De griep heeft dit jaar niet erg hard toegeslagen, maar toch ben ik al dagen snotverkouden. Dat gaat nog wel met het lopen, maar vandaag een dagje rust vond ik toch niet verkeerd. Vooral ook omdat je lichamelijk zo moet wennen aan de verandering van zeeklimaat naar min of meer landklimaat, waar we hier zitten. De strakblauwe, stralende lucht met de heerlijke warmte als je in de zon staat, maar de felle kou als je de schaduw in stapt, het is een groot contrast. Dat is een beetje vermoeiend. Vannacht heb ik dan ook als een blok geslapen. Vandaag doen we niet veel; beetje rondwandelen, beetje zitten zonnen, koken en mijn verplichte boek lezen. Dat schiet wel lekker op zo, een vreemd boek in de stijl van Thomas Bernard. Die Oostenrijker werd wel gekenschetst als Nestbeschmutzer, vanwege de kritiek die hij spuide in zijn boeken. Dit Spaanse boek is daar een variant op, geen persiflage maar eerder iets als de stijloefeningen van Raymond Queneau. Ik ben ervan overtuigd dat de docent van de leesclub dit boek heeft gekozen om ons te confronteren met onparlementair Spaans taalgebruik. Dat moet je ten slotte ook ergens oppikken. Zo blijkt het Spaans een woord te hebben voor iemand (v) met een enorm achterwerk: nalgona. Vandaag heb ik op het mijne vooral gezeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten