Nee nee, niet die enge maar mooie katachtigen, maar 'gedichten' op zijn Spaans. Die gingen we vandaag behandelen op de laatste bijeenkomst dit jaar van de tertulia van Cervantes, en daar zat geen poema bij. Wel een ongemerkte sinaasappel, een gestrande boot, en het einde van de wereld. Eigenlijk gingen we 'microrrelatos' lezen, ofwel handpalmverhalen, in het Engels 'flash fiction'. Dat zijn hele korte verhaaltjes, soms maar één zin, soms wat meer. Ik vond uit de selectie niet echt iets meer spreken dan licht humoristische stukjes, of een korte cynische opmerking. Een enkel stuk ging de witz niet te boven. Wel lijkt het me een goede stijloefening, in de trant van Raymond Queneau, om bondig een punt te maken.
De gedichten daarna leverden gespreksstof op, omdat elk er weer iets anders in las. Dat is een leuke 'blikopener'. Sommige kijken heel prozaïsch of praktisch naar zo'n tekst, anderen gaan de abstractie in of lezen het heel romantisch. Dat was leuk om te doen. Maar om 12 uur had ik het wel gezien. We hadden al afscheid genomen van César, dus ik fietste weer rustig naar huis.
Daar moest ik constateren dat de lekkage nog altijd niet over is, en dat alle loodgieters van de wijde omtrek aan het werk zijn met de stormschade van afgelopen dagen. Ik moet dus maar op mijn beurt wachten... heel vervelend. Ben benieuwd hoe lang dit zal duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten