Nog een dag Salistea

Vandaag stond de wandeling over de kam bij Setref op het programma. Prachtige uitzichten, alleen maar glooiende heuvels en geen huizen of kabels. Alles groen in de wijde omgeving, hier en daar een houten stalletje, maar zelfs geen huizen te zien. De leiding stiefelde maar door. Er waren momenten bij dat we dachten, dat we ze kwijt waren. Je wilt tenslotte ook iets van het landschap zien, als je er toch bent. Maar goed, het liep zoals het liep. We kwamen houthakkers tegen, en Raluca legde uit dat de bewoners het recht hebben op 19 m2 hout per jaar, zelf te kappen, maar wel aangewezen door de autoriteit welke bomen. Je krijgt enorme boetes als je meer of ander hout kapt. Ze sleurden de boom met een kabel naar beneden, griezelig om te zien gewoon.  Lunchen deden we in een herdershut. Het begon te regenen, maar eigenlijk maakte dat niet veel uit, nat werden we toch in het hoge gras. Het was natuurlijk niet alleen gras, maar ook veel bloemen, en allemaal verschillende soorten. Een echte ogentroost. Op zeker moment ging onze gids alweer ergens een wei in, om ons blubber op de schoenen te besparen. Toen hadden Eef en ik het wel gezien, en we sloegen een andere weg in, eén die recht naar het dal leidde. Tja, toen moesten de anderen wel volgen. We kwamen op de weg naar het dorp uit. Boeren met koeien en geiten en de befaamde paardenkar kwamen voorbij. Ik vond vooral leuk hoe de relatief kleine koe met haar twee kalfjes pront over de weg sjokten, best krachtig op de poten. Ze hadden drie maanden boven op de berg mogen eten, nu moesten ze eraf want er zou worden gehooid. Terug op het pension kregen we weer lekker eten. Het bleef wel stil aan tafel, die laatste avond.