70 jaar

 

Wonderbaarlijke genezing

Calor, tumor, dolor, rubor, functio laesa: de vijf symptomen van een ontsteking. Die schoten door mijn hoofd toen ik deze avond rustig in de kamer zat te lezen. Sinds gisteren had ik een scheur tussen mijn kleine teen en de 'ringteen' ernaast, in mijn rechtervoet. Dat had ik vroeger wel vaker, en dan zo erg dat het bloed over mijn voet liep. Nu was het ook een scheur tot op het rode vlees, maar het bloedde net niet. Ik had de laatste dagen vaak met blote voeten in mijn sandalen gelopen, waarschijnlijk was dat de oorzaak dat deze zwakke plek weer open kwam te liggen. Maar tijdens het lezen werd ik een flinke toename van hitte in mijn voet gewaar. Ik keek naar mijn voet en jawel, er was een groot stuk aan de zijkant van mijn voet rood geworden, en heet, te beginnen bij mijn teen. Dus ik telde de vijf af. Het deed geen zeer, maar ik voelde wel iets; niet echt dolor. Ik kon nog lopen op de voet, met dat gevoel. Ook niet echt functio laesa dus. Maar overduidelijk wel calor, tumor en rubor. Ik zat er gefascineerd naar te kijken. De rode plek breidde langzaam over dat ene middenvoetsbeentje uit. De hitte was steeds duidelijker te voelen. Eventjes dacht ik, het zal toch geen sepsis worden? in de gaten houden. Zo zat ik nog steeds te lezen, tot ik na precies anderhalf uur voelde dat de hitte wegtrok. De roodheid verdween daarmee ook. Tot mijn verbijstering zag ik dat de best diepe wond, die er zoëven had gezeten, nu helemaal dicht was! Zo heb ik bewust het herstellend vermogen van mijn eigen lichaam in werking gezien. Dat het zo snel gaat! fascinerend.

Koorstuk

Deze zomer heb ik inspiratie, en een stok achter de deur in de vorm van een competitie voor componisten. In België wordt deze competitie georganiseerd, ik zeg nog niet welke het is, en in mei ongeveer heb ik een stuk daarvoor geschreven. Het moest een koorstuk zijn voor driestemmig vrouwenkoor; net het soort koor waar ik momenteel in zing. Ook moest het op oorspronkelijk Nederlandse tekst zijn, precies mijn ding dus. Ik kwam een mooi gedicht tegen over de naweeën van een oorlog, dat mij aansprak in deze periode waarin Oekraïne wordt aangevallen. Dat gedicht werd een ernstig koorstuk en ik zond het in. 
Laat ik nu al grasduinend een heel ander gedicht tegenkomen, ook oorspronkelijk Nederlands maar met een onbezorgde, vrolijke inhoud. Wham, de inspiratie sloeg toe en een week voor de deadline stond er een tweede koorstuk, jolig en guitig. Ook dat heb ik opgestuurd en nu is het wachten op de uitslag. Helaas moet ik tot november wachten.... Het gaat mij vooral om het commentaar dat ik hoop te krijgen. Als de uitslag is geweest, zal ik het vrolijke stuk aan de dirigente van mijn koor geven en wie weet, gaan we het zelf zingen.

Een-na-laatste van de oude generatie

Vandaag hebben we Pim begraven, die de mooie leeftijd van 94 jaar heeft bereikt. De ceremonie was heel smaakvol. Er werden foto's en dia's uit het leven van Pim getoond, waaruit bleek hoeveel hij om zijn vrouw en gezin heeft gegeven. Ook zag je hoe hij van het leven heeft genoten met allerlei activiteiten die in zijn tijd toch niet gebruikelijk waren, samen uit varen bijvoorbeeld. En vooral viel me op hoeveel foto's er waren van al die activiteiten. Dat moet wel komen doordat zijn oudste dochter kunstenares in de dop was. Ze had er duidelijk oog voor. 

Het was ook fijn om de nichten en neven weer eens te zien. Er was geen uitgebreide nazit, maar het was voldoende. Nu is alleen Juup nog over van de oude generatie. En die is 95, dus zoals Theo de Tuinman zou zeggen, de kop is eraf. 

Je moet schieten, anders kun je niet scoren

 Een beroemde uitspraak van het fenomeen Cruijff. En o zo waar, zoals vele van zijn uitspraken, en ook nog eens mutatis mutandis toe te passen op een breed veld buiten het voetballen alleen

zwaluwen op lijn

heide bij Holterberg

Zo liepen Eef en ik vandaag van Rijssen naar Nijverdal, maar omdat ik een bestelling had geplaatst bij een fabriek in Rijssen namen we dit keer een andere route dan verwacht. En wat gebeurt! de nieuwe route leidde ons volstrekt onvoorbereid over een prachtig pad langs de Midden Regge waar ik anders nooit iets zou hebben gepland. De karekieten kakelden in de rietpluimen, hele scholen jonge zwaluwen zaten op een lange lijn op het prikkeldraad dat het pad afschermde, in de Midden Regge zwommen de futen en verderop in het weidse landschap zagen we witte en zwarte schapen rommelig over een schiereilandje gaan, en daarbuiten grote groene velden. Een lust voor het oog. We liepen langs een camping, die toch wel smaakvol was ingericht zonder het pad te blokkeren. En daar hield het niet op. Vanuit die lokatie kwamen we via een mooi halfopen land met boerderijen terecht op de oostkant van de Holterberg, een stuk met een fantastisch heidegebied dat zo te zien maar zelden belopen wordt. We wisten niet wat ons overkwam en bedachten dat dit het effect is van iets ondernemen; je doet iets en dan gebeurt er iets nieuws. Je moet schieten en dan ga je ook scoren.

Bezoek in Wijhe

 Douwe en zijn Ana kwamen vandaag op bezoek. Natuurlijk wilde Douwe eens laten zien hoe zijn moeder woont. Ze kwamen lunchen, dus ik had uitgepakt met kazen, vleesbeleg en zelfgemaakte jam. Tevoren had ik een brood gebakken, waarbij Eef en ik om beurten hadden gekneed, en ik liet haar dat trots zien voor ik het aansneed. Ze deden de tafel eer aan, Ana blijkt verzot op kazen te zijn dus dat kwam goed uit! 

We hebben een heel gezellige maaltijd genoten met veel leuke gedachtenwisseling. Ana wilde het huis wel bekijken dus een tour de maison stond ook op het programma. Daarna moesten ze weer weg. Wat was dat leuk om te zien hoe ze hand in hand de straat uitliepen, op weg naar de electrische auto aan de prikpaal. Dat deed mijn moederhart echt goed.

Lunch in Wijhe

Douwe wilde zijn Ana Wijhe wel eens laten zien. Zo kwamen ze in zijn Tesla aanzetten voor een lunch. Ik had lekker uitgepakt, veel smakelijke dingen voor op brood, en Eef had weer notenbrood gebakken. De uren vlogen om, we hadden stof te over. Het is wel heerlijk om te zien dat je kind geluk uitstraalt. En ook Ana is duidelijk dol op Douwe. Kan het beter? Van een wandeling samen kwam het niet, maar dat maakte niet uit. Na hun vertrek zijn Eef en ik een stukje gaan lopen.