Marienheem

Alweer zo'n stralende dag, en de beeldentuin van Mariënheem is weer geopend. Gepakt en gezakt ging ik op weg daarheen: een tippel van ruim een uur vanaf station Raalte, plaspauzes meegerekend. Ik had een volle rugzak op, omdat het plan is om daarna naar De Bilt af te reizen, met voorbereiding voor ons eerste uitje sinds een hele poos. Maar dat komt in een volgende blog.
Voor nu liep ik welgemoed langs een water met plezierbootjes, gelach en zomerpret. Vervolgens kwam ik langs een groot weiland afgezoomd met bomen, helaas mais. Nog een stukje langs de autoweg en jawel, daar was Mariënheem.

Mijn lunchplek

Kikkerconcert

Prieel met beelden

 

Het landhuis daar ziet er uiterst verzorgd uit. Er is ook een antiekwinkel in gehuisvest, dan moet het er ook netjes uitzien nietwaar. In de tuin heb ik me verlustigd aan de verschillende beelden, maar vooral aan de inrichting van de tuin zelf. Het was net lunchtijd. Toen ik een loungestoel vond aan de rand van een prachtige vijver, liet ik mezelf daarin zakken, pakte mijn stikkezakkie (lunchtrommeltje is dat) en at mijn boterham met kaas. Intussen luisterde ik naar het kikkerconcert en de zachte geluiden van de andere bezoekers. Vissen sprongen boven de waterleliebladeren uit. Een heerlijke plek om te zijn.
De beelden vond ik niet allemaal geweldig, maar dat is logisch, smaken verschillen. Na een kop koffie met koek - jaja dat kon - en een kwartiertje nazitten in de zon, vertrok ik weer. Deze keer zou ik in Zwolle overstappen naar De Bilt. Mooi niet; er was een aanrijding geweest (ze zeggen er niet meer bij 'met een persoon') en het treinverkeer lag uren stil. Zodoende kwam ik weer terug in mijn hol en kon de planten water geven, wat hard nodig was. Maar 's avonds ging ik toch op pad, met de nog altijd gepakte rugzak.

In Zwolle

Mijn dag stond in het teken van de klussen. Die hielden in, een ritje naar Zwolle om daar een aantal relatief kleine dingen te halen, die niet in dit dorp te krijgen zijn. Ik moest ook even zoeken waar dat dan wel te halen viel, maar gelukkig kwam ik daaruit. Behalve ECCO schoenen hoorde daar ook kaas bij, van De Smaakspecialist natuurlijk, die nog een oude bekende van Eef is vanwege Slow Food. Ik deed Harry hartelijk de groeten, en liet me adviseren over de kaasjes. Daar kwamen we uit! Wel jammer dat het Hettinga bier niet meer te krijgen was, wegens de te wisselende kwaliteit. Daar houdt Harry niet van. Hij haalt overigens de meeste van zijn producten uit de buurt (uiteraard niet de buitenlandse kazen, maar die zijn wel bijzonder) en verkoopt ze ook in de buurt.
Het winkelen in Zwolle was niet gezellig. De drukte was behoorlijk, maar iedereen liep angstvallig in één richting, eventueel geholpen door een barok in schitterkostuum geklede jongeman die een stok van anderhalve meter in het rond zwaaide. Door die verplichte richting raakte ik hem juist kwijt - en kwam zo net iets te laat bij de bus. Gelukkig was er een kwartiersdienst. Anders had ik het bezoek aan het winkelcentrum Zuid laten zitten. En juist daar vond ik, behalve de Smaakspecialist, een winkeltje geheten Goudreinet waar men precies dezelfde formule hanteert als de Koopman in De Bilt, dus met alles in open bakken, groente, fruit en noten, en wat gekonfijt spul. Daar zal ik wel vaker komen, op een mooie dag is het ook nog eens net te doen op de fiets.
's Avonds had ik - op haar verzoek - een indringend gesprek met de partner van een donor.

Bökkers Mölle

Bökkers Mölle in bedrijf

In Olst staan nog een aantal oude molens. Eén daarvan is sinds een paar jaar opnieuw in bedrijf als molen en maalt graan, voor menselijke consumptie. Dat is een buitenkans voor een thuisbakker zoals ik. Vandaag was de molen open, dus wilde ik wel eens weten wat hij te bieden heeft. Alles was er, hoewel de voorgemengde pakken blijkbaar het hardste gaan, dus met gist en zout er al in, maar er was ook onbewerkt meel en bloem, waaronder Zeeuwse bloem. Dat zou een gladder deeg geven; de dame achter de toonbank kon me niet vertellen in hoeverre het afwijkt van gewone bloem. Ook hebben ze 4-zadenmeel; ik heb me laten verleiden tot een pak, maar of het wat is, moet ik nog zien.

uitzicht bij de kinderboerderij Olst

Ik combineerde deze uitstap, met de trein natuurlijk, met een bezoek aan de Holstotuinen. Deze tuingroothandel is als echte ecotuinier aangesloten bij Wilde Weelde en dat leek mij de beste insteek voor mijn eigen tuin. Ik liep erheen en ontdekte dat ook Olst een aantal mooie groene stukken herbergt, weliswaar vlak bij de autoweg, maar volkomen beschut, en je kunt door een klein stukje bos er naar toe lopen. Dat gaat dan langs een prachtig heldere sloot, met daaromheen een weelde aan kleine bosplantjes, die nu veelal in bloei staan. Ik heb maar meteen een afspraak gemaakt om eens naar mijn tuin te kijken; we zien wel waar het schip strandt.

Tot slot bracht ik het boek Quichot weer terug naar de bibliotheek. In Olst is die open, in Wijhe nog niet. Deze keer kon ik het weerstaan om toch weer een boek mee te nemen. Er staan er zeker nog 130 op de e-reader, dus ik kan voort. Het boek van historicus Gerard Aalders met zijn scherpe kritiek op de handel en wandel van Bernhard heb ik inmiddels uit. Wat een gast, die Bernhard. Al liegend, bedriegend en zijn eigen plezier najagend bracht hij hele volksstammen in vervoering hier in Nederland. Hele lappen van de mantel der liefde zijn uit de mand getrokken om alles wat hij misdeed te bedekken, en nog was het niet genoeg. Tot na zijn dood ging hij door met liegen. Dat is dan toch weer een prestatie.

Erroristen

Vanochtend werden we opgeschrikt door een telefoontje van T. uit het verre Indonesië: bij het hardlopen over stenen gestruikeld, met een judorol opgevangen, maar helaas sleutelbeen gebroken. Dat is de tweede in het ziekenhuis. Wat een pech en narigheid voor hem. We hebben voor zover dat kon steun geboden.
Hier liep het verder wel heel erg huiselijk. De kast van een extra plank voorzien, de rommel gestofzuigd, de rest van de appeltaart opgegeten, en vervolgens een kleine fietstour langs de eierboer, gewoon om de prachtige bermen te bekijken en om te laten zien waar hij zit.

Van internet geplukt

Verder heb ik Quichot van Rushdie uitgelezen. Op de achterflap staat de aanbeveling van The Times: 'Een grappig, melancholiek meesterwerk'. Maar het is beslist niet alleen maar grappig. Het leest in eerste instantie wel zo. Later komen de onweerswolken steeds meer opzetten en krijst Rushdie het zowat uit: '...dat een kunstwerk dat in de huidige tijd is gemaakt het recht heeft om te zeggen dat we verminkt zijn door de cultuur die we hebben gemaakt,....'; dat liegt er niet om.
Rushdie stelt de nep van nu aan de kaak, het najagen van schimmen, onverstand, corruptie, decadentie en racisme in Amerika (mutatis mutandis: Europa), en daardoor het verdwijnen van de gehele wereld. Bij dit boek ook fysiek, in de zin van dat er gaten vallen in de realiteit. De lieden die deze dingen najagen, de makers van nepnieuws, antivaxxers, platte-aarde adepten en dergelijke, geeft hij de briljante verzamelterm 'Erroristen'. Waar doet dat aan denken!
Hij hamert op het verval van authenticiteit, door een boek te schrijven over een schrijver van een boek over een figuur die naar een boek is geschreven, en die figuur verandert zijn realiteit naar zijn eigen beeld. Doet me denken aan een science fiction verhaal waarin mensen werden verzonden naar een andere plek via een apparaat, maar zonder het te weten viel daar een soort 1e afgeleide kopie van hen af. En dan werden die weer verzonden, want ze waren nog verbonden met die mensen; dat leverde een tweede afgeleide op, een nog zwakkere kopie die niet eens meer in dromen de 'echte' mensen konden bereiken, maar jammerlijk in de aarde wegzakten.
In Quichot zie je ook iedereen teloor gaan, en wel door de cultuur van Alles-is-Mogelijk, Omdat
Het Kan. Daarmee wordt de geest leeggelebberd en blijft er een schim van menselijkheid over, als er al iets overblijft. De Liefde vindt een Uitweg, zo denken de hoofdpersonen, maar dat lijkt vooralsnog wishful thinking. Een verontrustend boek, akelig herkenbaar, verpakt in een picareske huls en met een einde omdat er een einde moet zijn. Een einde waarin we onszelf gereduceerd blijken te hebben tot dwergen die niet in de ware realiteit van de aarde kunnen leven. Er staan een aantal prachtige observaties in dit boek, dat alleen al daarom gelezen moet worden. Maar vrolijk word je er niet van.

Niet altijd feest

Een dagje lummelen, lezen, bridgen, groenbak volmaken en wat fietsen. Beetje cello geoefend, daar heb ik weer lol aan. En verder heb ik genoten van de geuren van bonensoep, spektaart en appeltaart. En van appeltaart. In de zon zitten en nadenken over het gesprek met Marjorie gisteren over de app.
En over hoe ik heb geboft met mijn keuze om hier neer te strijken. Geconstateerd dat de editor van blogspot kuren heeft; wil geen foto's meer toevoegen. Even geïnformeerd of die dumbbells nou zijn aangekomen (dat waren ze). Vogelgeluiden proberen te determineren. Kortom een doodgewoon doorsnee dagje. Het kan niet altijd feest zijn.

Voor elk zoveel niet

Close-up van één van tientallen korenbloemen in het graan

Weer een dag om te wandelen. Deze keer een combinatie met boodschappen doen. Dus op naar Heino, en meteen langs de supermarkt in het bos waar de vriendelijke uitbaatster mij hartelijk groet en alvast de Friese Dumkes gaat halen. Ik leg er prei, bieten en wortelen naast, en stop de hele aankoop in de rugzak. Daarna zou ik eigenlijk naar Overesch gegaan zijn, maar de kaas is nog niet op en het weer is zo uitnodigend. Dus wordt het het Heinose bos. Deze keer lopen we opnieuw langs het Reelaer, een havezathe zo te zien maar beschut en niet toegankelijk in het bos, en daar lopen we bij de kruising met de De Vidal Sint Germainsweg links langs de landerijen. Net zo mooi als de vorige keer. Maar nu trekt mijn nieuwsgierige blik naar een hekje dat ik nog niet eerder gezien had; daar moet ik doorheen. En wat een paradijs blijkt daar te zijn verstopt. Een bomenrij als in Oostenrijk, een halfopen plek met een bankje, een monumentaal insectenhotel en verder stilte, lichte harslucht, stralend blauw boven het heldere, afwisselende groen. Ik sta perplex. Daar gaan we lunchen. Deze balsem voor de ziel laten we even op ons inwerken.

Schitterende bloemenrand bij Natuurhuus

Na de lunch lopen we verder en komen langs nog veel meer oh! en ah! weer bij een bekende plek terecht, namelijk het pad waar we Chris en Jolanda hebben ontmoet. Enigszins aarzelend laten we dat zitten en lopen iets verder. Daar is een fietspad, niet zo denderend mooi als het voorgaande, maar het leidt toch langs het Natuurhuus met schitterende planten, en langs een lieflijke weide met krachtig gehoornde koeien met kalveren. Net als we denken dat het nu op is, komen we eerst een eierboer tegen, dwz met eitjes aan de weg, en daarna ontdekken we bioboerderij de Knapenvelder die zowaar parelgort heeft, en echte boerenboter en karnemelk. Wat een rijkdom hier!
We lopen nog door via een bospad langs de autoweg, en komen met wat moeilijk geslinger langs het plaatselijke theater in het bos bij het station Raalte.

Dat is genoeg om te zien dat Raalte er fantasieloos uitziet en dat mijn keuze om niet daar te gaan wonen, terecht is. Uiteraard is de OV engel present en komt de trein binnen net als we op het perron staan. Daarna kan ik thuis even lekker zitten terwijl Eef vis met roquefort opzet. 'Het is voor elk zoveel niet' zou zijn eerste schoonmoeder hebben gezegd.

Lunchplek

Cultuur

Een dagje cultureel geloof ik - maar ik ben een beetje kwijt  wat ik heb gedaan. Ik weet dat ik de cello weer eens te voorschijn heb gehaald, en heb, geïnspireerd door Menno, de Berceuse van Fauré opus 19 eens doorgenomen. Wat een stijve vingers had ik! maar een beetje kwam het er toch uit. Gelukkig had ik nog wat makkelijker stukken staan, Bromberg en zo, voor beginners, en dat ging nog wel. Tevreden was ik wel over de stemming van de cello. Bij het samenspelen bleek dat die perfect bij de piano paste.
Verder, Rushdie. Dat boek vordert, en is uitermate boeiend en enigszins verontrustend. Goed leeswerk dus. Helaas, verder wil mijn geheugen niet gaan.

Rijkdom digitaal

Niet iedereen heeft toegang, maar: wat heeft een mens toch verschrikkelijk veel moois tot haar beschikking in deze tijden. Als ik even met de fysieke realiteit begin, dan hebben we vrijheid van verplaatsing - zij het enigszins beperkt vanwege, welk virus ook al weer? maar nog altijd veel meer dan 150 jaar geleden. Als vrouw heb je de mogelijkheid om je eigen weg te gaan, in zaken en in privé aangelegenheden, in Nederland toch al zeker sinds 1957.... Met een paspoort kun/kon je de hele wereld rond. Alle lekkers uit de hele wereld is in de supermarkt te koop.
Digitaal gezien is het al niet minder. Er staat een hele wereld tot je beschikking. Opera, toneel, films, boeken, het houdt niet op. Reisverslagen, anthropologische studies, cursussen en opleidingen op elk denkbaar gebied. Met iedereen, waar ook ter wereld, kun je direct contact onderhouden. Wat een rijkdom. Daar was ik mij vandaag bijzonder van bewust toen ik het schijfje van Dick kopieerde met daarop μυριά ofwel tienduizend items aan muziek. In een handomdraai ter beschikking voor evenzovele uren genot in de eigen huiskamer. Dat maakt de tegenwoordige mens rijker dan Frederik de Grote, rijker dan keizer Karel, rijker dan Croesus. Wel moet je in staat zijn om selecties te maken, en moet je zorgen dat je in staat blijft om dankbaar te zijn voor al die overvloed.
Dit alles overdacht ik mij bij de welluidende klanken van The Immortal Hour van Rutland Boughton, vanaf het SD schijfje op mijn kleine pc.

Lees voor Heer: Natuur? Universum? HET?  maar dit plaatje geeft mijn gevoel goed weer

Van Heino naar Dalfsen

Erg goed in het verzinnen van titels voor mijn blogs ben ik niet, als ik dat zo terug lees. Des te fijner als er eens een dag is waar de vlag de lading makkelijk dekt: vandaag heb ik, met Eef, gewandeld van Heino naar Dalfsen. Over oost, om precies te zijn. Ik had wel die wandeling van Ommen naar Heino gewild, maar helaas, nog altijd heb ik wat moeite om mijn rug helemaal rechtop te houden dus dan moet je niet teveel hooi op de vork nemen. En Heino - Dalfsen is net wat korter.

De stralende dag nodigde weer tot een wandeling uit. Gisteren leek me dat nog een hele opgaaf, nu ging het toch vanzelf. Omdat ik sinds kort ook Komoot bijhoud, koos ik de route en dat werd een nieuw stuk, over oost. Ik had al gezien dat je dan sneller in het groene gebied uitkwam. Bovendien kun je daar meer kilometers aanbreien, als de rug het welverhoopt toch doet. En dat deed ze, dus staken we nog verder door naar het oosten. Ik vond het prachtig. Veel boerderijen, weilanden omzoomd door bomen, en verrassend genoeg ook een

moerasgebied. 

Eef liep zoals gewoonlijk te mopperen haha, er zat hier en daar wat asfalt tussen. Maar toch liepen we langs stalletjes met eieren (op) en honing (gekocht) zoals dat op het platteland hoort. We filosofeerden wat af onderweg, mede door het zojuist gerecenseerde boek van Th.C.W. Oudemans Moeder Natuur, waar ik in mijn wijsheid natuurlijk al alles van dacht te begrijpen. Verder kon ik Eef vertellen dat in de top tien van onbegrepen wetenschappelijke problemen nog altijd het ontstaan van het leven staat, op nummer 10 weliswaar maar toch! En hij heeft dat probleem opgelost haha.

Zonder gekheid, ik ben heel trots op de visie die hij heeft ontwikkeld en die hij met een klein beetje hulp van mij heeft proberen uit te dragen. Dat zijn zo de gedachten die de revue passeren als je onderweg in de natuur bent.

Homo sapiens... non urinat in vento

Terugweg

Gisteren heb ik trouwens ook nog een wandeling gemaakt van Raalte naar Heino. Het oorspronkelijke plan was om van Dalfsen naar Heino te gaan, maar door een dringend noodzakelijke sanitaire stop in Zwolle miste ik de aansluiting. Gelukkig is een alternatief altijd voor handen. Omdat ik nog altijd met mijn zere rug loop, pakte ik de kans dat ik niet zo lang kon doorgaan mee, en liep van Raalte naar Heino. Maar eenmaal daar leek het prima te gaan. Dus slingerde ik wat rond, door of liever rondom het Raalter bos (daar kun je niet in namelijk, alles met prikkeldraad omheind). Het was een aardige wandeling, maar zeker niet zo mooi als rond Heino. Weinig bos. Wat meer watertjes, die gisteren met Hemelvaartdag vol waren met spelende kinderen, bootjes en dergelijke. Niet overdreven druk, dat niet. Wel was de trein van en naar Enschede redelijk vol. Overigens uitsluitend met jonge mensen. De ouderen pakken allemaal de auto neem ik aan; en degenen die geen auto hebben, zitten met hun ziel onder de arm. Ook viel me op dat er niemand aan de mondkapjes is; die onbegrepen verplichting gaat pas per juni in, en per juni (juno tegenwoordig) zal het worden. Ik zit al te broeden op een muilkorf voor een kleine hond om eronder te doen; dan kan ik tenminste nog ademen. Zal je meemaken, door dat doekje moet ik waarschijnlijk verschrikkelijk hoesten. Maar goed, in de trein werd ook geproest. Voor de terugweg heb ik mijn Rushdie maar thuis gelaten, te dik, maar op de e-reader was ik bezig met het boek van Gerard Aalders, 'Niets was wat het leek', waarin de schandalige kroniek van opa Bernhard nog veel verder blijkt te gaan dan Annejet van der Zijl al had gedocumenteerd. Dat dan boven op het nieuws dat ook de kleinzoon blijft declareren bij het Rijk wat hij zelf zou moeten betalen, en dan denk ik weer aan die uitspraak van toen hij 18 werd: kreeg hij meteen het maximum jeugdloon haha. Twaalf kilometer heb ik gisteren gelopen, en dat was mijn maximum voor de dag.

Ook vandaag was ik op de terugweg. Ben wel drie niveaus naar beneden gezakt met bridgen. Dat komt ervan als je vreemd gaat, met bridge.

Maatschaappij

Bij de laatste persconferentie in de lange reeks die nu geëindigd lijkt te zijn, riep onze minister president de jongeren op tot een revolutie. Pardon? jawel, de hoogste gezagsdrager van onze maatschappij riep de jongeren op tot revolutie. De reactie van deze jongeren was: maar meneer de minister president, waar moeten wij dan heen met onze opmerkingen. Dat had zelfs Rutte niet aan zien komen; hij had het veel praktischer bedoeld, zei hij, jullie moeten iets doen kinderen, bedenk iets en doe dat dan ook. Maar helaas, hij is nog van een generatie die daar ideeën bij heeft. Inmiddels is onze maatschappij veranderd in een maatschaappij. Bèèh....

Ik voeg daar nog aan toe dat er meer auteurs schrijven over de domestisering van de mens. Laatst nog de filosoof Th. C.W. Oudemans, vast familie van.  Zijn nieuwste boek heet Moeder Natuur, en dat vertelt - als ik het zo gauw heb begrepen - in sociale termen wat de biologie en natuurwetenschappen ons al lang leerden, namelijk dat de mens niet zonder de natuur kan maar de natuur uitstekend zonder de mens. Kortom we zijn niet zo belangrijk als velen menen. Daarenboven vertelt het boek dat de enorme toename van het aantal mensen, de globalisering, gepaard (moet) gaan met het handtam maken van de mens in het algemeen. Anders slaan we er meteen bovenop, zo dicht als we op elkaar zitten. Overigens vraag ik me wel af hoe hierin de toename van drugslaboratoria, ondergrondse activiteiten en dergelijke verdisconteerd moeten worden. Het lijkt me dat ook dat een uitwas is van de vergrote welvaart. Maar tegelijk een soort tja, haven voor diegenen die zich niet zo graag laten domesticeren.

Internationale Bijendag

20 mei - deze dag is uitgeroepen tot Internationale Bijendag. Met de achteruitgang van de bijenstand mocht daar ook wel aandacht aan besteed worden. Overal ter wereld loopt de bijenstand achteruit. Overal? Nee... er is een klein landje waar de bijen floreren, om het zo maar eens te zeggen, en dat landje is Slovenië. Ik las het in een stuk van een Engelse kwaliteitskrant, en ook https://www.beeourguest.eu/slovenia-beekeeping/ vertelt er iets over. Het verbaast me niet dat het juist Slovenië is dat dit presteert. Drie of vier keer ben ik er geweest met mijn geliefde, en elke keer was een feest. Het land is, of was althans toen, nog een oorspronkelijk boerenland met een uitbundige natuur en een cultuur van kleinschalige zorg voor goed voedsel. Elke boer met twee eigen varkentjes, een paar druivenranken voor wijn en destillaat, een lapje grond met groenten dat niet met kunstmest maar met echte mest behandeld werd. Gastvrijheid stond er hoog in het vaandel. We konden niet ergens aankloppen om naar de weg te vragen, zonder te worden binnengehaald en mee te drinken en hapjes te eten. Zelfs kapoen en veulen stond er op het menu. Wat een plezier hadden we bij de boerderij waar we overnachtten in een houten huis met paardenvel op de vloer, waar we meehielpen met de wijnoogst. Oma, die uitsluitend Sloveens sprak, noemde Eef een 'kanarski' omdat hij luid zingend de trossen knipte. En later liepen we door de avond met een paraplu op in het stralende weer, omdat de walnoten bij tientallen op onze hoofden vielen. Oogsttijd in Slovenië! Misschien wel de mooiste herinnering: een weitje, ver van alles, met hoog opgeschoten gras, graan en kruiden, en ook de graslathyrus stond daar. Wij gingen er liggen, en ademden de geuren in van de verse, krachtige kruiden.

Een hele puzzel

Het herinrichten van de kledingkast van afgelopen zondag heb ik maandag moeten bekopen met een hele dag rugpijn. Daarom deed ik het gisteren rustig aan en heb bij wijze van verstrooiing een Indridason gelezen. Maar 's middags ben ik op de fiets gestapt om in Olst boeken van de bieb in te leveren; ze lagen hier al twee maanden, en ik kon ze in Wijhe niet kwijt. Het was een prachtige dag voor een fietstocht. De schoonheid van die rit verraste me. Dwars door de open velden, met hoog gras en grazende koeien fietste ik, bij de boerderijen tsjilpten myriaden mussen me tegemoet. Overal in de bermen en ook in de weides bloeiden witte, paarse en gele bloemen. Bomenrijen stonden er diepgroen bij, en ook daar vlogen veel vogels: sternen, kraaien, ooievaars, kwikstaarten. Het landschap wisselde af tussen huizen en lappen groen, jong graan, ja graan inderdaad en geen maïs. Voortuinen kleurden uitbundig en waar ik mensen tegenkwam, peddelden ze zorgeloos voorbij.
Maar in Olst kom je uiteindelijk, en daar, voorbij een boerderij uit 1636, moest ik zijn. Met veel voorzorg mocht ik mijn mogelijk besmette boeken inleveren, daar was ik mooi van af. Maar ja, in een bibliotheek lonken de boeken me tegemoet, ik kon geen weerstand bieden en nam een exemplaar mee van Salman Rushdies 'Quichot', zijn nieuwste boek, genomineerd voor de Booker Prize 2019. De eerste hoofdstukken zijn uit, het leest weer als een trein met ellenlange maar volle zinnen.

Vandaag was het weer tijd voor het Debbietorium, tijdens het wachten op een bestelling van Kretenzische olijfolie. Het hielp ook tegen de rugpijn, die nog niet over is helaas. Daarna heb ik een stuk van een hert ontvleesd dat ik gisterenavond had gebraden in de oven. Wat een lekker vlees is dat! Ook het uitbenen is leuk om te doen, het vereist een vaste hand en een kritisch oog dat de lijnen van de spieren goed volgt. Maar als het vlees nog rauw is, is dat toch uitdagender. Dan moet je de vliezen meelichten en kun je preciezer verdelen.

Eef tot slot drong er bij mij op aan om The Immortal Hour te beluisteren met de draadloze hoofdtelefoon. Het was mij nog niet gelukt om die aan de praat te krijgen, dus na het bezorgen van de olie ging ik naar het IT mannetje in Wijhe. De pet die ik van hem op had is, is nog verder verlaagd dan ie al was: hij kon het niet voor elkaar krijgen, op een chromebook. Daar stond ik weer met lege handen. Dus moest ik wel serieus aan de puzzel via de vraagbaak op internet en raad eens? het is gelukt. Zo zit ik nu te luisteren naar de Hymn to St. Cecilia van Britten, in afwachting van Rutland Boughton onsterfelijke uur.

Varken voor Peter

De elvenbloem doet het goed hier buiten

Peter had al eerder gevraagd om een stuk van dat verrukkelijke varkensvlees van slager Overesch. Gisteren heb ik daar een stuk van meegenomen en meegegeven aan Eef, die hem vanavond te eten krijgt. Stiekem denk ik dat Peter een half of kwart varken in zijn hoofd had, maar het is gewoon een flink stuk schouderkarbonade geworden. Zal ie ook best waarderen. Vandaag zal het een dagje van de voorraden worden; fietsen naar de eierboer, wellicht weer even naar de boerderij in het bos voor verse groenten. En verder, de spullen die ik gisteren heb geselecteerd naar de kringloop brengen. Daar ben ik kind aan huis, overigens wordt die winkel buitengewoon goed bezocht hier. Grappig systeem is dat in dit dorp het grijsafval niet wordt opgehaald; dat moet je zelf wegbrengen. De gemeente geeft daarbij als advies om alles wat nog bruikbaar is, naar die kringloop te brengen. Prima! en het werkt. Zelf heb ik ooit mijn miniatuur drukpers naar de kringloop gebracht. Ik liet het plaatje aan Eef zien, en het ding was hem nog nooit opgevallen! Het is een kopie van de drukpers van Comenius. Ooit gemaakt in mijn twintiger jaren. Ben toch wel benieuwd waar die - werkende - pers nu staat.

Deze drukpers had ik in elkaar gezet, ca 30x20 cm

De bezem erdoor

Al woon ik hier nu al een poosje, er zijn nog steeds dingen die gedaan moeten worden alsof de verhuizing nog niet voorbij is. Zo ging ik er vandaag maar eens tegenaan in de slaapkamer. De kasten daar waren provisorisch volgepropt, en dat was me een doorn in het oog. Daarom heb ik alles uit de kast gehaald (haha pun intended) en heb zelfs ondersteboven liggend in de kast een plank van plek verwisseld waardoor er meer en betere mogelijkheden tot opbergen ontstonden. Dat is nog best zwaar, zo'n plank die je moet balanceren terwijl je schroefjes moet vasthouden en ergens in moet proberen te brengen. Maar het is weer gelukt, zoals altijd. en kijk eens hoe netjes het is geworden.

Wat kan er veel in zo'n kast

Verder werd het weer tijd voor de was en het stofzuigen, dat hoort er bij. En o ja, niet te vergeten de verjaardag van Jantine, waar ik even aandacht aan heb besteed. 's Avonds hebben we online gebridged, ieder vanuit de eigen woonstee.

Ontbijtje met schaak

Op het station

Douwe had heerlijk geslapen in het logeerbed, dat nu dus is ingewijd. Daar is een eigen wastafel, eigenlijk best luxe. Aan de ontbijttafel liet Douwe zijn schaak-app zien. Schaken is niets voor mij, ik ben er een oen in, maar Eef kan het wel een beetje en die ging de uitdaging aan. Zaten die twee aan het ontbijt te schaken! Eef verloor. Douwe liet zien dat hij met hem onbekenden tot in Amerika toe kan schaken met die app. Zoiets als wij met stepbridge doen dus, er is toch wel erg veel mogelijk tegenwoordig. Na wat bijpraten over zijn oude en nieuwe baan werd het tijd om te gaan en we brachten hem naar het station.

Douwe ging van Zwolle verder naar het westen, en wij gingen weer naar Heino om daar deze keer de winkel van Overesch te bezoeken. Daarna liepen we verder in een nieuwe richting, uit de boerderij komend naar links, en vonden daar een mooi pad door de landerijen.  We zagen mooie sloten, een boerendochter op de trekker, een dood vogeltje, prachtige voorjaarsbloemen overal.

Stille laan 

prachtig helder slootje

Uiteindelijk leidde het pad naar Wijhe, waar we de fietsen konden ophalen.

Bezoek

Voor het eerst sinds maart komt er weer iemand op bezoek en wel Douwe. Ik had hem aan de lijn en had gezegd dat het eigenlijk te gek is, ik woon hier bijna een half jaar en hij heeft mijn huis nog niet gezien. Dat vond hij ook wel. Inmiddels is het reizen iets minder een probleem, dus de knoop is doorgehakt: hij zou komen. Ik heb gezorgd dat het er allemaal een beetje uitzag en ging hem om half zeven ophalen bij het station. We liepen door het bos naar mijn huis, altijd een imposante aanloop.

Met zijn drieën

We gingen direct aan tafel, ik had alles geprepareerd en Eef legde de laatste hand aan wat er klaar stond. Vooral de wortelen van de biowinkel waren verrukkelijk. Na het eten, met een glaasje koffielikeur van Pauline, bekeken we het huis en natuurlijk vond hij het prachtig. 's Avonds hebben we gezellig zitten babbelen in de woonkamer. Vóór we het in de gaten hadden was het tegen twaalven. Gezellig dagje.

Sabine is 60 jaar

Maar ze geeft geen feest. Het kan nog niet, dus we moeten wachten op een geschikter moment. 

droogbloemen

Wel kunnen we kadootjes sturen. Iedereen van de MMA groep wilde meedoen, en zo stuurde Anoushka haar namens ons allen een mooie set droogbloemen in showopstelling. Ze heeft het al gekregen en was er reuze blij mee! We vergeten haar natuurlijk niet, wat dacht je.

Daslook. Deed het uitstekend in De Bilt.
Heeft zich zelfs vermeerderd daar.
Nu nog in Wijhe.

Zelf heb ik in Wijhe aan de noordkant een aantal bosjes daslook geplant. Eef had die voor mij uit mijn ouwe voortuin geschept, met toestemming uiteraard van de nieuwe eigenares, en ik had ze vandaag getransporteerd naar mijn huis, samen met wat kleine spullen en mijn ouwe stofzuiger. Die krijgt een plek op zolder, dan hoef ik niet zo te sjouwen elke keer. De daslook leek er wel zin in te hebben in mijn tuin. Ik zal ze vanavond eens extra water geven. Hopelijk doorstaan ze deze nacht, die alweer vorst aan de grond zal brengen.

Een dagje van alles

Het werd weer tijd om eens een gezellige babbel te houden met Theo en Johnny, de twee taaie ouwetjes die altijd zo goed hebben gegeten. Theo houdt nog altijd met overtuiging zijn tuin bij, en hij is al 86 jaar! Vandaag gingen we even langs, gewoon omdat het kan en niet om iets uit zijn tuin te oogsten. We zaten bij een kopje koffie weer ouderwets te kletsen, ook al maken we natuurlijk veel minder mee in deze tijden, er is altijd wel iets te vertellen.
Verder liep ik op de Hessenweg om de winkeltjes te bekijken, met name De Koopman, die altijd zulke lekkere verse dingen heeft van goede kwaliteit. Deze keer had ik niet echt iets nodig en hield ik het bij ongezwavelde abrikozen. Na een heerlijk maaltje deden we nog een ommetje en heb ik weer een boek uitgelezen, deze keer van Frank Westerman, non-fictie over een loverboy op leeftijd die veel ellende heeft achtergelaten. Dit geïllustreerd aan de hand van de boekenkeuze van zijn slachtoffer - hij heeft haar vergiftigd - die duidelijk veranderde sinds ze met hem omging; steeds meer richting overtuigd van zichzelf en minder oog voor een ander. Het was zo iets treurigs, die omvorming. Wel een goed geschreven boek.

Hyperdepiep

De jarige Job met zijn kadootje

Alweer voor de 72e keer de grote dag voor Eef: jarig. Echt bijzonder is dat niet meer op deze leeftijd. Wel dat hij dat weer in gezondheid en welzijn heeft gehaald. Zoals ik al had verwacht deed ook zijn mobieltje van hyperdepiep. Het bleef maar piepen, allemaal goede wensen van alle kanten, tot en met uit Indonesië toe. Ach, er leven zoveel mensen met hem mee, dat is fijn om te merken. Van mij had hij een pc-tje gekregen, om ook vanuit De Bilt met me te kunnen bridgen. Of ie daar blij mee is? Ja en nee. Dat ik maar steeds plezier blijf houden in bridgen vindt Eef een raadsel. Maar je moet het wel met zijn tweeën doen, zeker als je zo'n buitenissig systeem speelt als wij. Hoewel, Niemeijer buitenissig? ik vind het nog altijd een wonder van logica, schitterend uitgewerkt, onbegrijpelijk dat Berry zoveel meer poot aan de grond heeft gekregen. Maar goed, vandaag zal ik bij wijze van extra verjaarskadootje maar eens niet bridgen. Ik ga lekker op de thee. En uiteraard zelfgemaakt lekkers eten.

Mijn eerste ontmoeting met Eefs vader was toen die zelf 72 jaar zou gaan worden. Op het verjaarsdagsfeest van Eef sprak hij mij aan met de legendarische openingszin: 'Vindt u ook niet dat 72 jaar wel genoeg is, mevrouw?' en ik schoot toch in de lach. 'Wij hebben in elk geval een gesprek nu, hoe u of ik er ook over denken', was mijn antwoord toen ik was uitgelachen. Daarna zijn we geanimeerd doorgegaan. Met die ouwe Henk heb ik het vanaf dat moment altijd uitstekend kunnen vinden.

Weer naar school

Ze mogen weer! de kleintjes vinden het allemaal gelukkig heel prettig om weer naar school te kunnen. Zodoende is er in de straat weer iets te horen en te zien van de kinderen die op weg zijn.
Intussen is er nog genoeg dat niet door gaat, zoals het feest voor Sabine. Omdat ik niets meer hoorde van de MMA groep, heb ik maar het initiatief genomen en voorgesteld om toch iets namens ons allen aan haar te sturen. Dat moet vandaag geregeld worden om nog op tijd te zijn. De dames vonden het allemaal een top idee, en Anoushka ging het regelen. Zij heeft altijd uitstekende ideeën voor een leuk kado, dus dat zit wel goed. Verder heb ik niet veel gedaan; wel fitness, ook al is het geen dinsdag.

Dit is een overval

Geen gezicht 2020 - dit is een overval

Ik word er niet goed van. Alles gaat overhoop voor dat virus - welk virus? - tot en met onze rechtsorde aan toe. Het recht van bijeenkomst, weg ermee. Recht op vrije verplaatsing, op de schop.

Nog niet zo lang geleden werd het verboden om met nikab, motorhelm of anderszins gezichtsbedekkende kleding in het openbaar te verschijnen; nu wordt het verplicht. En dat terwijl het waarschijnlijk niets helpt, althans dat denken ze bij het RIVM. Maar de angst onder de mensen is enorm, zoals we onlangs weer zagen bij een dame met honden die bijna hysterisch werd toen we haar op slechts 1 meter naderden. Natuurlijk, dit is een bijzondere situatie waar naar beste verstand op wordt gereageerd door onze regeringsleiders. Maar toch. De ene beperking na de andere; maar de KLM, die moet er bovenop worden geholpen. Nou, dat hoeft voor mij helemaal niet. Die schone luchten van de laatste weken moeten toch meer mensen aan het denken zetten, laten we maar wat minder vliegen. Maar dat zie ik niet gebeuren. Handen in het haar! Dit is een overval.

Morpheus

Eindelijk kwamen dan de mannen van Morpheus het mij toegezegd hoofdbord voor het bed brengen, en een nieuwe tijk. Ze waren al vroeg ter plekke, en gingen boven aan de slag terwijl Eef en ik op gepaste afstand in de tuin zaten te wachten. Deze keer liep het zowaar vlot; de jongelui wisten precies wat de bedoeling was, de kamer was erop voorbereid en alles paste, ook door het trapgat. Met een kopje koffie kwamen we nog even in gesprek. Eén van de twee vroeg naar mijn beeld van Icarus, hij wist zo gauw niet precies hoe die heette maar kon zijn verhaal wel thuisbrengen. En zo kwamen we in gesprek over de Griekse mythen en sagen. Laat nu die knul van zijn ouders de bijzondere voornamen Cirrus Minos hebben meegekregen. Over weerkunde had ik niet zo meteen een boek liggen, maar wel natuurlijk het boek van Stephen Fry geheten Mythen, waarin de hele Griekse godenwereld op een toegankelijke wijze wordt naverteld. Ik vond dat hij zijn eigen naamsverhaal toch minstens moest kennen, en Eef suggereerde daarop, hem het boek te geven. Schitterend idee! Zo gezegd zo gedaan, en toch mijn grote genoegen was Cirrus Minos er al direct niet uit weg te slaan. Terwijl hij al lezend als bijrijder in de rechterstoel zat, draaide de auto de straat weer uit.

De Regge in zijn volle pracht

Vervolgens maakten we een wandeling van Ommen naar het Lemelerveld en weer terug; niet zo'n groot stuk maar wel erg mooi, hoewel de heide wel erg droog en dor leek te zijn. Maar we kwamen zo ook langs de Regge, en dat was meer dan de moeite waard. Kanoërs, paarden in een wei, een afgesneden oude tak van de beek met kroos erin en hoge bomen eromheen, een verstild paadje erlangs - heel mooi.

De Tuinen van Weldadigheid

Abutilon, spreek op zijn Spaans uit

Een grote naam voor een klein zakje: de Tuinen van Weldadigheid. In het zakje zitten stoksperziebonen. En het is mei, joechei, dus de hoogste tijd om deze bonen eens in de grond te zetten. Daartoe heb ik eerst de rubbertjes gesneden die ik nodig had om de stokken te schoren, ik heb ze door het gaatje gestoken en vervolgens met rubbertje in de schutting gedraaid. Het ei van Columbus! Toen kon ik gaan planten. Alle 41 bonen hebben een plek gekregen, bij elke stok 3 bonen, twee stokken kregen er 4 ipv 3. Rara hoeveel stokken heb ik? En hoe heette de chauffeur.

Ook een paar bietenplantjes gingen erin. Die had ik aan de rand van de IJssel te koop zien staan op een rekje, en meteen een paar meegenomen. Ik was namelijk op weg naar de boer met de kersverse eitjes, die van Columbus natuurlijk, want ze raakten op. Op de terugweg reed ik door het dorp en zag daar een Aboe plant. Aboe-tilon, om precies te zijn, dus die ging ook mee en staat nu te pronken in het bloemgedeelte. In de buurt van de elvenbloem.

Geknipt

Schandalig laat werd ik wakker, wel helemaal uitgerust, en had nog tijd om oude kleren te zoeken die met een inzameling mee konden. Veel waren het er niet, na de verhuizing, maar toch kon ik afscheid nemen van een paar items. Daarna ging ik uiteraard naar de kringloop om te kijken of er iets van mijn gading zou zijn. En ja hoor: ik miste nog leidstokken voor de gordijnen, en die lagen er. Ook vond ik een stuk bewerkbaar rubber met gaatjes, precies wat ik zocht voor een constructie met de bamboestelen voor de bonen. Overal had ik al gezocht, de Hubo, de Hema, de winkel met huishoudelijke spullen, maar nergens rubber te krijgen. En hier lag het, weliswaar in de vorm van een surfjack, maar prachtig versnijdbaar en klaar voor gebruik.

Hier komt een elvenbloem op uit een
zaadje dat ik heb geoogst. Marjorie,
dit gun ik jou!

Vervolgens heb ik mijn boodschappen gedaan bij de supermarkt in het bos, vlak achter het station Heino. Toevallig waren ze die week 5 jaar open. Als aanmoediging kregen alle klanten daarom iets lekkers mee. De wandeling erheen is echt een troost voor de ziel, die zal ik graag en vaak blijven doen. Vervolgens nog een bezoek aan de opticien - het kan weer! - die aangaf dat mijn ogen prima zijn, en nauwelijks veranderd ten opzichte van de vorige keer. Maar dat was nog niet de klapper. Toen ik weer thuis was en net een kop thee zat te drinken in de tuin, ging de telefoon. Een dolgelukkige Marjorie hing aan de lijn: ze heeft haar droombaan gekregen! Ondanks het feit dat ze nog niet hersteld is. Maar ze is overduidelijk geknipt voor deze baan en kan, als straks de behandelperiode voorbij is, aan de slag. Proficiat meid, je bent een kanjer!

Ver verleden

En ja, kleine Sjoerd is vandaag
5 jaar geworden

Uit een ver verleden trekt Gottschalk weer eens aan de bel. Ik was in mailcontact over mijn libretto over zijn leven geraakt met een geïnteresseerde taalkundige, en daarom zocht ik weer een en ander op. Bij de lezing van het verhaal werd ik weer enthousiast. Ik heb een latere versie (later dan 1995) gemaakt die ik niet meer zo in mijn hoofd had zitten. Die is een stuk verbeterd ten opzichte van de oorspronkelijke versie. Dat komt mede doordat er zoveel mensen op het internet zich met zijn leven bezig houden, daardoor kom ik steeds meer feiten te weten die ik in het verhaal kan afstemmen. Maar tot mijn schrik kon ik nergens een digitaal exemplaar van de inleiding vinden. Ik vond alleen een uitgeprint exemplaar. Dat heb ik dus gisteren alsnog, of weer, digitaal op papier gezet. Durfde ik het maar voor te leggen aan een componist.

Kruudmoes

Deze komt nog uit een pot, de volgende
wordt met de hand gemaakt

Vlakbij is een boerderij waar ze op ecologisch verantwoorde manier ('biologisch') fruit telen. Daar is ook groente te koop, en wat ingevroren vlees van eveneens 'biologisch' boerende vleesboeren. Daarheen ging het vandaag, om wat fatsoenlijks te eten te krijgen. Ik merkte dat AH, mogelijk wegens enorm succes, steeds slechtere kwaliteit aanbiedt. De komkommer lag al te soppen na drie dagen, de courgette was stenig, de aardappels liepen al uit. Daar heb ik niet zo'n trek in, dus ik was benieuwd wat Van Vilsteren in de aanbieding had. Gelukkig zagen de groentes daar er goed uit. De courgette ging door de sla, met tomaten, hazelnoten, augurken, knoflook en een heerlijke mayonaise. Wat er ook bij de bio fruitboer lag, was kruudmoes. Dat is een speciale lekkernij bij degenen die de taole spreken, Overijsselaars dus, ooit bedoeld als voedzame pap voor de landarbeiders. Het is gort gekookt in karnemelk, met kervel en/of andere kruiden, en rozijnen en worst. Dat leek me wel iets voor Eef. En inderdaad, hij was aangenaam verrast; had wel gehoord van kruudmoes maar had het nog nooit gegeten. De primeur dus, een eersteling en dat met zijn 72e jaar!
Heel wat jaren geleden heeft een vriend mij eens toegelicht hoezeer juist eerste ervaringen je beleving van tijd beïnvloeden. Als jong kind is elke ervaring nieuw, en lijkt de tijd stil te staan, of in elk geval heel langzaam te gaan. Naarmate je ouder wordt, zijn nieuwe ervaringen zeldzamer, val je terug op eerdere kennis, en lijkt de tijd steeds harder te gaan. Maar inmiddels heb ik scherp opgemerkt dat er wel degelijk eerste ervaringen blijven komen, hoe oud je ook bent. Niet allemaal even spectaculair misschien, maar als je er bij stil staat, komt ook de tijd even tot rust. Daarom staan vandaag de schijnwerpers vol op de kruudmoes.

Kieviten kijken

Op een wandeling kwamen wij Chris en Jolanda tegen, die heel veel van de natuur weten. In reactie daarop zou ik een stafkaart van Overijssel zoeken, en dan terugkomen op het kievitenveldje dat hij had genoemd. Hoe ik ook zocht, een kaart van Overijssel was nergens te vinden maar kijk eens aan: er is een site https://scoutingtools.nl/kaarten waar je gewoon je eigen stukje stafkaart print. Dus wil je wandelen in, laten we zeggen, Budel-Schoot, dan kan dat met je eigen kaart. Er zijn ook programma's waar wandeling in kunnen worden opgenomen of geüpload, zoals Komoot, maar dit is leuk om te verkennen. Dat hebben we vandaag gedaan, mede met de aanwijzingen van Chris. Het werd weer een wandeling vanuit Heino, een uurtje verderop is een prachtige havezate Den Alerdinck, en daar in de buurt is een fietspad door een ouderwets weidelandschap dat zonder rommel beheerd wordt. Er grazen koeien, maar daartussen buitelden kieviten en een enkele grutto. We hoorden ze piepen in de verte, en de kieviten lieten zich op de grond zien, rustig stappend. Je zou dan kuikens verwachten, maar helaas, die kregen we niet te zien.
Hier is een foto van een kievit, met dank aan de fotoserie van Hans van Summeren:

Kievit, op de plaat geschoten door Hans van Summeren

Het heerlijke uitstapje werd gecompleteerd door een aantal hazen die zonder enige vrees in het hoge gras hun kop en soms hun hele lijf lieten zien. Ze huppelden gewoon tussen de koeien door, in de stralende dag. Nog even Marjorie succes gewenst met haar video sollicitatie, toen gingen we bijna de zelfde weg terug, nu even via het park de Colck, en kwamen via een schitterende natuur met veel rijen bomen met vers blad, bij de trein. In Zwolle was het uit met de pret, elk ging zijns/haars weegs.

Lezen doet luisteren

Waar kun je beter lezen dan in de trein. Daarom was ik naar het westen afgereisd, en zat dus vandaag in De Bilt. Eef was bezig met kokkerellen, moest grote hoeveelheden KK-tjes maken (kant en klaar bakjes met warm eten) en had dus zijn allergrootste pan voor de nasi met ui en vlees gevuld. Ik werd wakker van de lekkere geuren. Omdat ik hem zeker niet wil storen bij die nuttige arbeid, ging ik lekker verder lezen. Het was geen hoogstaand boek, het ging over een oude verdwijning in Frankrijk gelardeerd met wederwaardigheden over Debussy. Hij heette voluit Claude Achille Debussy en schijnt zich oorspronkelijk Achille te hebben laten noemen. In het boek speelde een merkwaardig stukje pianomuziek een rol, Sépulchre , dat de noten CADE een belangrijke rol geeft. Laat nu het kasteel in kwestie zo heten, Domaine de Cade. Het bestaat echt, en er is een flinterdunne link van hieruit naar Debussy, zo suggereert schrijfster Kate Mosse. Ach, ik heb weer een paar stukken van Debussy beluisterd hierdoor, waaronder Printemps - het stuk waardoor hij zo'n ruzie kreeg met de jury van de Prix de Rome dat hij met ze brak, en La Demoiselle Elue dat hij toen weigerde te laten uitvoeren. Maar het is helemaal goed gekomen met Debussy, weten we nu.

Overstroming

Bij de hagelbui van gisteren hield het niet op. Het blijft spoken in Overijssel, met regen, hagel en kou. Bij de tweede fikse bui wilde ik iets uit de schuur halen en wat zie ik? een enorme plas water op de vloer. Bijna was het kleed doorweekt. Het hield daar wel weer zo'n beetje op. Het water was onder de dorpel van mijn kromme deur door gespoten, en had een kleine ravage aangericht. Het is dus niet voor niks dat ik de timmerlui heb laten komen voor een nieuwe deur! Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik de rommel opgedweild, spullen te drogen gelegd en anderszins gered wat er moest.
Ik had gepland om vandaag naar het kievitenveldje te gaan, maar door deze ontmoedigende en tijdrovende bezigheid, plus de kou van vandaag, en nieuwe dreigende buien, heb ik er maar van afgezien. In plaats daarvan heb ik mijn mobieltje laten nazien. Dat deed het ineens niet meer. Wat blijkt: ik had de Play Store van het apparaat afgegooid. Wie heeft er die suffe spelletjes nodig, dacht ik, dus weg ermee. Maar nu blijkt de play store de virtuele plaats te zijn waar ALLE apps op staan dus ook Whatsapp. Die had een update nodig en kon die nergens meer vinden.... je zit dus aan alle kanten vast aan die apps. Gelukkig was het geen ingewikkelde reparatie. Ik heb meteen maar een gereviseerd handzaam pc-tje gekocht voor Eef om te bridgen in De Bilt. Maar of ie daar blij mee is?

Hagelbui

Vanochtend kwam op mijn verzoek de timmerman kijken naar de deur van de schuur. Die staat krom als een hoepeltje, er moet echt een andere in. Hij heeft de maten opgenomen en ik zal het nog wel horen. Meteen vroeg ik of hij ook naar de voordeur kan kijken. Zit ik weer met dat boek met die deuren, maar langzaamaan kom ik wel tot een beslissing. Toen timmerman Paul kwam, ging Eef. Hij heeft bezoeken af te leggen en boodschappen rond te brengen bij de kleinkinderen. Ik ging er op uit om aardappels te halen bij een boer in de buurt, die ze via een uitgeefluik verkoopt. Dat wilde ik wel eens meemaken. Ik keek nog op weeronline om te zien of het een beetje droog was - het had de hele ochtend gemiezerd - en ik koos een gaatje dat wel ok leek. Nou, dat pakte anders uit. Ik kreeg me toch een bui op mijn dak!

Hagel bij bakken

Het plensde, en ik trapte flink door tot ik bij de kringloopwinkel kon schuilen. Ik moest toch nog een bak voor de suiker hebben, dus dat kwam goed uit. Het klaterde en rotelde op het dak daar. Maar uiteindelijk leek het toch te bedaren. Toen ik naar buiten kwam lag er een witte laag over de straten: hagelstenen als koolmeeseitjes, overal, enorme hoeveelheden. Het regende nog na, ik was doorweekt toen ik thuis kwam en heb gauw mijn kleding gewisseld.
Daarna nog even met Marjorie gebeld en haar succes gewenst bij haar komende sollicitatie. Want jawel, die kanjer is opgeroepen voor een (video-)gesprek. Ben trots op haar!
Verder eppen zat er niet in; ik had Jantine nog willen spreken, maar de whatsapp geeft per 1 mei niet thuis. Bellen ging nog wel, naar T-Mobile die alweer niets hebben geregeld van wat we hadden afgesproken. 'Over twee weken mevrouw'. En als het er dan nog niet is, wie kan ik dan aanspreken? 'Het komt gewoon in orde mevrouw'. We gaan het zien.