Mariënberg

Het was nog altijd vrij koud, maar buiten lokte toch. Opnieuw gingen we op pad, Eef als mijn chaperonne. Nu had ik ik een route bij Mariënberg in petto. Die had ik al eerder gedaan, het was maar 10 kilometer. En het is een heel afwisselende route. Het eerste stukje, door een bos, gaf al vol zicht op dalkruid en hoornbloem. Heel mooi. Verder liepen we door veel groen tot in een afgegraven zandgebied. Daar liepen we een echtpaar tegen het lijf van wie mevrouw stoom moest afblazen over het in haar ogen slechte natuurbeheer. Maar wij liepen even later fijn door het zand, een heel stuk, tot het weer begroeid werd en we uiteindelijk via het water. Bij de Overijsselse Vecht werd gesupt door enthousiaste campinggasten. We liepen  langs een vistrap weer via het eerste bos terug

. 

Abdij Nieuw Sion

In het echt nog veel mooier

Met mijn draaierige hoofd wilde ik toch wel graag er even op uit. Ik had gelezen dat sinds kort een mogelijkheid was om bij Abdij Nieuw Sion, bij Diepenveen, op een terras te genieten van de kloostertuin. De verbinding erheen gaat ook op zondag. Daarom was dat onze bestemming vandaag. De bus bracht ons ter plekke en wat zagen wij: een prachtige, liefdevol verzorgde tuin, niet bijzonder groot maar in de schaduw van een klooster dat stamt uit 1098. Eeuwenlang zullen monniken in die tuin de plantjes hebben toegesproken. Het was er heerlijk toeven. Een klein terras gaf de gelegenheid om te proeven van hapjes uit die tuin, wij namen een verrukkelijk rabarbergebak bij de warme chocolademelk. Na te hebben rondgekeken in de kerkzaal liepen we via een groene route terug naar Deventer. Dat wil zeggen, ik moest Eef wel meeslepen anders was hij ingetreden.

Bezoek van ouwe vriendinnen

Vandaag was ik iets meer op de been, voldoende om het aangekondigde bezoek van Gera en Sabine door te laten gaan. Zij wilden wel eens zien hoe ik woon. Sabine woont hier niet zo ver vandaan, en zij haalde Gera op met haar Saab met een open dak, en scheurde vervolgens naar Wijhe. Ik had allerlei lekkers in huis gehaald, Eef liep op en neer daarmee en wij meiden spraken weer eens gezellig bij. Het is al zo lang geleden dat de MMA groep samenwerkte, en we hebben het zeker 20 jaar lang volgehouden met elkaar maar nu lijkt het uit elkaar te vallen. We haalden herinneringen op en spraken over hoe het nu gaat. Poepie gezellig allemaal. Tegen etenstijd zwaaide ik ze weer uit. Gauw een tegenbezoek plannen.

De boerenkool bloeit

Na anderhalf jaar groeien en bladeren afstaan voor mijn boerenkoolmaaltijden staan twee van mijn planten in dit voorjaarszonnetje uitbundig te bloeien. 

Lusthof

Na bijna een week aan huis gekluisterd te zijn vanwege mijn duizelingen, deden Eef en ik vandaag een wat langer ommetje: wel 4 km helemaal. Dat is niet ver maar toch zijn er daarbij verrassingen mogelijk. Wij liepen over een grasdijk, waar we werden aangeblaft door een tweetal bozige kooikers, honden die de eenden moeten opdrijven in de eendenkooi. De baas ervan was een lakonieke oudere heer. Aan die grasdijk lag een bosje met een hekje. Ik dacht dat er een park achter lag, stak het slootje over en ging kijken. Het leek echter toch bij een woonhuis te horen. En wel het woonhuis van de oudere heer met de kooikers. Eef was al met hem in gesprek toen ik de tuin uitkwam, en de heer was wel genegen om ons zijn lusthof te laten zien. Het was schitterend! Een fraai aangelegde waterpartij, met daarin (..)eenden, mooie exotische dieren. Allerlei paadjes en ornamentjes, opgebouwd in 70 jaar tijd zo vertelde onze gastheer. Hij sprak over de neergang van het gehucht, dat vroeger toch wel levendig was geweest. Over de voortschrijdende verstening van de omgeving, over dat er vroeger handenvol paling zo uit de sloot waren te scheppen, en dat de snoeken even verderop in het natte ondergelopen weiland paaiden. Maar ja, dat is niet meer. Hij leefde nog in een beschermd paradijsje. Maar niet lang meer, zo verzekerde deze tachtiger ons. 

De Swalm

Via één van mijn nieuwsbrieven werd ik attent gemaakt op het bestaan van een wandelroute langs de Swalm. Het dorp Swalmen, dat kende ik wel: er lopen allerlei grote routes doorheen, naar het noorden en het zuiden. Maar deze route ging oost-west. Het bleek langs de beek de Swalm te gaan, die een lust voor het oog en oor is. Ouderwets en ongemoeid kronkelende kun je deze beek volgen tot over de grens met Duitsland. Daarbij passeer je moerasgebieden, over knuppelpaden, waar duidelijk zichtbare beversporen waren. Half doorgeknaagde takken aan al gevelde bomen, een beginnende dam. Maar ook veel vogels zaten er in deze natte lente, en het water stroomde luidruchtig om. Met Eef liep ik te genieten van deze prachtige beek, een parel in het Limburgse die ik nu ontdekt heb en waar we vaker zullen zijn te vinden!

Bezoek van de kleine man

We hadden Peter, Jessica en hun draakje Joris al een tijdlang niet gezien maar gelukkig kwam het hen uit om vandaag langs te komen rijden. Al het babyspul was in de auto geladen en eenmaal boven gekomen was het meteen beregezellig. Kleine Joris kruipt als een kievit, lopen lukt nog niet zo maar met zijn 13 maanden komt hij razend snel vooruit als hij wil. En eten, dat kan ie ook geweldig. Slapen ging wat minder. Maar ja, je wilt als dreumes toch niets missen van de lol met de grote mensen. Ik gaf hem een peer in partjes, Eef speelde met hem, we kregen almaar eten voorgeschoteld en al met al vloog de middag voorbij. Nog even buiten wandelen - het was net even droog - en daarna weer koffie en thee, en het avondeten: spinazie met penne en gehakt, voorbereid en afgebakken door onze kok en gastheer. Nog wat napraten en toen moesten ze weer richting Papendrecht, deze keer niet vanwege de avondklok want die is voorbij, maar morgen gaat alweer vroeg de wekker. En toen wij na ons na-glaasje het bed opzochten, lag daar een ontzettend lief briefje van schoondochterlief op het kussen. Dat het zo'n heerlijk dag was geweest. Dat waren wij helemaal met haar eens.

Er is er een jarig

 Op de 73e verjaardag van Eef werd hij van alle kanten gefeteerd en gefeliciteerd. Gnuivend van genoegen kon hij me dat vertellen vanuit zijn standplaats Gouda, waar hij vandaag als oppasopa was besteld. Schoonzoon en dochter hadden slingers opgehangen voor hem, en taart in huis gehaald om het met de kleintjes te vieren. En intussen stroomden de goede wensen maar toe. Ook kadootjes: chocolaatjes van buurvrouw Kaat, en ik had een kilo spek van de allerbeste slager in zijn vriezer gelegd. Aangekomen in zijn flat legde ik er nog een lelietje van dalen neer. Dat had ik vers geplukt tijdens mijn wandeling vandaag van Elspeet naar Garderen. Want het is een oude gewoonte van Eef om elk jaar een vers lelietje in een klein glazen vaasje in zijn kabinet te steken. Ook had ik een potje lemon curd bij me, een toch wel exotisch broodbeleg waar hij dol op is. Toen het feestvarken zelf thuiskwam, werd het dan ook heel gezellig. Hij kookte de maaltijd, en daarna hebben we in ons hoekje van de kamer oude tijden opgehaald.

De Borkeld

Wandeling Rijssen - Holten over de Borkeld, een moeras met een lang knuppelpad.

Grote schoonmaak

Florieke heeft afgezegd. Michael en Daan heb ik daarvan op de hoogte gesteld, maar ik heb nog geen reactie gekregen. Daar moet ik later achteraan. Vandaag niet, vandaag moest ik schoonmaakspullen halen. Dat deed ik in Deventer, nadat ik Eef op de trein had gezet. Maar wat bleek? de Blokker in Deventer is gesloten. Toen liep ik maar een rondje om de markt daar, kocht niets en ging terug maar nu naar Zwolle. Daar was wel een open Blokker en die had alles. Zo was het wel 1300 uur geworden voor ik weer thuis was... Het is altijd wat. In elk geval heb ik nu de spullen in huis voor de grote schoonmaak die binnenkort moet gebeuren. Nog wat nootjes op de piano gepingeld, en zowaar, er komt een eerste idee hoe De Gestorvene van Ida Gerhardt kan gaan klinken. In 7/8 maat, klinkt een beetje panisch en dat past er wel bij.

Welkoop

Het was wel wat regenachtig, maar droog genoeg om te kunnen planten. Maar eerst ging ik in Heino hennepmatjes halen; binnenkort moeten die in de wormenbak. Alleen Welkoop heeft ze, en er is er een in Heino. Ik mikte op de aansluiting met het busje. Het is wel een aardige wandeling, maar ik had de tijd nodig om in de tuin te werken. Bovendien wil ik het openbaar vervoer stimuleren, en vooral de vrijwilligers in de kleine busjes. Ook nu stond er zo'n held te wachten bij het station, met een mondkapje op. Hij merkte blij verrast op dat ik zijn eerste klant vandaag was. Des te blijer was ik dat ik de bus had gekozen. Toen hij me ook nog dicht bij de Welkoop afzette, was ik helemaal tevreden. Die Welkoop winkel is overigens een schatkamer. Heel anders dan Ranzijn, waar ik maandag was. Ranzijn doet in planten en dieren, Welkoop doet in spullen voor dieren en de boerderij. Zo zie je daar nepspenen voor schapen, prikopzetters voor koeien die melk drinken bij andere koeien, kippenhokken, handschoenen en laarzen, en een oneindige variatie aan metalen voorwerpen die voor paarden, konijnen en schapen te gebruiken zijn. Mijn hennepmatjes zorgden voor lege blikken, maar ik had het al uitgezocht, ze waren op voorraad. Het lag bij de cavia-parafernalia. Daar zag ik ook nog een voedselverdeler voor kuikentjes, ik bleef me verbazen. Thuis gekomen vond ik dat ze ook nog bakkersgist verkopen! Veelzijdig.

In de tuin heb ik eerst wat onkruid weggehaald. Daarna ging de marjolein erin die ik van Leonieke heb gekregen, en zaaide ik sla, andijvie en snijbiet. De tuinbonen staan er al prachtig bij, en ook de gewone bonen komen al boven de grond. De boerenkool staat te bloeien, de hop slingert zich om het hek en de frambozen schieten de grond uit. Ik denk dat dit seizoen niet slecht zal worden.

Eten bij Hugo en Marjorie

 Marjorie had het al een paar keer gevraagd: komen jullie bij ons eten? en vandaag lukte dat. Natuurlijk zou Eef Eef niet zijn als hij dat eten niet had klaargemaakt. Het werd nasi zonder prei, maar heerlijk met veel uitjes en spekvet. Ik kwam rechtstreeks uit Wijhe, dat wil zeggen rechtstreeks, eerder met een omweg want er was weer van alles aan de hand op het spoor. Maar als je een e-reader hebt maakt dat niet zoveel uit. Eef was er al, en later kwam Hugo uit zijn werk. Het was oergezellig. Voor je het weet is het al weer 2100 uur, voor ons de tijd om weer op te stappen. Ik bleef in De Bilt, waar ik tot ver in de volgende ochtend me heb geamuseerd met een wandeling naar het tuincentrum en wat samen oefenen met bridge.

Bijenbabbel

Vandaag kwam Leonieke bij me langs. Deze buur is van ouds boswachter geweest, inventariseerder in Limburg. Nu geniet ze van haar pensioen hier in een prachtige oude boerderij. We spraken over moestuinieren, bijen en de natuur in Limburg. Ik vertelde haar dat het Savelsbos er nu zo prachtig bij staat. Leonieke bracht me een wilde marjolein voor in mijn tuin, die ik inmiddels heb geplant. Verder heb ik de dag doorgebracht met door lezen in het boek van Valerie Trouet; wat een nieuwe en hernieuwde inzichten geeft dat, fantastisch. Tot slot heb ik vandaag een uitstapje met Dekker Bridge geregeld. Eindelijk weer eens. Nu eens zien of het doorgaat.

Dendrochronologie en het woelen van de wereld

 Deze week kreeg ik een fascinerend boek in handen: Wat bomen ons vertellen, door Valerie Trouet, een Belgische vrouw die haar sporen heeft verdiend als dendrochronoloog. Als wat? Als dendrochronoloog inderdaad. Dat is een vakgebied waar ik nog niet eerder iets over had gelezen; het is de studie van de jaarringen van bomen. Een astronoom, A.E. Douglass, heeft deze studie op poten gezet, omdat hij dacht dat deze iets zou kunnen zeggen over de cycli van de zon. En hij kreeg gelijk: niet alleen kon hij daarmee de 11-jarige cyclus van de zonnevlekken ontdekken, daarna hebben zijn opvolgers en opvolgsters ongelooflijke ontdekkingen gedaan. Het boek leest als een avonturenroman, maar dan in de wetenschap. De jaarringenstudie heeft klimaatgegevens weten bloot te leggen die jaar in jaar uit terug gaan tot ongeveer 12.500 jaar geleden, zonder onderbreking en met zekerheid over elk jaar. Niet te geloven wat je daar allemaal mee kunt. Ten eerste is deze studie de moeder van het hockeystick model van de temperatuurontwikkelingen sinds het jaar 1000! tot nu. Dat stelt onomstotelijk vast dat de stijging in temperatuur van de laatste 100 jaar niet natuurlijk is. Een combinatie van kennis over 'jaarringen' bij stalactieten heeft inzicht gegeven in de effecten van de NAO ofwel de luchtstromingen bij IJsland resp. de Azoren, op het klimaat in Europa en Noord Afrika. Met behulp van mondelinge overleveringen en journalen zijn via de jaarring methode de data vast te stellen van aardbevingen tot ver in het verleden, op de dag nauwkeurig! De interpretatie van gegevens over schipbreuken met het maunderminimum leverde inzichten op over het effect van zonnevlammen op de ontwikkeling van orkanen en ga zo maar door. Met als guitige kanttekening dat het maunderminimum toevallig (?) vrijwel precies overeenkomt met de regeerperiode van de Zonnekoning himself. Ik ga gauw verder lezen.

Savelsbos

 Er dreigde een staking van de NS, maar gelukkig werd die op tijd afgeblazen. Wij konden gelukkig naar het Savelsbos. Dat is nu een uitbundig bloeiend gebied, een smalle strook bos met een keur van bloemen zoals witte en gele bosanemoon, akkerhoornbloem, salomonszegel, en zelfs eenbes. Die had ik nog nooit gezien en hier stonden ze, in bloei. We werden er op gewezen door Truus en Twan, die wij daar ontmoetten en met wie we het meteen goed konden vinden. Zij kenden veel planten, en veel gebieden die wij ook kennen waren voor hen bekend. Toen ze ook nog van lekker eten en koken bleken te houden, was het natuurlijk snel voor elkaar; we wisselden wat gegevens uit om contact te blijven houden.

Een lange wandeling was het niet zozeer (14 km) als wel een heel vermoeiende. Het is nogal heuvel op, heuvel af daar, één trap heeft wel 185 treden! De volgende dag voelde ik het behoorlijk in de benen. Toch liepen we ook toen een rondje van 10 km.