Puf puf puf, 35 graden vandaag. En juist nu heeft Marjorie me gevraagd met haar mee te gaan naar Leiden, waar ze een afspraak heeft in het ziekenhuis. Ze loopt moeilijk nu en kon een steuntje gebruiken, en bovendien is het altijd plezierig als er iemand bij is wanneer je informatie vraagt bij een specialist. Twee horen meer dan één. Gelukkig was de boodschap daar positiever dan ze had verwacht. Daarom zette ik een opgeluchte Marjorie weer op de trein richting Utrecht, waar Eef haar weer van de trein zou halen. Ook haar Hugo was tevreden over het verloop.
Omdat ik door zou gaan naar Amsterdam, heb ik in de Hortus heerlijk zitten rondkijken tussen de bloemen en planten, al eppend met bonusdochter Marieke, die met deze hitte aan het werk is. Tegen etenstijd schoot ik het Indisch restaurant in dat op weg naar het station allerlei lekkers aanbiedt, en daar heb ik mijn warme maaltijd genomen. Een dame schoof bij me aan, en we zaten even te babbelen.
In Amsterdam was Il matrimonio segreto het doel. De operaklas van de NOB voerde hun jaarlijkse hele opera op, en wel deze van Cimarosa. Dat deden ze vol verve! Je kunt merken dat het jonge mensen zijn, maar wat hebben ze veel geleerd in het afgelopen jaar. Er werd zeer geloofwaardig geacteerd, de rollen waren echte personages, ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden. Aangenaam verrast was ik door de mise en scene, de aankleding van de opera in zijn geheel. Het ging over een geheim gehouden huwelijk en als symbool daarvan was het decor opgebouwd uit eindeloze rijen kostuumzakken. Daar konden ze doorheen rennen, anderen achterna, of zich verstoppen. De rijke koopman werd een winkelier in pruiken. In een glazen toonbank stonden er zes, allemaal in schreeuwende kleuren, die door de versmade verloofde oudere zus werden uitgeprobeerd. De graaf, die haar versmaadde en juist op de heimelijk getrouwde jongste zus viel, was een ras-Afrikaan met een pracht van een kastanjerode vetkuif, net Elvis, een donker glitterpak en een zijde blouse met rushes. Echt zo'n lefgozer. Hem vond ik de beste acteur, en de beste zanger. Maar ook Cody Quattelbaum sprong er uit, de koopman, bariton en ook goed acteur. Lachen, zoals hij steeds op en af kwam met de kassa onder zijn arm.
De muziek was net als die van Mozart, tot en met sextetten werden er gezongen. En heel beslist, strak omlijnd allemaal. Een pareltje, blij dat ik hem heb gezien.
Na afloop namen Eef en ik nog een afzakkertje in de tuin, tot het genoeg was afgekoeld om te gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten