Kasteel der kastelen

Donderdag wandeldag! Met de bus vol gingen we naar Castell de Castells waar ons een lange klim van 450 m omhoog wachtte. Het was winderig, niet erg warm, maar prima weer om te wandelen. Ik ben niet zo'n klimmer en had dus wat moeite om op gang te komen, maar op zeker moment klopte mijn hart precies in cadans met mijn ademhaling en ja, dan is het doorstampen geblazen. De route was mooi, met vergezichten naar verschillende dalen, niet alleen maar terrasjes met amandelbomen. Inderdaad konden we na een paar uur wandelen Guadelest met het stuwmeer zien liggen vanuit de hoogte. Het ging weer naar beneden, en opnieuw naar boven tot we bij een kruising waren aangekomen waar de E-3 doorliep over de kam, naar het dorp Confrides. Wij moesten daar langs een breed pad naar beneden. Dalen kan ik goed, dus ik danste luchtig naar beneden van steen naar steen, terwijl het best een lastig pad was. Zo liep ik voorop en had een geweldig uitzicht.

Eenmaal weer thuis gingen we direct aan de slag in de keuken. Ik had in de bus terug in mijn vuistje moeten lachen om Eef die honderd bezwaren opriep voor het avondprogramma, want we zouden nooit op tijd zijn met het eten. Nou, het liep als een zonnetje in de keuken. Ik sneed snel de groenten en zetten ze op, later zette ik de linzen op, terwijl Eef mijn zijn vlees bezig was. In de helft van de tijd die hij voor mogelijk hield stond het lekkers op tafel, en toen hadden we nog tijd over.

Daarna konden we dus gesterkt naar de avondbridge. Helaas heeft Eef daar een paar keer flink geblunderd met het bieden (twee keer slem gemist!) en met spelen kon ik hier en daar beter presteren, en daarmee bereikten we uiteindelijk (weer) de derde plaats. Maar we blijven de loftrompet steken over het systeem-Niemeijer!

Hekserij

Voorafgaand aan de koffieochtend ging ik weer langs bij Patricia, deze keer voor een sessie biodynamica bij wat ze een heks noemde. Die zou mijn voeten een soort behandeling geven waarmee ze zou voelen wat (if anything) er aan mij mankeert, en een remedie daarvoor uit eigen energie trekken. Wel, je kunt ervan denken wat je wilt, maar ik voelde me de rest van de dag verrukkelijk, loom en blij.
Voor vandaag had de voortreffelijke leiding een tripje naar Denia op het programma staan. Dat lieten we aan ons voorbij gaan. Zo'n stadje is leuk, maar ik heb er al zoveel gezien. Je bent er de hele dag mee kwijt en kunt eigenlijk alleen op een terrasje zitten. Dan doe ik dat liever in 'mijn eigen tijd', eerder weg en ook weer eerder terug.

Dus gingen we ook vandaag weer lekker bridgen. Hoewel, lekker, deze keer zat er toch wel een stoorzender in de club in de persoon van iemand die zijn/haar partner zat af te katten om fouten die zij/hij zelf had gemaakt. Bij het aanspreken van die persoon op diens gedrag werd het alleen maar erger. De arme partner werd kleiner en kleiner, verloor elk zelfvertrouwen en dus eindigden ze laag.
Bij de nazit hebben we maar wat troost geboden, en dat hielp; vooral toen bleek dat we voor die persoon een nieuwe partner konden regelen. Het was ons ineens weer duidelijk waarom we in Nederland van de club afgegaan waren. Dit soort nare ervaringen komt toch teveel voor op een club. We werden weer eerste, het veld was niet sterk en zeker niet opgewassen tegen het onvolprezen systeem van Chris Niemeijer dat wij spelen.

's Avonds was er Cultuur, hoofdletter C: La Traviata van Verdi, door Eef complimenteus 'de André Hazes der klassieke componisten' genoemd, rechtstreeks in de bioscoopzaal vanuit het Royal Opera House in Londen. Bij de Schoppenvrouw, ruim een week geleden, waren we al verbaasd over het piepkleine podium, en dat was nu natuurlijk weer zo. De rol van Violetta werd door de geweldige sopraan Ermonela Jaho gezongen (Eef: 'Of De Vliegers wordt gezongen door Kathleen Ferrier'). Ook Alfredo (Charles Castronovo) kon een hele keel opzetten. Maar vooral nam ik mijn pet diep, diep af voor de 78-jarige Placido Domingo die de sterren van de hemel zong in de rol van vader Germont. Je kon hem na een lange zanglijn zien hijgen, maar het klonk als een klok, en prachtig geacteerd. Ik zal hem nooit meer Placebo Domingo noemen!

Dinsdagje

Ondanks al het wandelen wil mijn rug toch nog iets extra. Daarom ga ik ook in dit vakantie oord naar Pilates, of Yogilates zoals Patricia het noemt. Vanochtend waren we met ons achten, vier mannen en vier vrouwen, die door de piepkleine Cristina, de docente, toch grote prestaties werden geleid. Wonderbaarlijk vind ik het nog altijd wat een paar kleine bewegingen met je kunnen doen. Het gaat iets rustiger toe dan thuis, maar toch is het effect heel goed merkbaar. Hilarisch blijft het accent op de ademhaling: inhalamos, exhalamos. Maar ik was echt gesterkt toen ik er vandaan kwam.
Natuurlijk gingen we daarna op pad naar Casa Miguel waar ik een gevulde paprika at en lamslevertjes. Dat die geen ster hebben, onbegrijpelijk. Eef had een potaje van kikkererwten en varkenspootjes - dat vind ik geen culinair genoegen maar wel is het klasse dat ze alles van het beest gebruiken. Het mag niet voor niks zijn doodgegaan, vind ik.
We zijn terug gelopen, dat is een klein uur over de boulevard, en zo hadden we ook onze beweging voor vandaag. Kleindochter Evi was jarig, en ik zat nog na te grinniken over een grap die Eef had uitgehaald.

El Jalisco

De wandeling van vandaag was redelijk zwaar: 450 meter stijgen en dalen in de bergen van Benimaurel. Aan de andere kant, het was niet een erg lange route, ruim 10 km. Wat het weer lastiger maakte was de harde wind, die je boven op de top uit je jasje woei. Het pad klom flink omhoog tot we op de kam waren aangeland. Daar was de route nog altijd goed aangegeven, maar als voorste moest ik wel telkens even in de verte kijken voor het volgende teken. We klauterden over scherpe en minder scherpe stenen, en op de kam konden we prachtig naar beide zijden kijken. Aan de ene kant de zee en veel landbouwgebied, aan de andere kant meer terrassen met bomen en meer bergen in de verte. Het was een heerlijk gevoel in de benen en in de heupen, dat voetenwerk. Eén van de groepsleden jubelde enthousiast dat dit echt haar terrein was! ik was het volledig met haar eens.
Een ander groepslid werd wel wat erg moe. Desgevraagd bleek ze nog maar een half jaar geleden onder het mes te zijn geweest, en ze was al 78 jaar! dat had ik nooit gedacht.
In een dorpje aangekomen zat er een oude dame op een bankje bij de kerk. Toen ze doorhad dat ik Spaans spreek, kwam er een waterval aan informatie over haar bloedeigen dorp, en ze haakte zich zo vast in het gesprek dat de groep al was verdwenen toen wij konden afronden. We liepen nog een poosje te zoeken, maar zagen ze nergens. Dan maar even bellen. We zitten in de Jalisco! was de mededeling. Dat was nou net het kroegje dat die oude mevrouw had aangeraden. We vonden het, en lunchten met de rest. Na de lunch liepen we nog een stuk door de bergen naar waar de auto stond, bij restaurant Venta El Collao.

Moren en Christenen

Het stadje Benissa vierde vandaag zijn heilige met een zgn. middeleeuwse markt. Ik had uitgezocht hoe je er kon komen en dat was een eitje: rechtstreeks met de bus uit Calpe. Op de halte van het centrum stapten we uit en kwamen meteen in een echt middeleeuws tableau: allemaal tweedehands auto's, blinkend opgepoetst en gesoigneerd, te koop aangeboden in de straat naar de markt toe.
Daarachter was een kermis, met rotzooi en kinderspeelgoed, en ook kraampjes met worstebroodjes en dergelijke. Echt middeleeuws leek het me niet. Achteraan was een kleine veemarkt. Ezeltjes, een enkel paard, en een enorme tent met allerlei kippenrassen. Een lawaai! hartstikke leuk. Ook een paar pauwen, duiven en parkieten stonden er opgesteld. De kippenrassen waren van over de hele wereld, wat een verschillen zijn er.
Een vriendelijke meneer wees ons op de parallelstraat en jawel, daar was de middeleeuwse markt. Kazen, worsten, zelfgebakken taarten en koeken, en ook was er een expositie van banieren en versierselen van het feest van de Moros y Cristianos dat hier als een soort carnaval in de zomer wordt gevierd. Hele groepen zijn dan gekleed als de enen of de anderen, voeren schijngevechten uit en zwaaien met vaandels en kromzwaarden. Leuk om te zien! en wonderlijk dat deze traditie het al zo lang heeft uitgehouden. 

!Y Olé!

Het amandelgebied van de Costa Blanca is juist in deze periode op zijn mooist. Wij startten in Alcalalí, en liepen vandaar uit naar Parcent langs een wel heel makkelijk pad. Het ging onder andere door een riviertje, waar het riet meer dan twee keer manshoog naast groeide. De verten zijn prachtig om te zien hier, en niet alleen maar bestaand uit terrassen, er zijn ook nog intacte bergen. Een bloeiende amandelboom rook zo verschrikkelijk lekker, als een openstaande pot honing maar dan nog zoeter, dat ik er een poosje onder ben blijven staan om te snuiven. Heerlijk zoals die lucht niet alleen je neus intrekt, maar zelfs je hele huid lijkt te verfrissen. Maar we moesten door, en in Parcent pleisterden we bij de plaatselijke Socios. Daartegenover staat Casa Julia, een hotelletje waar we misschien nog wel eens zullen overnachten: echt ouderwets Spaans, met tegeltjes en een patiootje.
Op ging het naar Murla. Daar stond de bus, waar we mee terug gingen naar Parcent om te lunchen en een flamenco show te zien. Met zijn allen aan een tafel in een grote zaal met nog veel meer mensen was de sfeer uitstekend. Het eten was niet slecht en de show was vol enthousiasme. 

Ifach

Het is er eindelijk van gekomen: de beklimming van de Ifach. Ik kreeg Eef maar niet mee, hij zag het helemaal niet zitten zo'n hoge klomp, maar vandaag stonden alle seinen op groen. Schitterend zonnig weer, geen wind, geen speciaal programma om te volgen behalve de borrel in de middag, dus er was net tijd voor een niet al te lange wandeling.
We liepen de boulevard af, klommen omhoog langs de haven en vonden de entree naar de rots. Een goed aangelegd stenen pad slingerde omhoog tussen de begroeiing, struiken en wat bloeiende bloemen, naar het informatiehuis en verder omhoog. Onderweg kwamen we dalers tegen, ook Nederlanders die lid zijn van de NL club. Daar wisselden we wat informatie mee uit, over hoe de wandelingen zijn vooral, dat was goed om te weten. Omhoog ging het weer, tot we het debris achter ons hadden gelaten en aankwamen bij het gat in de rots waar je doorheen moet om aan de andere kant van de rots te komen. Er zaten kettingen aan de muur om je aan vast te houden. Aan de andere kant gekomen bleek het toch iets te veel van het goede te zijn voor Eef. De stenen waren spekglad, en ook met kettingen leken de hellingen wel erg priemend naar de zee te wijzen. Afijn, ik ging een stukje verder, tot het bordje met "zeer gevaarlijk pad" en Eef ging terug, wachten tot ik kwam.
Dat duurde niet zo lang. Daarna zakten we af in een tentje aan de boulevard waar het zonnetje heerlijk scheen, en ten slotte naar de borrel bij Imanis. 's Avonds nog wat gelezen en dat was het dan.

Fikkie

Vandaag weer zo'n tutdag. Eerst uitgebreid ontbijten, toen hebben we in het zojuist geopende Imanis gezellig zitten bijpraten met Rafa. Hij zag er beslist een jaar ouder uit, en heeft het niet gemakkelijk gehad, maar zo te horen is hij door de problemen heen. Hij had weer zin in lekker wandelen, en met een aantal mensen gaan we dat ook doen, dezer dagen. 
Iemand in een groep met hem noemde hem Walkie Talkie, dat is wel heel raak: wat kan hij kletsen. Het was heel gezellig. Daarna schoven we de bus in, om bij Casa Miguel iets verrukkelijks te eten, deze keer kalfsvleessoep en daarna paella. Met drankje en koffie na. 
We liepen terug, via de velden midden in Calpe, en zwierven voor we het wisten door onbekend terrein. 
Heel struikachtig allemaal, tot we bij een weg met tekens kwamen. 
Vandaar uit naar het hotel terug was niet zo moeilijk.

We hadden nog net tijd om iets te eten, toen moesten we snel naar de Nederlandse Club,
het bridgen begon weer. We kwamen net boven de 50%, niet gek. 
Bij het napraten bleek Jelle een oude kennis van mijn vader te zijn!
Ze hadden in hetzelfde verzamelgebouw gewerkt, hij voor de GG&GD, mijn vader als directeur van de Technische Milieudienst. Hij had wel positieve herinneringen aan hem. 
Alleen kende hij hem niet als brandweercommandant, dat was een zeker Hulst vertelde Jelle. Wat mijn vader dan bij de brandweer was weet ik niet precies. Hij was natuurlijk vrijwilliger, maar wel een leidinggevende, met zijn uniform standaard achterin de auto voor als er een oproep kwam. Ik heb een aantal malen meegemaakt dat die oproep ook kwam, en dan gingen we samen met mijn zus naar de brand. Lekker fikkie kijken. 

Jaja, het is een kleine wereld. Jelle kende ook mijn leraar Grieks,
omdat die later in de politiek is gegaan en jaren als wethouder in Dordrecht heeft gefunctioneerd.

Sport sport

Nou denk je natuurlijk, heerlijk, een wandelvakantie, dat ik maar altijd wil lopen. Maar dat is niet zo hoor. Er zijn ook andere leuke lichaamsbewegingen en hier in C. is dat allemaal mogelijk. Vanochtend na de koffie met de groep ging ik spoorslags naar het zwembad van het hotel. Dat is niet groot maar ook niet heel klein, en ik kon er een half uurtje heerlijk spartelen. Deze keer zonder begeleiding, ze geven soms ook aqua jogging, maar nu trok ik voor het vaderland weg een aantal baantjes. Heen de crawl, terug de rugslag, of heen borstslag en terug vlinderslag. Je bent er even uit, en het is een goede test of de rug nog wel helemaal meedoet. Dat was gelukkig het geval, geen pijnlijk getrek in de onderrug bij het zwemmen.
Na het zwemmen kwam de denksport. Bridge blijft een favorietje van mij, en gelukkig is ook Eef deze periode enthousiast. Daarom gaan we zelfs twee keer in de week. De woensdagmiddag is voor degenen die nog niet echt gevorderd zijn, dus wij moesten wel eerste worden. Dat was ons vorige week niet gelukt, maar dat wijt ik dan maar aan de aanloop problemen. Het was toen de eerste keer sinds lange tijd dat we kaarten in handen hadden, in plaats van de digitale bridgekaarten van de Stepclub. Toen presteerde Eef het om op een nieuwe kleur van mij (na zijn opening) te passen.... uiteraard ging het +2 en had ieder ander de manche geboden, een dikke nul voor ons dus. Maar vandaag was ik het eerder die een bok schoot; toch haalden we genoeg punten voor de eerste plaats.
Genoeg gesport zou je zeggen. Maar nee hoor, ik wilde graag nog naar Pilates en dat valt op woensdag net gunstig, een klein uur na het aflopen van de bridge drive. Het was alleen al heel leuk om de mensen van vorig jaar weer te zien en te spreken, en mee te doen met de Spaanse versie. Zo leer ik ook weer nieuwe woorden zoals de hiel. Het nette woord voor billen kan ik maar niet onthouden, volgende keer beter opletten. Het uurtje vloog voorbij. Hierna ga ik lekker uitrusten.

Een avond verhalen

Die maandagavond 21-1-2019 stond er nog een onderdeel op het programma: verhalen vertellen, door Riny Boeijen. Dat zou omlijst worden door allemaal lekkere hapjes van Ria, die in haar eigen stad een aanschuiftafel heeft of heeft gehad. Dus toen wij allemaal binnen kwamen, gewapend met borden, bestek, glazen en kopjes, pronkten er vele schalen lekkers en er was meer in de maak. Ham met meloen, kleine empanada's, tortilla, bulgur plus, sla, toast met ansjovis, olijven, prikkers met gevulde pasta en tomaatjes. Voor elk wat wils, en verder van alles te drinken natuurlijk.
Riny ging van start. Hij las een aantal verhalen voor uit bundeltjes van hem, die van heel warme en persoonlijke belevenissen vertelden. Bij elk verhaal hoorde een liedje, waar hij een stukje van liet horen. Bijvoorbeeld over de reis met zijn gezinnetje naar Frankrijk met 'Opa Kadet'. In één van de verhalen zat een prachtige zinsnee: 'Ze schonk me een bier en een flauwe glimlach.'
Erg mooi vond ik het verhaal over de dood van zijn demente moeder, die tijdens een middag met haar zoon bij de volière een zekere helderheid kreeg en sprak met de merels. Een merel landde boven op de volière, zong een klaterend concertje voor haar, leek een kleine buiging te maken en vloog weer weg. Toen Riny weer naar zijn moeder keek, ademde ze niet meer. Het lied dat daar bij hoorde was Blackbird van de Beatles.

Door de tunnel bij Bernia

Een stralende wandeldag deze keer. We gingen de Bernia op. Vorig jaar was dat er voor mij niet van gekomen; er was niet altijd plaats in de bus, en die wandeling kon ik niet mee. Deze keer moet iedereen alle wandelingen kunnen doen, terecht, dus we gingen allemaal de berg op op vier onfortuinlijke pechvogels na. Knie, heup, buik, er zit ook nu van alles mis, maar de rest kon het aan en daar gingen we. De start was vlak bij een restaurant midden in de heuvels dat ik al wel kende. De route ging eventjes makkelijk en vlak, maar al snel kwamen we bij een steile opgang. Daar ging de ep. Verrassing! Het was Marieke, die me doorgaf dat ze ons een lang weekend zal bezoeken. Wat een feestvreugde! ik gaf haar direct door dat ze welkom is, en stuurde vast een fotootje van de opgang. Dat deed haar helemaal watertanden, want ze is ook een echte wandelaar. Vrolijk ging ik vervolgens de berg op. Het was een aardig stukje stijgen, hier en daar met wat lastige stukjes, want het had gisteren geregend en dan kan het glad worden. Maar het werd ruimschoots gecompenseerd met monumentale rotswanden, overhangend of omhoog priemend, in een steeds kaler wordend landschap. Er zouden zelfs rotsschilderingen te zien zijn; maar hoe ik ook keek, ik zag ze niet. De vergezichten waren echter prachtig, overal was de zee te zien en de dalen met dorpjes. Natuurlijk namen we de tijd om te genieten.
Na enkele uren waren we boven. Daar was een kleine tunnel dwars door de berg. Kijk, rotstekeningen! gaf Eef aan en ja hoor, er stond een wit-gele streep haha. Onder de tunnel door stonden we ineens vol in de zon. Een stel stoere bergarbeiders was er een wandelwegwijzer aan het oprichten, bijna hadden ze hem ondersteboven gemonteerd!? Gelukkig kon je de opzichter geen knollen voor citroenen verkopen, hij wees ze hoe het wèl moest. Daar gingen we een hapje eten, dus ik zat gezellig te babbelen met de heren. Zij bleken zelfs Rafa te kennen, leuk was dat.
Verder ging het vooral omlaag, langs relatief makkelijke paden, een enkel lastiger stukje maar niet vermoeiend. Bij een verlaten ruïne van een bastion troffen we één van de achterblijvers en samen gingen we terug naar de auto. 

Hazes zingen

Even terugkomen op gisteren. Op zaterdagen is er de zanggroep van de Nederlandse club in Calpe. Op 19 januari 19 gingen ze van start, en Eef en ik waren van de partij. Tot ons genoegen was de opkomst heel groot, en zeker een derde van de ca veertig personen was van het mannelijk geslacht. We hadden geen idee wat ons te wachten zou staan, maar vast geen klassiek. Dat klopte. Er werd een karaoke scherm aangezet, en we zongen uit volle borst met Patricia Paaij, Corrie van den Bos, André Hazes en ook enkele Amerikaanse en Spaanse bekendheden mee. Lekker handig dat die teksten erbij staan, de melodietjes waren van een vanzelfsprekendheid dat je altijd goed mee kon doen.
De Spaanse melodieën zijn wel iets afwijkend van de Nederlandse, maar ook niet echt ingewikkeld. Na de pauze werd het een beetje croonen, dat ging mij wat langzaam. Ook grappig was dat alles voor mij te laag was, ik moest een vol octaaf hoger zingen en dat lukte niet altijd met mijn nog steeds heel verkouden neus. Nu is zingen wel heel goed tegen verkoudheid, dat kwam goed uit. Na twee uur was het wel welletjes, ieder ging zijns weegs en ook wij gingen - na wat nakletsen - naar het appartement om vissoep met vijgen te gaan eten.
Eén ding moet me wel van het hart. Ergens aan het eind werd er een stuk van Dré Hazes gedaan, jawel, de zoon van: Leef! riep hij uit. De tekst erbij was om van over de nek te gaan. Pak wat je pakken kan, houd nergens rekening mee, gooi maar vol, leef! maar dan wel zonder enig verantwoordelijkheidsbesef, zonder enige blik op een toekomst. Het stond me dermate tegen dat ik daarbij mijn kaken stijf op elkaar heb gehouden. Wat is dat voor een generatie, vroeg ik me af. Je hoort dit soort teksten wel vaker, het is iets van deze tijd. Laat dat niet een tijd zien van ondergang van een cultuur? In de decadentie voorafgaand aan verval maakt men zich niet meer druk over de toekomst. De bouwers zijn uit, de potverteerders zijn 'aan pot'. De jonge mensen zingen over puur genot, nu, direct, omdat het kan. 

Markt

De meeste leden van de groep gingen vandaag naar de markt in Jalón. Daaraan voorafgaand een wandelingetje van twee uur. Wij zagen daarvan af, we hadden Jalón tweemaal eerder bezocht en vinden het een markt van niks, en het achterland was ons niet speciaal opgevallen als mooi. Niettemin was ik wel nieuwsgierig naar de belevenissen. De foto's van de groep waren wel degelijk door een aantrekkelijk landschap, dus wie weet? gaan we toch eens mee. Maar voor ons lonkte de markt in ons eigen dorp. Na allerlei ochtendbezigheden trokken we erop uit voor de koffie. Omdat de bus pal voor onze neus stopte - de bekende OV-engel, die zit nog altijd op Eefs schouder - gingen we meteen naar de Cruz Roja waar ons favoriete tentje is, en zo namen we daar een kopje troost. Met een russisch slaatje natuurlijk voor mijn veelvraat.
Toen werd het tijd voor de markt. Die is daar vlak bij, het dorp is maar klein, dus we liepen richting het centrum en ja hoor, de eerste kramen stonden er al. Het bleek een enorm lint van kramen te zijn. Wat een lekkers, wat een prachtig fruit, mooie groenten! Onze eerste inkoop werd gedroogde vijgen bij een dame met een stem als Stentor, om jaloers van te worden. Dat zij ik haar ook, dat ik jaloers op haar stem was, en daar moest ze wel om lachen. We struinden eerst wat omhoog, kochten wat kleins waaronder pepertjes, en zakten weer af. Ay la cantaora! kon ik niet nalaten tegen de dame met de stem te zeggen, en nu had ze echt pret. De zangeres, betekent het. Verderop vonden we zelfs venkel, waarvoor we eigenlijk naar de markt waren gegaan. Dat heet hinojo in het Spaans. Wij keken elkaar verbaasd aan en dachten onmiddellijk aan ons eerste verblijf in Spanje, die bijzondere ervaring in het dorpje Hinojos tussen Sevilla en Huelva. Daarover een andere keer.

Schone slaper

Vrijdag, een dag zonder 'verplichtingen', geen vroege of latere groepswandeling of iets anders. Tot mijn verbazing werd ik wakker naast een zacht ronkende Eef, een fenomeen dat mij in al onze jaren samen nog niet was overkomen. Meestal is hij het die halsreikend uitkijkt naar het moment dat voor mij de zon opgaat. Zo zie je maar weer: je kunt elke dag iets totaal nieuws meemaken. Ik sloop zachtjes de kamer uit en ging wat lezen, het boek van de NL club was al bijna uit.
Maar na een kwartiertje kwam dan toch wat leven uit de slaapkamer en ja hoor, de dag kon beginnen, Eef was wakker. We konden deze keer samen naar het Duitse bakkertje, maar nu hadden we net geen brood nodig. Het werd weer Mejias voor de eerste koffie. Verder brachten we onze tijd door met het uittesten van de wasmachine (deed het) en wat boodschappen. Na het ophangen van de was en het uitlezen van het boek namen we de bus naar Casa Miguel waar we een heerlijke lunch namen. Terwijl we er zaten, begon het ineens flink te regenen. Maar bij het afrekenen was het droog.
De borrel met de groep wachtte, dus we gingen ook met de bus weer terug. Het programma van komende week werd besproken. Extraatjes gaan we niet doen, geen stierenrennen of markt in Jalon voor ons. We zijn nog steeds een beetje lamlendig, niet duidelijk waarvan. We voelen ons prima op de flat, vooral 's avonds als het zo donker en koud is. Altijd beter dan in NL, dat wel, maar daar ga je 's avonds ook niet voor je plezier naar buiten.

Tàrbena

Eén van de valleitjes in het achterland hier is waar het dorpje Tàrbena ligt. Daar gingen we vandaag wandelen. Meteen bij aankomst struikelden we over een bakkertje met werkelijk verrukkelijke baksels, met amandelen en met een soort jam waarvan ik de naam niet kan onthouden, balioca oid.
Iedereen wilde eerst koffie met gebak. Zo waren we pas tegen twaalven echt op weg. Hoewel? na nog geen honderd meter zouden we afdalen, maar een paar wegwerkers hield ons tegen. Ze waren een sleuf aan het graven in de steile afdaling, en er lag overal gruis dat zeker in het dal nog niet was weg geruimd. Dat zou tot glijpartijen kunnen leiden. Na ampel beraad besloten we dan maar eerst een stuk langs de weg te lopen. Gelukkig was het niet druk, wel waren er wat racefietsers, maar we vonden tenslotte een weg het dal in waar we de route wel konden oppakken. Zo zwierven we door een prachtig, ruig stenig landschap met tanige begroeiing. Eerst wat asfalt, maar later gingen we de heuvels in op landweggetjes. Iedereen kwam goed mee. Het was geen warme dag, er was ook wat bewolking, maar het bleef droog. Tijdens de lunch op een stenen muurtje bij een ruïne en een amandelboomgaard kwam ter sprake dat we 's avonds nog wel wilden bridgen! Leider Frans moest daarom even aanpassen, een laatste lus zouden we niet gaan draaien. Achteraf was dat maar goed ook. Het was nogal zoeken daar op de terrassen, en zo tegen half vier werd het echt fris. De lus was nog anderhalf uur extra geweest, en steil dalen en klimmen. Daar had niemand zin in. Zo kwamen we op een fatsoenlijk tijdstip terug bij de auto, op tijd om zelfs nog even te eten voorafgaand aan het bridgen. Dat ging weer prima, behoudens de obligate bokken die altijd worden geschoten. Onze eindstand was 3e dus we mochten tevreden zijn.

Geen markt

Vandaag waren er geen wandelingen gepland. Heerlijk uitslapen dus, alsof we hier nog niet genoeg slapen. Dan koffie ochtend, waar de nieuwe plannetjes werden voorgelegd. Het duurde langer dan ik dacht, en daarom werd het wel erg laat voor een bezoekje aan de vlooienmarkt. Ik probeerde het wel, en vond toen een alleraardigst pad langs het flamingomeer. Toch mooi meegenomen.
Om twee uur was het tijd om te bridgen. Echt gezellig, met de mensen van vorig jaar er weer bij. Dit was overigens de beginnersmiddag, waar wij niet meer bij horen, maar we hadden twee beginners van de groep meegesleept. Natuurlijk scoorden we heel hoog maar het had hoger gekund als Eef niet tot twee keer toe had zitten slapen... was geen punt hoor. Het is ook wennen, weer met echte kaarten in de hand. De gezelligheid voert toch de boventoon. Omdat we nu echt lid zijn, konden we ook een paar boeken lenen, van die nietszeggende vakantielectuur. Die staat niet op de e-reader haha.
O ja, dat zou je bijna vergeten: gisteren is de Brexit van Theresa May weggestemd. Ben benieuwd hoe dat gaat aflopen.

Splinter in mijn kiezen

De hele dag met een splinter tussen de kiezen lopen, ik geef het je te doen. Op de schaal van ongemakken scoort het misschien niet heel hoog, maar urenlang die splinter voelen is toch vervelend. Hoe kwam dat zo? 's Ochtends had ik mijn gebit weer eens grondig gereinigd zoals gebruikelijk, en ik maakte het af met een houtje. Dat brak dus af. En wij stonden toen al in de rij bij de bushalte te wachten. Om dan het risico te lopen om weer een uur te wachten, dat was geen goed idee. Dus pakten we de bus naar het stationnetje. Daar vond ik vrijwel direct de aanlooproute van Groen, naar Cepellar.
We passeerden onder het spoor en kwamen bij ons startpunt van vorig jaar. Deze keer geen jacht en wandelverbod, dus we stapten vrolijk door. Een prachtig berglandschap was onze beloning. Het eerste stuk was weer flink klimmen, en ik voelde mijn benen nog van gisteren! Ook dit lukte echter, en omdat de weg goed was gemarkeerd hoefden we ook niet zo te zoeken.
We kwamen op een grote open vlakte, met een verlaten bar met buitenboel, en daar aten we ons broodje op. Na een kwartier ging het weer voort. Daar kwamen we op een stuk waar de bewegwijzering ineens veel minder was, en bovendien ging het steil naar beneden over een gruizelig stuk waar je lelijk kunt uitglijden. Dat zag mijn Eef niet zitten. Die gooide de kont tegen de krib, we moesten omkeren. Gelukkig was er iets daarvoor een afslag naar de zogeheten Castellet, dus die deden we toen maar. Dat bleek een oud Moors overblijfsel te zijn boven op de volgende berg, waar je met touwen omhoog moest klauteren. Ik was even in de verleiding, maar omdat het nog een heel eind terug was, heb ik daarvan afgezien. Ik liet het bij het kijken. We draaiden om, en zijn langs de weg teruggelopen tot midden in het centrum van Calpe, waar de bus na flink wachten ons meenam naar ons hotel. Het eerste wat ik deed was, die splinter uit mijn kies trekken!

De berg op Vall de Pop

Een wandeldag vandaag. Met het busje naar Lliber, gedecimeerd door kwaaltjes van een aantal groepsleden, en daar lieten we er ook nog één achter. Maar met de rest, zes vrouwen en een man trokken we eraan. Hop hop Vall de Pop, de vallei met de schoonste lucht van Spanje, en die hadden we hard nodig, we stegen meteen 450 meter. Ik hijgde als een karrenpaard, met die dichte neus van mij, maar we hadden een rustig tempo en ik was zeker niet de traagste. De eerste uren deden we niets dan stijgen. Het uitzicht werd navenant mooier. De Middellandse Zee is toch wel een pracht om te zien vanuit de hoogte. Na de lunch werd het wat vlakker, nog altijd heel mooi, maar het stijgen hadden we wel gehad. Toen kon ik iets meer genieten van het uitzicht op de vlakte enerzijds, voor akkerbouw, en de heuvels anderzijds, die tot boven aan toe van terrasjes waren voorzien, ook voor de akkerbouw, maar hier meer boomteelt natuurlijk. De amandelbomen stonden hier en daar al in bloei; daarom schijnen deze streken ook wel Costa Blanca te worden genoemd.
Zonder noemenswaardige bijzonderheden kwamen we weer bij de bus. Onze achterblijfster was daar ook, dus gingen we samen terug naar Calpe. Zij gingen meteen voor de koffie, wij hadden nog bonensoep staan en we gingen nog even lekker zonnen op het terras.

Snotverkouden

De griep heeft dit jaar niet erg hard toegeslagen, maar toch ben ik al dagen snotverkouden. Dat gaat nog wel met het lopen, maar vandaag een dagje rust vond ik toch niet verkeerd. Vooral ook omdat je lichamelijk zo moet wennen aan de verandering van zeeklimaat naar min of meer landklimaat, waar we hier zitten. De strakblauwe, stralende lucht met de heerlijke warmte als je in de zon staat, maar de felle kou als je de schaduw in stapt, het is een groot contrast. Dat is een beetje vermoeiend. Vannacht heb ik dan ook als een blok geslapen. Vandaag doen we niet veel; beetje rondwandelen, beetje zitten zonnen, koken en mijn verplichte boek lezen. Dat schiet wel lekker op zo, een vreemd boek in de stijl van Thomas Bernard. Die Oostenrijker werd wel gekenschetst als Nestbeschmutzer, vanwege de kritiek die hij spuide in zijn boeken. Dit Spaanse boek is daar een variant op, geen persiflage maar eerder iets als de stijloefeningen van Raymond Queneau. Ik ben ervan overtuigd dat de docent van de leesclub dit boek heeft gekozen om ons te confronteren met onparlementair Spaans taalgebruik. Dat moet je ten slotte ook ergens oppikken. Zo blijkt het Spaans een woord te hebben voor iemand (v) met een enorm achterwerk: nalgona. Vandaag heb ik op het mijne vooral gezeten.

Olta

Het was zonnig maar gemeen koud vandaag, bij het starten van de wandeling. De groep is niet groot, elf mensen maar zonder de leiding, en dat loopt best prettig. Sommigen moesten nog wennen aan het lopen met stokken, ik heb een paar keer zo'n levensgevaarlijke punt van me af moeten slaan. Maar we waren op weg. Het beginpunt was het acampamento, er stonden inderdaad wat campers en omdat het zaterdag was, waren er veel mensen op de been. Wij hadden als groep even wat overleg, en zo raakten we meteen de andere wandelaars kwijt. Zo konden we de berg op in alle rust. Een strakblauwe hemel stond boven de zaagrotsen. Overal zag je bloeiende planten en struiken, vogels vlogen her en der op. In enkele uren, afgewisseld met wat rust, kwamen we op de top van de Olta terecht met een mooi uitzicht over de zee en de baai van Calpe, iets lager was zelfs een stukje waar je wel de Ifach maar niet één stukje beton kon zien. Prachtig.
Op de weg terug liep ik een flink stuk vooruit, in mijn eentje, tot ik op een plek kwam tussen twee inhammen waar de zee achter te zien was. Begroeid met bomen, kruiden, stil, en er was een glad stukje kalkrots waar ik even kon zitten. Boven mijn hoofd hoorde je een zacht windje suizen.
Ik ben niet religieus, maar ben wel deels 'met den Bijbel' opgevoed. Een prachtig verhaal vond ik altijd het stukje waar Mozes de berg op ging en zocht waar hij God kon vinden. Hij vond hem, niet in het gedonder, het geraas, nee, in het ruisen van de wind in de moerbeiboom. En altijd als ik op een van de mens verlaten plek in de zon zit, en geniet van het er zijn, en er komt een briesje, dan voel ik me geheel onderdeel van het Al, en heel gelukkig.

Toen kwamen de anderen van de groep weer langs, en ik droeg aan ze voor:

De moerbeitoppen ruisten;
God ging voorbij.
Nee, niet voorbij; hij toefde,
hij wist wat ik behoefde
en sprak tot mij.

begin van het gedicht van Nicolaas Beets, voor het eerst gepubliceerd in de bundel 'Dennenaalden' (1900) 

 'De moerbeitoppen ruischten;'
          God ging voorbij;
    Neen, niet voorbij, hij toefde;
    Hij wist wat ik behoefde,
          En sprak tot mij;

    Sprak tot mij in de stille,
          De stille nacht;
    Gedachten, die mij kwelden,
    Vervolgden en onstelden,
          Verdreef hij zacht.

    Hij liet zijn vrede dalen
          Op ziel en zin;
    'k Voelde in zijn' vaderarmen
    Mij koestren en beschermen,
          En sluimerde in.

    De morgen, die mij wekte
          Begroette ik blij.
    Ik had zo zacht geslapen,
    En Gij, mijn Schild en Wapen,
          Waart nog nabij

Rondje Calpe

De overwintering is van start. De eerste koffieochtend werd gevolgd door een gemeenschappelijke rondgang langs het moois dat dit toeristendorp te bieden heeft. We zagen (weer) de boulevard, de fitness helaas zonder Guillermo, wat eettentjes, de haven met visrestaurants, de voet van de Ifach, het flamingomeer en tenslotte het begin van het oude dorp met zijn winkelstraat. Toen de groep samen wilde gaan lunchen, haakten wij af om spoorslags naar Casa Miguel te gaan, ons geheimpje. De Casa was gelukkig open, en de allervriendelijkste Miguel herkende ons na enig zoeken in zijn geheugen. Nog een hele prestatie hoor, na een jaar. Hij had niet direct een plekje voor ons, we waren te vroeg, dus maakten we nog een om door een zuidelijk deel van het dorp dat duidelijk voor de meer welgestelde vaste bewoners was. We vonden er zowaar een paadje zonder asfalt, al was het kort.
Bij terugkeer langs dezelfde weg was Miguel al wel open. Wij namen daar een verrukkelijk stukje konijn en een lekker toetje. Vervolgens gingen we weer over de boulevard terug, en deden onze inkopen bij de supermarkt. We zijn er helemaal klaar voor.

Bril

Joehoe, ik heb een nieuwe bril! Charlie Temple is een bedrijf dat mij was aangeraden en ik dacht, doe eens gek. Ik had maar 1 en die wordt wat krakkemikkig. Een reserve is geen luxe. Voor een scheet en drie knikkers kon ik een nieuwe aanschaffen bij CT. 

Je moet even wat invullen en de rest volgt vanzelf. Ik koos een volkomen verschillend montuur, groot donker en rond, waarom ook niet. Een jongeman van de helpdesk assisteerde bij het invullen. 

Per kerende post kwam het pakje en de  staat op mijn neus! Grappig dat bijna niemand het verschil ziet. Zelfs mijn zoons niet. Blijkbaar past ie goed bij mij!

Laatste loodjes

Hoe lang kan het duren voor een koffer is ingepakt? De ervaring leert dat dat is: zoveel tijd als er nog rest tot de reis min een uur. Dus keutelde ik vrolijk rond zonder erg op te schieten. Er was nog een boek van mijn winkeltje besteld, dat moest dus dicht. Lege flessen weg, oud papier, dat soort klusjes. Intussen koos ik een T-shirt, nee toch een ander, zaten er nou al pleisters in de tas? Het blijft knagen tot het laatste uur.

Gelukkig kon ik 's avonds naar de Pilates les. Daarna nog even naar de buren, om de periode van vorig jaar op te halen en afspraken te maken over de komende periode.

Verlatinghe

Met mijn verkouden hoofd moest ik vandaag naar Amsterdam voor een afspraak met de tandarts. Van de nood heb ik maar een deugd gemaakt, de tentoonstelling '80-jarige oorlog' stond nog op de rol. Dus na de fitness (ja dat gaat gewoon door, ook met verkoudheid) op naar het Rijks waar ik natuurlijk de Acte van Verlatinghe wilde zien: de verklaring waarmee de edelen der Nederlanden hun koning, Filips II, afzwoeren wegens wanbeleid en onderdrukking. Dat was niet alleen onderdrukking van godsdienst, maar ook financiële uitbuiting. De Spaanse furie werd het genoemd, Spaanse soldaten die niet betaald kregen door deze katholieke vorst, en die dus aan het roven en plunderen gingen om toch hun kostje te behalen. En wat de denken van de tiende penning, die hertog Alva moest innen, 10% belasting die niet in de pot voor algemene doelen werd gestopt maar rechtstreeks in het gat in de sok van Filips. Eerder al hadden de edelen aan Margarita van Parma (de landvoogdes, halfzus van Filips) gevraagd om de harde inquisitie op te schorten, het vervolgen van protestanten. Zij vroeg daarover advies aan Filips, en die wilde met harde hand de protestanten blijven teisteren.
Dat was de druppel. Toen kwamen de min of meer verenigde Nederlanden overeen om deze koning af te zweren. Een ongekende stap! Nog nooit vertoond in de hele wereld! om dan deze Acte in het echt te zien, is echt een fenomeen.
Daarna heeft het nog jaren gerommeld zoals iedereen weet die nog vaderlandse geschiedenis kreeg op school. De ommekeer kwam toen Piet Hein de Zilvervloot veroverde. Filips, die toch al krap bij kas zat, raakte de facto failliet en de Nederlanden kregen een geweldige financiële injectie, waarop de activiteiten van de VOC alleen maar in kracht toenamen. Blij dat ik deze tentoonstelling heb gezien.

Toch nog gezellig

Het leek erop dat de afspraak met Tycho niet door zou kunnen gaan, maar op de valreep besloten we toch even een hapje te gaan eten in het gezellige straatje waar hij werkt. Ik vind het altijd plezierig om met die boomlange kerel ergens binnen te lopen. Veel trek had hij niet, dus hij bestelde een klein hapje, en dat was inderdaad klein: twee mini-burgertjes op een schaal met een blaadje sla. Ook mijn paprikasoep was bepaald niet groot. Maar het was voldoende om zo'n drie kwartier even bij te kletsen. Het deed hem zichtbaar goed om direct na het werk even te 'loungen'. Het was niet wereldschokkend wat we bespraken, maar het was genoeglijk. Zo kon ik hem ook even echt feliciteren voor zijn verjaardag. Na afloop fietsten we elk de andere kant op, oor het donker, hij een dik half uur naar Nieuwegein en ik een dik kwartier naar huis.

Gijsbreght

Vanaf 1638 tot in de jaren 1960 is het toneelstuk Gijsbreght van Aemstel, van de hand van Joost van den Vondel, onafgebroken opgevoerd elke eerste week van januari. Daarmee is deze toneeltraditie verreweg de langstdurende, dat doet geen Lion King ze na. Maar helaas is er in die jaren zestig de klad in gekomen, waarom is niet heel duidelijk. De nieuwe tijd, net wat u zegt.... Maar daarin bracht vandaag het gezelschap van Theater Kwast verandering. Dit gezelschap hadden wij eerder in Hoorn gezien, bij de opvoering van Lucelle, een klucht van Bredero naar aanleiding van zijn 400-jarig jubileum. Dat smaakte naar meer. Toen bleek dat ze voor het eerst sinds jaren de Gijsbreght weer gingen opvoeren, kocht ik meteen kaartjes.

Maar door een samenloop kwamen vandaag ook Martijn en Margot, die we al weken niet gezien hadden en ook enkele weken niet meer kunnen zien. Daarom bleef Eef thuis en ging ik met mijn nieuwe vriendin Pauline naar Amsterdam. Op de Keizersgracht 384 aangekomen, ontdekte ik dat het Dylan hotel dat hier staat, gebouwd is op... het terrein van de oude Schouwburg, de plek waar Vondel zelf zijn toneelstuk heeft zien worden uitgevoerd!
Dat was natuurlijk een geweldige extra. We gingen onder de oude, nog intacte poort door en werden ontvangen in een zijzaal waar de 'bode' ons kond deed van wat er ging gebeuren.
Vervolgens werd de inleidende monoloog gesproken door Gijsbreght himself in een zaaltje ongeveer waar vroeger de ronde vorm van het theater heeft gestaan. De tweede akte werd niet opgevoerd maar kort verteld, weer door de 'bode' en toen kwam de fielt Vosmaer op. Luid werd hij uitgejouwd, terwijl hij de goedgelovige Gijsbreght inpalmde. Je raadt het al, dat ging mis.
Het schip Het Zeepaert werd de muren binnengetrokken, met enkele tableaus vivants werd de moord op oom Gozewijn en de verkrachting van nicht Klaris in scene gezet; ook dat werd in Vondels tijd zo gedaan zo werd ons verteld. Broer Arend werd zieltogend binnengebracht door Gijsbreght. Een rei van 1 dame zong het ontroerende Waar werd oprechter trouw.... 

Een zeer bezorgde Badeloch gaf uiting aan haar ongerustheid. Deze rol werd, geheel conform de gewoontes van toen, gespeeld door een man, een rokrol zogezegd. Hij/zij (Jorick Jochims) was prachtig aangekleed in een echt zeventiende eeuwse jurk. Beetje gepostdateerd dus, want Badeloch woonde met Gijsbreght in het dertiende-eeuwse Amsterdam, maar Vondel zal haar zo hebben gezien. Het is een hele uitdaging om een vrouw te spelen en niet komisch te lijken, maar deze heer slaagde daar met vlag en wimpel in. Tot slot greep de engel Rafael in en beval Gijsbreght te stoppen met vechten en naar veiliger oorden te gaan. Dat deed hij, met Badeloch aan zijn arm, onder het uitspreken van de bekende woorden: Vaarwel mijn Aemsterland, verwacht een andre heer!

De link gaat naar Diepenbrocks Waar werd oprechter trouw... Het is niet zijn sterkste werk, vind ik. Nu moet ik maar eens proberen om het zelf op muziek te zetten.

PS: Na een treurspel volgde vroeger een klucht. Zo ook nu. Ivo de Wijs en Peter Niewint hadden een nieuw stukje geschreven voor Thomasvaer en Pieternel, die op de bruiloft van Kloris en Roosje een kritische scetch over Amsterdam opvoerden.

Een sneeuw

Het is winter, ook al sneeuwt het niet. Maar wel kon ik mij concentreren op de winter, deze laatste dagen, in mijn poging om het gedicht Een Sneeuw van J.H. Leopold op muziek te zetten. En nu is het stuk af. Ik vind de tekst heel charmant, klein en kwetsbaar, niet helemaal veilig aanvoelend. Daarom heb ik het laten hinkelen, glijden, voorzichtig door de gladheid.

Een Sneeuw

Een sneeuw ligt in den morgen vroeg
onder de muur aan, moe en goed
beschut, en een arm kind komt toe
en staat en ziet en met zijn voet

gaat het dan schrijven over dit
prachtige vlak en schuifelt licht
bezonnen en loopt door, zijn mond
trilt in het donker klein gezicht.

Uit de periode 1894-1896

Spinvis in het museum

Gisteravond heb ik mezelf getrakteerd op een kaartje voor Spinvis en Ingmar H. in het Centraal Museum. Ze zouden, met een tekenaar, een programmaatje geïnspireerd op Caravaggio brengen.
Dat werd een teleurstelling. Met tweehonderd man zaten we verwachtingsvol in de zaal, waaronder een aantal echte Spinvis fans. Die vonden het geweldig, er werd zelfs meegezongen (gefluisterd) op de fraaie (?) tekst: 'Kus me dan en bijt mijn tong af.' Nou, die moest ik zelf bijna afbijten, want ik was niet onder de indruk. Spinvis' teksten zijn apart, ik begrijp dat sommige mensen daar dol op zijn, maar zijn stem was wel de dunste die ik in lange tijd gehoord heb. De zaal was muisstil, dat moest wel, want zelfs met versterking was hij nauwelijks te horen. Een CD die ik van hem hoorde, ooit, was ook zo, maar dan met alle studio-effecten die erbij gezet kunnen worden, en dan klinkt het heel nieuw, anders. Maar nu stond hij met een gitaar en fluisterde zijn woordjes. Dat was tot daar aan toe.

De tekenaar werkte aan een soort zoekplaatje, haalde lijntjes weg waardoor je een ander plaatje moest zien. Als kind van 8 jaar was ik daar best dol op, maar nu vond ik het van een kinderachtigheid die niets met kunst te maken heeft. Bovendien vertikte hij het om een microfoon te gebruiken dus ook zijn uitleg was onverstaanbaar. Dichter Ingmar heeft een heldere, dragende stem, maar zijn blik op zijn studententijd en autogedichten konden me niet boeien. Jammer, van hem had ik me meer voorgesteld.

Gelukkig stond Eef klaar met een wijntje toen ik me kwam beklagen.

Caravaggio in Utrecht

Vanochtend eerst koffie gedronken met Pauline. Daarna bracht ik een boek terug naar de UB in de stad en nam meteen de gelegenheid waar om naar de Caravaggistententoonstelling te gaan.

Er hingen niet 1 maar 2 Caravaggio's in het Centraal Museum, als ze niet hebben gejokt en de tweede een kopie was. Maar daar was dan toch de aflegging van het Kruis van onze heer, prachtig belicht en levensechte koppen van de drager (die het wel een licht vrachtje leek te vinden, die spierbundels) en de treurende vrouwen en natuurlijk de doodswitte Jezus zelf. Een stuk uit het Vaticaan museum, en terecht. Alleen was het niet toegestaan om er een foto van te nemen; wel stond er één in het boekje.
De overige stukken waren duidelijk veel en veel minder van kwaliteit. Wie er dan nog gunstig uitsprong was Gerard Honthorst, van wie er enkele stukken hingen met een mooie penseelvoering. Het schilderij 'Jezus staat voor de Hogespriester', met in touwen gebonden armen, beschuldigd van schanddaden tegen de priesterkaste, dat was een mooi, goed overwogen stuk van een man in de kracht van zijn leven en met gezag, voor een ander iemand met gezag. Licht en donker waren goed bemeten.
Ook een stuk uit een particuliere verzameling voorstellende Sint Andreas was zeer de moeite waard, en een portret van Jezus die zijn zijwond toont.

Van de overige schilders kreeg ik de indruk dat ze nog veel moesten leren op het moment van het voltooien van het schilderij, vooral de perspectieven van de gezichten in allerlei houdingen, en de handen, waren lang niet allemaal geloofwaardig. Niettemin heb ik genoten en zeker sommige stukken, zoals de Judith van Simon Vouet, met aandacht bekeken.

Geboortedag

Het is vandaag 32 jaar geleden dat ik moeder werd van Tycho. Hij werd genoemd naar Tycho Brahe, de Tsjechische wiskundige, maar ook naar Tyche, het godinnetje van een wat lagere plank in het Griekse pantheon, die echter wel de scepter zwaait over het geluk in de kleine dagelijkse dingen; zo'n beschermvrouw leek mij echt iets om iemand van harte toe te wensen. Of het ook zo voor hem werkt? ik hoop het. Omdat het zo'n ongelukkige dag is, de dag na Nieuwjaar, iedereen heeft al een kater, vieren we het niet. Althans niet op deze dag. Maar ik denk er elk jaar weer even aan.
Natuurlijk heb ik wel even gefeliciteerd. Vieren doen we het een paar dagen later.
Het ging zo mooi, 32 jaar geleden. We woonden in Woking en daar is Tycho thuis geboren. Doodeng vond de MD het, mijn huisarts. Een fatsoenlijk mens bevalt in het ziekenhuis, vindt men in Engeland. Maar gelukkig had ik een fantastische midwife, vroedvrouw, een Hindoestaanse met een heerlijk humeur. Zij vond het een tractatie, want in het ziekenhuis mogen ze alleen op een stoel in de gang zitten. In huis mocht en moest ze alles doen om me te helpen met de bevalling. Ik kreeg van haar een zuurstofmasker, zoals de F16 piloten, dat ik soms even zelf kon opzetten als ik wat meer zuurstof wilde. Dus eigenlijk is Tycho uit de lucht komen vallen. Tussen de weeën door nam ik zo diep rust dat het leek alsof ik bewusteloos was. "Are you still with us?" wilde de midwife dan weten. Met een brede grijns kon ik haar telkens geruststellen. Het was even werken, maar toen had ik ook wat. Tycho proficiat!

Nieuwjaar

Elk jaar blijkt er toch weer een nieuw jaar te komen, en zo is nu 2019 geworden. Alle goede wensen van vrienden en familie zijn nog tijdens het vuurwerk binnengestroomd. Dat vuurwerk was dit jaar vooral sierwerk, behalve een paar harde knallers bij mij om de hoek. Natuurlijk heb ik alleen gekeken, en niets afgestoken, daar moet ik niet aan denken, zonde van geld, moeite en milieu.
Het vaarwater van het leven lijkt rustig te zijn geworden, en we gaan nog zien of het komend jaar net zo energiek gaat voelen als de afgelopen jaren, met veel reizen bijvoorbeeld. In elk geval heb ik de traditionele nieuwjaarswandeling met Eef gemaakt. Dit jaar kozen we daar Amelisweerd voor uit. Dat is al weer een tijd geleden!
Het weer was er prima voor. Zelfs het winkeltje De Veldkeuken was open, en ik kon de verleiding van een stuk stoofperentaart niet weerstaan. Eef nam een dadelwalnotentaart, en allebei namen we een warme chocolademelk. Het rondje was niet groot, maar je moet er ook even naar toe fietsen natuurlijk. Het was heerlijk om weer even in mijn vertrouwde omgeving te wandelen.
Goede voornemens heb ik eigenlijk niet; waarom zou ik die precies op de eerste januari laten ingaan. Als je iets hebt om je voor te nemen, zou ik zeggen: meteen beginnen, gooi hem erin.
Om alvast een beetje in de culturele stemming te komen, las ik vandaag de Gijsbrecht van Vondel. Binnenkort wordt die voor het eerst sinds jaren weer opgevoerd, ook hier dus een oude traditie die weerkomt. Wij gaan erheen! en daarom wil ik het verhaal weer even in mijn hoofd hebben.
Wie kent die prachtige regels niet:
 Waar werd oprechter trouw
 dan tussen man en vrouw
 ter wereld ooit gevonden?
 Twee zielen gloende aan een gesmeed, 
 of vast geschakeld en verbonden
 in lief en leed.

gelezen: 1 januari 2019
Joost van den VONDEL, Gijsbrecht van Aemstel
geen isbn

Vorige blogs vind je hier, en hier