Toen ik om half negen bij Eef op de stoep stond, had hij het eerste deel van zijn programma al afgewerkt. De glasboer was komen opmeten. Dus wij namen samen een bakkie, en toen moest hij er vandoor voor de ochtend met onze jongste dochter. Zij wilde voor de voorbereiding van haar zomercursus een aantal musea af. Deze keer werd het het Rijks. In verband met allerlei klusjes van mij ging ik niet mee. Bovendien wilde ik me douchen en de was doen bij Eef, want mijn badkamer lekt nog steeds en de klusman komt pas dinsdag. Daarna bleek ik een boek te hebben verkocht. Het versturen ervan leverde wat problemen op want het ding paste niet door de brievenbus van het postagentschap. En ik had al wel een brievenbus zegel erop geplakt. Voordat de helpdesk van Bol me te woord kon staan, ging er heel wat online geneuzel aan vooraf. Maar goed, uiteindelijk lukte het.
Toen moest ik op een holletje fietsen naar de stad. Het was fantastisch weer, en ik ging naar een fantastische gelegenheid: Marjorie kreeg haar Nederlanderschap. Dat is nogal een gebeurtenis, dat wil ik niet missen natuurlijk. De plechtigheid bleek vol te zitten met mensen die om beurten in de microfoon spraken: klarrik fflobbik of, datklaf in blof kik, adafaklar blik kik, en dergelijke uitspraken die voor de burgemeester van Utrecht als muziek in de oren klonken. Maar Marjorie sprak helder: Dat verklaar en beloof ik. Ze ontving een certificaat en daarmee is ze definitief een Nederlandse. Het is Hugo eindelijk gelukt om met een Nederlands meisje getrouwd te zijn! Eef en ik zijn wel heel blij met deze schoondochter.
Het stel had ons uitgenodigd om met beide ouders en stiefouders te gaan eten bij de Italiaan. Best bijzonder, want Hugo is de enige die vindt dat dat moet kunnen. Natuurlijk hoort het ook zo. Het is verder prima verlopen. Het eten heeft me ook uitstekend gesmaakt. Daar heb ik namens Eef en mij aan onze lieve nieuwe landgenote een kado gegeven en wel een hart van barnsteen, het materiaal van de bestendigheid. Ze heeft voor altijd een plekje in ons hart.
Nog een laatste opmerking. Toen ik de fiets van het slot haalde om naar huis te gaan, kwam er een auto met twee jongemannen langs. De bestuurder leunde uit het raam en riep tegen mijn achterkant: 'Jij bent écht heel mooi!' Dank je wel jongeman, mijn hele week kan niet meer stuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten