Een spalk voor de Salomonszegel

Dappere Dodo op de bar van de keuken

Eef kwam weer aanzetten met een zelfgespitte wilde plant, deze keer was dat een Salomonszegel. Altijd een imposant gezicht, die hoge spriet met een vlaggenstok vol bloemetjes eraan. Alleen, deze Salomonszegel was onderweg geknakt in zijn rugzak. Hij stond er maar zielig bij. Ik zag nog wel mogelijkheden en ijlde naar de keukenla om met plakband eerste hulp te verlenen. Ik maakte een provisorisch verbandje zodat de stengel weer wat rechtop stond, en daarna zocht Eef in de schuur naar een geschikte spalk, zodat het arme ding weer rechtop zou kunnen staan en de sappen misschien weer zouden gaan stromen. Die zette ik er tegenaan, maakte ook die met plakband vast, en op hoop van zegen kreeg de plant een plekje in de keuken.
De tuin zal het niet meer worden voor deze Salomo, want hij kan natuurlijk geen wind meer verdragen. Maar al snel zag ik het hangende kopje weer omhoog komen, het had nog voldoende levenslust om het weer een tijd te proberen.

En ik kan u vertellen lezer, dat na een paar dagen dit krachtpatsertje er weer bijstaat alsof er hem niets is overkomen. Dus ga ik eens nadenken over mogelijkheden om het toch in de tuin te plaatsen; binnen is maar niks voor zo'n plant.

Roofvogels

Er is van alles te doen in mijn dorp. Dat is typisch iets voor dorpen: heel veel verenigingsleven. Hier is bijvoorbeeld een actieve IVN groep. Die doen werk voor de paddentrek, de torenvalken, zangvogels, de heemtuin en zo ook voor roofvogels. Dat lijkt mij wel wat, iets doen voor de roofvogels hier. Laatst zag ik al een burcht waar een gaai uit elkaar was geplukt door een roofvogel; en je komt nog eens op de mooie landgoederen hier. Ik had dus direct bij het intrekken in mijn nieuwe woning mijn interesse aangegeven. Maar ja, de coördinator zat midden in een verhuizing, daarna brak de corona uit, en tot slot werd ik wel gemaild maar er zat een fout in het adres, dat mailtje is nooit aangekomen. Maar nu is er dan contact gelegd, beter laat dan nooit. Maar natuurlijk is het momenteel erg lastig om iets af te spreken. Daarom ga ik maar wat verslagen lezen van het bestuur, en misschien kan ik vast wat nestkasten bekijken van één van de andere werkgroepen. De eerste stap is gezet. Hier de video: Herken de roofvogel
Mijn muziekkamer op zolder is wel heel gezellig. Vandaag ben ik daar eens rustig gaan zitten en heb de cello gestemd. Daarna ben ik in mijn muziek gaan rommelen en vond een stukje dat ik wel wilde doornemen. Het is bepaald roestig, maar ik kan het nog. Het zou leuk zijn om een stukje samen te spelen, Eef op de piano en ik op de cello, dat wordt dus weer meer oefenen. Omdat het dezer dagen somber, miezerig weer is, is dat een uitstekende daginvulling.

Eindelijk regen

Het is al een maand gortdroog geweest. Geen druppel regen, een strakke heldere lucht dank zij de thuisblijfmaatregelen, en daardoor een extra scherp brandende zon. Het is steeds boven de 20 graden geweest. Ideaal weer om planten te zetten, als er 's nachts regen valt. Maar dat was niet het geval. Met begieten kom je een eind, maar ik zie vandaag hoe weldadig de regen is voor de planten. Alles wat gezet is, staat te tierelieren. Alleen de hop, die nog maar net staat, heeft te lijden gehad van de zon en heeft zijn bovenste blaadjes verbrand. Maar de lelietjes van dalen, de elvenbloem en de bosanemoon, aan de noordkant, doen het goed. Ook de boerenkool en de tuinboon hebben er weer zin in.
Ik heb vandaag nergens zin in. Ik zit achter de ramen en kijk naar buiten. Ik lees een boek, geen hoogdravend inhoudelijk boek dit keer, en bel voor de zoveelste keer met T-Mobile omdat ze nog altijd de rekening niet hebben vereffend. Volgende week mevrouw. Ok, ik wacht nog één week.
Dan maar kokkerellen. Lekker vlees gestoofd, jam gemaakt - ik had nog een laatste restje reine claude in de vriezer gevonden. Niertje gebakken en met een restje salade opgegeten. 's Avonds nog lekker de dag nagebabbeld met Eef, via de telefoon.

Geen feest

Mijn wijkje is ook mooi.
Dit is zomaar een achtertuin waar ik langs liep.

Onze nationale Oranjeman heeft ooit deze dag zich toegeëigend als Koningsdag. Oubollige pret, parades en fanfare, kinderspellen en bier, veel bier, dat was meestal de invulling. Het gekroonde hoofd heeft het moeten afleggen tegen de corona. Er was vandaag niets te beleven. In mijn straat geen blije eieren die koningsliedjes zongen, er hingen zelfs niet overal vlaggen. Wel scheen de zon en heerste er een weldadige rust. Na het vertrek van Eef, die over Holten wil gaan wandelen, zat ik na te mijmeren over onze daginvulling van gisteren, na de chat: ik heb hem de bossen van Heino laten zien, waar ik zo over te spreken ben. Eerst langs de uiteraard gesloten boerderijwinkel - het was tenslotte zondag - en dan langs het restaurant even verderop het bos in. Daar hebben we een heerlijk rondje gemaakt, langs prachtige open stukken in het bos en in deze uitbundig groene lente. Het jonge loof van de bomen sprong je tegemoet. Op zeker moment week ik af van de route die ik eerder gelopen had, en we kwamen door een merkwaardig dicht bos met lichtgekleurde bomen, geen berken, op een weiland van het Overijssels Landschap dat enorme rust uitstraalde. Daar ontmoetten we een stel, Chris en Jolanda geheten, dat heel bekend is met de natuur hier. Zij zijn bereid om ons een paar mooie stukken aan te wijzen.
Op mijn verzoek gingen we daarna terug via het centrum; dan krijg je ook de kerkweide te zien, en die vind ik zo mooi. Tot ons plezier was er best wat te doen in hartje Heino. Je kon er ijs krijgen, en een snackbar had grote hamburgers en kroketten. Daar hebben we van gesnoept in het zonnetje op het plein, onderwijl genietend van het geroezemoes van de andere aanwezigen, die keurig op anderhalve meter van elkaar bleven. Het hoort er allemaal zo bij, als het er niet is mis je het, maar het is vaak veel te veel. Dat was nu niet, er waren precies genoeg mensen. Terug op het honk hebben we weer lekker gebridged. Vanavond zal dat niet lukken.

Videochat met Indonesië

Vanochtend hadden we afgesproken met zoon en schoondochter in Indonesië; met de videochat natuurlijk. Op het juiste uur zaten we er klaar voor en zoals steeds was het weer beregezellig om een uurtje te babbelen met Martijn en Margot over de wederwaardigheden daar. Ook in Indonesië is corona nu een item, hoewel ze er nog maar net met wat strengere maatregelen beginnen. Niet precies wat ze zich er van hadden voorgesteld. Het zou reizen worden, rondkijken en genieten van de gordel van smaragd. Maar nu zitten ze voornamelijk thuis, met een beperkt aantal contacten. Het werk van Martijn gaat wel gewoon door, wordt hoogstens drukker. We kregen een rondleiding door hun werkelijk fabelachtige expatriate huis, compleet met inpandige koi-vijver en ja, ook een sportkamer. Palmbomen voor de deur, terrassen boven en beneden, badkamers bij alle slaapkamers. Een natte en een droge keuken. Een enorme benedenruimte met een vide daarboven, het kon allemaal niet op. Uit mijn eigen expatriate tijd weet ik nog hoe enorm de ruimtes zijn die je tot je beschikking krijgt, heerlijk vond ik dat. Martijns huis spant wel de kroon, trouwens.
Na dit gesprek wilde ik eigenlijk buiten zitten in de zon, maar het is vreemd weer: de zon is warm, maar de lucht is ijskoud. Niet comfortabel voor buiten. Dan wordt het dus lezen, of lopen.

Een mooi natuurplaatje erbij: achter de sluis hier.

Elvenbloemen planten

Het was weer een thuisdag vandaag, waarin ik me vooral met de tuin heb bezig gehouden. Natuurlijk ging ik wel boodschappen doen, vanwege de extra vrije dag waarin de supermarkt dicht zal zijn, en dat doe ik dan lopend met de rugzak om. Zo kom ik toch aan een uurtje beweging, terwijl ik iets nuttigs doe. Maar ook het scheppen en graven is bewegen. Ik heb de laatste buxus uit de achtertuin gehaald en en passant ook de klimop die tegen de taxus aan stond. Dat staat een stuk natuurlijker. De klimop is in de groenbak terecht gekomen, de buxus is naar de voortuin verplaatst. Het is wonderlijk, in het Westen zie je nergens meer buxus, alleen zielige afgekloven sprieten, maar hier staan de struiken er nog pico bello bij. Blijkbaar kan de buxusmot de oversteek over de IJssel niet maken.

Zo goed is de elvenbloem uitgegroeid in een paar jaar

Trouwens, er was ook een bestelling van kleine plantjes binnen gekomen, marjolein en hop, en beide heb ik ook in de tuin geplaatst. Helaas is de marjolein niet dat plantje met hele kleine blaadjes dat ik op de Meyenhagen had; blijkbaar was dat toch een andere variant. Ik blijf ernaar zoeken, want ik wil dolgraag die piepkleine vlindertjes terug, die deze plant hebben uitgekozen als leefomgeving.
Maar goed, na al dat gepoot kwam Eef aanzetten met in zijn rugzak de uitgegraven elvenbloem uit mijn oude tuin; een flinke kluit, die piepkleine bloemetjes zijn blijkbaar krachtpatsers. Ik heb ze een prominent plaatsje gegeven in de voortuin. Het zijn schaduwplantjes die het daar hopelijk naar hun zin krijgen.

Martelmatjes

Dit zijn nou mijn nieuwe martelmatjes. Lol!

Wat zou er van me worden zonder de wekelijkse - en soms vakere - workouts. De video's van Debbie hebben al heel wat keertjes gedraaid in mijn sportkamer. Tot mijn grote vreugde had Debbie deze week weer een nieuwe gepost; met de bal, en - met de martelmatjes. Dat zijn muismatjes, die over de gladde vloer van de sportschool schuiven, en waarmee je doodvermoeiende oefeningen met je benen kunt doen terwijl je op je ellebogen steunt. Ze heten niet voor niets 'martelmatjes'! Maar ik heb op mijn sportkamer geen gladde vloer. Er ligt vloerbedekking, en daar valt met een muismatje niets op te schuiven. Daar was ik mooi van af! dacht ik al. Maar Debbie zou Debbie niet zijn als ze ook daar geen oplossing voor wist. 'Je koopt gewoon papieren bordjes; die schuiven wel op een ondergrond met vloerbedekking.' Daar kwam ik dus niet onderuit haha! Op naar de Hema, waar ik meteen een paar vrolijke, niet al te grote papieren borden kocht. Toen kon ik aan de slag. En ik wist meteen weer waarom ze martelmatjes worden genoemd.... Met het zweet over mijn hele lijf schoof ik met de benen naar achteren en naar voren, en zelfs naar opzij. Maar zonder gekheid: het was weer heerlijk om op de echte manier oefeningen te doen, met Debbie als begeleidster op het scherm.

Alweer vlees

Bij Wildernisvlees had ik rund besteld, en dat lag vandaag klaar in Velp. Dat is voor hier het dichtstbijzijnde afleveradres, dus in de ochtend ging ik daarnaar op weg. Onderweg had ik mijn e-reader, lekker lezen in de trein waar verder vrijwel niemand meer in zat. Zo hoefde ik niet te denken aan hoe dat verder zal moeten. In Velp is het een kwartiertje lopen naar het vrij onooglijke winkeltje, eigenlijk een biodynamisch groentenwinkeltje, maar dit doen ze erbij. Het was drie kilo, dat past makkelijk in de rugzak. Velp is niet bepaald aansprekend, maar ik had een stuk kunnen lopen, van Dieren naar Rhenen bijvoorbeeld. Maar na gisteren vond ik het wel weer mooi.

Ik ging terug voor de volgende klussen: ophalen van een paar plantjes marjolein en hop, en een nieuwe bril, allemaal online besteld. Je moet dan maar afwachten of het bestelde in de praktijk ook bevalt, want je hebt het niet kunnen vergelijken of van dichtbij bekijken. Het viel echter goed uit, en daarna heb ik dan ook maar wat gerommeld met oude eierdozen om weer wat nieuwe zaden voor te trekken, en de hop is geplant.
's Avonds kreeg ik het eervolle verzoek om een stuk door te nemen dat Marjorie heeft geschreven. Dat heb ik met groot genoegen gedaan, en ik heb haar er deze zelfde avond nog van aangegeven wat ik er van vond.

Lettele

Een boekje met rondwandelingen in Salland dat ik in het bos had gekocht, kwam vandaag goed van pas. Ab kwam langs, om als tweede bezoeker mijn nieuwe huis te bekijken, en daarna gingen we door voor een wandeling. Dat werd dus Lettele. Ook dit was een pracht. We begonnen bij de kerk, en slingerden in een ruime baan door de weilanden en de bossen. Ab vertelde honderduit over wat er allemaal te zien was: een bijzonder of niet zo bijzonder plantje, oranjetipjes, een wal die volgens oude methodes was opgeworpen in duizend jaar tijd, vogels en hun geluiden, en wat al niet meer voor de hand kwam. Het tempo was rustig, de zon straalde, we namen onze boterhammen op de mooiste plekjes. Een heerlijke dag, helaas kon Ab niet blijven eten.

Zaden halen

De tuin vereist aandacht nu, het is er het seizoen voor. Daarom heb ik gegrasduind in de folders en kwam op een paar plantjes die ik wel wilde hebben. De zaden daarvoor ben ik gaan halen bij de Supermarkt in het bos, in Heino.
Dat was weer een prachtig stukje, kort door het bos, en alles stond netjes klaar. Ik besloot meteen de omgeving te verkennen en liep daarom richting het dorp. Ik wist niet wat ik zag. Prachtig dorpsgezicht, een kerkweide vol bloemen, bomenrijen die je welkom heten en over het geheel, een gemeente met vergezichten om voor te gaan. Wie had dat gedacht. En dat zo dicht in de buurt. Het stralende weer deed daar nog aan toe. Maar in de supermarkt, waar ik even binnenliep, word je weer met je neus op de feiten gedrukt: afstand houden, en handreinigers die gratis worden uitgedeeld.

Somberen

Al die tijd dat de corona op ons voorhoofd is gedrukt, heb ik me er goed doorheen kunnen slaan. Maar vandaag sloeg de somberte dan toch toe. Hoe moet dat, als er straks gelimiteerd gereisd kan worden? dat is mijn voornaamste zorg. Langdurig zonder bewegingsvrijheid leven is toch niet zoals ik de laatste fase van mijn leven zie. Veeleisend ben ik niet, maar dit moet toch wel goed komen.
Ook heb ik medelijden met jonge mensen, die nog bang zijn voor de gezondheidsrisico's wegens gebrek aan kennis, en die hun toekomst zien vernauwen. Kun je nog aan kinderen beginnen in deze tijd? Hoe moet dat als je van de kunst kon leven, en nu niet meer? Kun je nog vrienden in de arm vallen? het zijn beroerde vragen, met beroerde antwoorden.

Mooie bloemen voor de sfeer

Vandaag ben ik dan ook niet verder gekomen dan een bloemetje kopen, en nog wat tuinspul, en een telefoontje met T-Mobile over een verkeerde rekening. Van die neuzeldingetjes die toch even moeten, en waarvan je weer een beetje goed gevoel krijgt.

Struiken en spaden

Eef was toch maar weer deze kant op gekomen. Van dat buitenkansje maakte ik meteen gebruik door hem te vragen om de tweede buxus te helpen verplaatsen. Met een beetje macho schep- en spadewerk kreeg hij beweging in het geval, een flinke ruk met zijn tweeën en hop, daar lag het geval op het karretje. Ik reed het naar de voortuin, daar groef Eef een gat aan de zijkant en nu staat het spul daar te pronken. Op aanraden van de buurman had ik tuinaarde in het gat gegooid; dat is balsem voor de mishandelde wortels, misschien blijft de struik dan wel mooi. Overigens is het wel bijzonder dat aan deze kant van de IJssel de buxus nergens last van de mot schijnt te hebben gehad. Ze staan er overal nog pront bij. Bij mijn oude huis was er niets van over dan dooie sprieten, volledig kaalgevroten. Blijkbaar kan die mot het water niet goed over! Gelukkig maar.
Verder heb ik al wat zaden geplant en ben wat andere zaden aan het voortrekken, waaronder tuinbonen en boerenkool. Het komt al aardig boven de grond. Hier heb ik zavelgrond, dat moet heel goede oogsten opleveren. Ook zijn er nu lelietjes van dalen en bosanemoontjes in de voortuin geplant.

De winkelboerderijen

Op de kaart had ik uitgepuzzeld waar de boerderijwinkel 'Supermarkt in het bos' moest zijn. Dus op naar Heino, met de boodschappenlijst in de hand. Het zou een kwartier lopen zijn vanaf het station. Dat werd iets langer, omdat ik onderweg tijd nam om van de prachtige omgeving te genieten. Het ene fraais na het andere ontrolde zich voor mijn ogen. Over een zandweg kwam ik bij de boerderij, met heerlijke kazen en verantwoorde groenten en nog veel meer lekkers - o.a. Friese Dumpkes. De winkel was gewoon open, en met wat klein grut en nieuwe informatie liep ik verder. Ik zou bij Heino langs de Vloedgraven gaan wandelen. Onderweg zag ik meteen een bord met 'Ecologische boederijwinkel Overesch'. Ik besloot om die op de terugweg aan te doen. Maar bij de Vloedgraven aangekomen, bleek dit niet zo'n fijn wandelgebied te zijn.

Open plek in het bos

Uitzicht

Ik had een echtpaar iets terug een doodlopende weg met een onwaarschijnlijke naam in zien gaan. Daarom boog ik ook af, en kwam in een prachtig bosgebied terecht! Dat is ten zuiden van de Berkendijk, ik zwierf er in alle rust doorheen en voelde me echt getrakteerd. Ook maakte ik nog een praatje met een dame, die op het Marktplein te Heino woont en ook zo geniet van die omgeving. Na een flinke poos boog ik af naar de tweede boerderijwinkel en wat bleek? het mindere stuk dat ik had gelopen kon worden afgestoken. Recht uit het bos kwam ik weer bij de eerste boerderij, en de tweede lag daar op een minuut of tien vandaan. Had de eerste boerderij vooral kaas, daar heeft de tweede boerderij vlees. En wel van eigen varkens en van brandrode runderen en echte scharrelkip. Het was wel een feest allemaal.

Wie heeft dat, een eigen modderpoel

De varkens passeerde ik terwijl zij in hun modderpoel aan het genieten waren. Helemaal top hoor. Mijn leveranciers heb ik gevonden.

Mijn oude huis

Omdat ik er toch was, ging ik op weg naar de markt even langs mijn oude huis. Twee jonge knullen waren net klaar met het plaatsen van de nieuwe keuken. Het is allemaal wel grondig aangepakt, alles doorgebroken en licht en modern gemaakt, en de plafonds er nieuw in. Terug van de markt keek ik nog even door de achtertuin, en ja hoor, daar stond Jolanda. Ze wenkte ons binnen en liet vervolgens zien wat er allemaal wordt gedaan. Ik zou dat nooit voor elkaar hebben gekregen, wat heeft ze het grondig voor elkaar! De badkamer helemaal leeg, behalve het graniet, de slaapkamers met lamellen op de vloer en nieuw gesausd, de zolder afgetimmerd in twee compartimenten zodat daar nu ook een slaapkamer is, met bergruimte daarvóór. Het huis is nog hetzelfde, maar het heeft werkelijk een geweldige facelift gekregen. Zelfs de kruipruimte is gevonden; de ingang zat inderdaad onder de doorgeefkast, dat had ik al vermoed maar kon het niet staven. Nu zijn alle leidingen van de verwarming daardoorheen geleid. Dat is een keurig gezicht, en zo nemen de verwarmingselementen  niet zoveel ruimte in als ik had gevreesd. Ik neem mijn pet af voor Hans de klusman die dit heeft voor elkaar gekregen. Er mogen ook nog wat bloemetjes mee uit het voortuintje; de elvenbloem - die zich enorm heeft vermeerderd - en daslook. Leuk om het weer te zien allemaal!

Joris

De kleine Joris mag mij officieel oma Roos noemen. Dat is voldoende reden om hem een keer in de armen te houden nietwaar. Daarom gingen we vandaag met de bus, die reed vrijwel zonder klandizie, naar Papendrecht. We werden er hartelijk ontvangen door een al behoorlijk montere Jessica en trotse Peter. Het kereltje is met zijn twee weken al een heel ventje met een echt mannetjeshoofd. Heel onderzoekend fronst het zijn voorhoofd om zo goed mogelijk met de nog onervaren oogjes te kunnen focussen. Hij lag lief in mijn armen, het voelt zo stevig aan zo'n pasgeboren lijfje. We spraken nog even met de ouders over ditjes en datjes, en gingen na niet al te lang weer op pad.
Op de terugweg viel het Eef op dat het fluitekruid wordt verdrongen door het lijnzaad. Dat doet het blijkbaar beter met droogte. Met zo'n reis is de dag wel heel snel voorbij, maar het was de moeite waard.

Opgeslagen en weg

Een verhuizing is een langdurig evenement. Als je denkt dat alles al lang over is, want de verhuisdatum is al weken geleden, dan begint het andere onderdeel. Want waar heb je de spullen gelaten?? Vandaag zocht ik me een slag in de rondte naar mijn opslagmedia. Natuurlijk niet op de plek waar ik ze zou verwachten. In de zolderberging dan? Nope. Achter de schuifdeurtjes in de schuine berging? Helaas. Op zolder, in de schuur, toch ergens in de keuken misschien? Nee, nee, nee. Wat een gedoe. Ze lagen, uiteraard, op de laatste plaats waar ik keek. Gevonden, gelukkig!
De groenbak was vandaag aan de beurt om te legen, hij was overvol vanwege het snoeiwerk in de hortensias. Omdat ik daarna weg wilde, bleef ik wachten tot ik de bak kon terugzetten. Dat duurde en duurde. Ik had er genoeg van en ging toch. Maar ik wist niet meer zeker of ik het koffie-apparaat had uitgezet. Toch maar weer terug dan; kwam net de vuilniswagen er aan. Ook dat klusje was dus geklaard. Op naar De Bilt. Daar heb ik bij de Koopman het nodige lekkers gehaald. 's Avonds kwam Kaat buurten, we dronken gedrieën op gepaste afstand een glaasje op de goede afloop.

Heen en weer geslingerd

Is dat even schrikken. Stuur ik een epje naar mijn bonusdochter, ligt ze in het ziekenhuis. Niet met corona maar met gebroken ribben, wervels en neus. Gewoon met de fiets, ze is gevallen in een gat dat ze niet had gezien, op weg naar haar werk. We konden even videochatten en daar lag ze ingesnoerd in iets hoog in haar nek, met een blauwe neus en de onvermijdelijke slangetjes overal. Ze reageerde nogal monter, maar deze dame is een vechter pur sang die zelfs als er echt iets aan de hand is, niet over zich laat fietsen (ehhh... nou soms dan). Natuurlijk kan ik haar niet bezoeken, ontzettend vervelend, maar gelukkig is haar vriend bij haar. Ik moet er wel even van bijkomen hoor.

En dan is het ook nog eens uitbundig lente.

Aan de andere kant krijg ik schattige foto's te zien van de kleine Joris, die ik ook mag komen opzoeken. En ook was er een enthousiast telefoontje van Gerry, onze vriendin die vandaag 80 jaar is geworden en die heel blij was met het boeket bloemen dat ik had laten bezorgen. 'Geen bezoek, wel bloemen' had ik op het kaartje laten zetten, haha. Want ook bij haar kunnen we nu niet langs gaan, terwijl dat wel de bedoeling was geweest. Het is een tijd van hollen EN stilstaan, niet eens het een of het ander maar gewoon allebei.

Muggenbeet

Vanochtend bij het wakker worden werd ik licht geplaagd door een inmiddels ongekend fenomeen. Ik had een muggenbeet! Op de Meijenhagen is dat de laatste jaren niet meer voorgekomen, terwijl ik daar toch best wat insecten had gelokt. Althans, niet in de slaapkamer. Wel als je in de tuin zat, maar dan hadden ze het liefst mannenvlees. Ik vraag me af of dit een goed teken is. Het is hier droog, geen vijvertje in de buurt, en toch muggen. Er zijn ook bijzonder veel vogeltjes hier, die moeten wel iets te eten hebben.

Dit worden jonge padjes

Deze boom is gespleten, niet ontworteld

Mijn rondje van vandaag was echt in de buurt, maar ik heb wel een paar wegen genomen die nog op de vragenlijst stonden. Kun je erin? en waar kom je dan. Zo liep ik langs een oude boerderij het bos in. Er lag een houtstam met daarop de resten van een gaai, uit elkaar geplukt door een roofvogel. In een plas, nog achtergebleven in een oud trekkerspoor, lag een koek paddeneieren. Enkele bomen waren half ontworteld en lieten zich onder de grond bekijken. Het was werkelijk volkomen verlaten, behalve dat trekkerspoor leek het al heel lang ongebruikt.
Dat was ook zo, zag ik toen ik langs een andere kant weer terugkwam, want daar lag het paaltje met het opschrift Niet betreden, Rustgebied. Snel verliet ik dat stukje bos maar weer, maar het ommetje heeft toch een extra lus gekregen. Anderhalf uur na vertrek was ik weer thuis.

Resten van een gaai

Niet eten ook!

Het gaat wel steeds om wat er in de koelkast en vriezer te vinden is. Maar daar is dan ook veel te vinden. Niet omdat ik heb gehamsterd, dat heb ik niet, maar omdat ik nu eenmaal graag dingen op voorraad heb en soms ook iets koop dat anders niet meer verkocht kan worden. Zo had ik iets gekocht wat ik in geen decennia meer in huis heb gehad: kokosbrood, voor als beleg op de boterham. Mierzoet, kon ik me van vroeger herinneren. Waarom had ik dat gekocht? Wel, er zat een AH sticker op: 'Weggooien is zonde' en ja, dat ben ik wel met ze eens. Alleen, wanneer eet je zoiets? Ik was er nog druk over aan het delibereren toen ik vanochtend ineens dat pakje op de tafel vond met een nieuwe sticker erbij: 'Niet eten ook!'

En daar had de schrijver een punt. Toen heb ik er maar een boterham mee belegd. Mierzoet, kan ik u verzekeren.

Donkere verrassing

Eigenhandig bereide chocoladevla, hoe lekker is dat!

Vandaag kwam de tuin aan de beurt. Eef had klompen gekocht, en een schepje, we konden er tegen aan.
Ik gaf aan welke struiken verplaatst moesten worden, samen spitten we hem er uit, en Eef groef het gat waar het gevaarte nu komt te staan. Daarna reden we de struik op een karretje naar de voortuin, emmer water in het gat en hop! struik met kluit en al erin.

Het eten was uitstekend binnen te houden, na een dag spitten en graven en verplaatsen van struiken. Hoe relaxed je dat ook doet, het is toch vermoeiend en dan gaat het er goed in. Deze keer had Eef een verrassing voor me na het eten: zelfgemaakte chocoladevla! Dat was wel heel erg lekker en lief van hem. Met lekker veel cacao, zoals ik er van houd. Hij kan er wat van, mijn kokkie!

De Vrijdagmarkt in Olst

Er is een biologisch dynamische kwekerij in Olst, gedreven op het terrein van een verpleeghuis voor fysiek en geestelijk gehandicapten. Elke vrijdag is de winkel open, dus ik ging erop af. Na al het koffie en thee drinken 's ochtends moet ik natuurlijk vreselijk plassen, vele keren achter elkaar. Ondanks dat ik thuis al meer keren was gegaan, moest ik weer in de trein van Wijhe naar Olst. Helaas was de wc dichtgezet. Ach, redeneerde ik, er zal daar ter plekke wel gelegenheid zijn, ik red het nog wel. Dus ik liep naar het terrein. Ik trof een prachtig complex aan, met moderne kleine wooneenheden gesitueerd rond een heus dorpsplein, met een park en vijver met daarin een opgetuigde boot. Daarachter strekten velden zich uit, allemaal weiland met hier en daar dieren, en aan het begin daarvan stonden een paar grote kassen. Die waren het. Maar ze waren gesloten. Er zaten wel begeleiders van de daar wonende mensen, maar er mocht niet worden verkocht en niet worden gewerkt. Wat een teleurstelling! Niks lekkere groenten, en voorlopig helemaal niet meer dit jaar, als er niet wordt gewerkt. Plassen kon ook al niet. Met een volle blaas ging ik weer terug.
Ik kwam net op tijd om nog even over de gewone markt van Olst te lopen. Maar ook daar was alles dicht, geen enkele gelegenheid met een wc is er over. De kraampjes waren wel leuk, goed geoutilleerd voor corona en klanten, maar geen wc natuurlijk. Daarom liep ik meteen door, zodat ik de trein terug kon halen. Gelukkig was daar wel een wc beschikbaar...

Nieuwe fase

Zoon Tycho gaat vandaag een nieuwe fase in: hij heeft het huis officieel overgedragen, waar hij met zijn vriendin een aantal jaar heeft gewoond. Ze gaan hun eigen weg nu, zonder hypotheek of wederzijdse verplichting. Zo te horen heeft hij er erg veel zin in. In zekere zin begint hij weer vanaf nul, maar wel een waardevolle ervaring rijker. Ik wens hem alle succes en geluk in deze nieuwe tijd!
Het was vandaag weer stralend weer, waarin ik op het laatste nippertje besloot om mee te wandelen van Heino naar hier, deze keer via een iets alternatieve route. De Kappeweg blijkt sprekend te lijken op het gebied rond Simmerath in de Eifel, wie had dat gedacht? Alleen zijn het geen haagbeuken die de weides omsluiten, maar eiken, elzen, en berken. Dit kan zo mijn nieuwe rondwandeling worden.

Helemaal binnen

Voor het eerst ben ik de hele dag niet buiten de grenzen van mijn huis geweest. Wat een straf: zonnebaden, in de tuin rommelen, wat FB berichten beantwoorden en video's bekijken en luisteren.
Verder heb ik de thriller uit Ermelo gelezen, veel beter dan een thriller eigenlijk, Weerzin geheten. Niet zo standaard verhaal maar meer een document humaine. Las als een trein. Verder hebben we langdurig met Mariska gevideobeld, erg gezellig en leuk om de twee kleine meisjes weer te zien en te spreken op deze manier. Tot ons aller hilariteit heeft Guusje zich ontpopt tot een volwaardig ABOE roepertje. Compleet met roffel en getrokken snuit. Gillen, om opa en kleindochter dat over de telefoon samen te horen doen. Verder app contact met Martijn, Peter en Tycho, echt een familiedag nieuwe stijl. 's Avonds heb ik nog wat planten in potjes gezet om ze voor te trekken, dat gaat gewoon door nietwaar.

Oefeningen

We gingen heel relaxed deze dinsdag in met eerst boodschappen op de markt. Niet alleen voor mij, maar ook voor de buren. Ik was even langs geweest om te vragen hoe het met ze ging, tenslotte is buurman al 86 jaar. En ja hoor, hij had corona gehad. En flink ook, er was sprake van het ziekenhuis geweest; maar dat heeft hij afgewimpeld. Liever thuis, zo dacht hij. Maar hij en de buurvrouw waren nog wel slap. Dus het kwam goed uit om even boodschappen thuis te krijgen. Zo gezegd zo gedaan.
Later in de middag ging Eef nogmaals de wandeling vanuit Heino doen, en ik hield me bezig met de oefeningen van Debbie die ik nu standaard op dinsdag in de sportkamer doe. Deze keer met een video van haarzelf, zodat ik de vertrouwde aanwijzingen kon volgen. Heerlijk hoor.

fitis

In het echt was ie mooier

's Middags bij het bewerken van de voortuin had ik een dood vogeltje gevonden. Eef dacht aan een winterkoninkje, ik dacht aan een gors of een fitis. De foto werd dus naar Ab opgestuurd, en het bleek een fitis te zijn.

We kregen nog een mailtje van Dick, over de prachtige maan deze avond. Het liep al tegen half twaalf toen we het terras op schoven met onze kijkers. En inderdaad, de volle maan was groot en bijzonder helder. De vlakte van Tycho was duidelijk te zien. We bleven nog een poosje kijken voor we naar bed gingen.

Een school vol Eritreërs

Weer zo´n verrukkelijke dag. Op naar Heino. Daar pakten we de geelrode wandeling naar Wijhe. Dat stuk is werkelijk heel mooi, met veel afwisseling, weides, bosjes, mooie boerderijen en hoge bomenlanen. En natuurlijk ook het kasteel Nijenhuis, dat helemaal geen kasteel was maar een havezathe, zo vertelde ons de dorpsonderwijzer van de Elshof toen we daar passeerden. Maar daarvoor hadden we al erg genoten van de lanen, en moest Eef zijn buik inhouden om het draaihek van Nijenhuis te kunnen passeren. De dorpsonderwijzer vertelde ons ook dat de oude boerderij de Elshof, waar het gehucht zijn naam aan ontleent, in 1975 was afgebrand. Het was een boerderij van 250 jaar oud geweest. Daartegenover woonde hij, en weer daarachter stond de dorpsschool. Daar kwamen overigens geen boerenkinderen maar vooral Wijhenaren naar toe, vreemd genoeg. Eerst was hij hoofdonderwijzer, toen directeur, toen locatiemanager, vertelde hij. En daarna duvelstoejager, lachte ik. Toen de school eenmaal was gesloten was er een groep van 15 Eritreeërs komen te wonen. Eerst leek dat niks, ze hadden op een eigen woning gehoopt, maar later werd het gezellig met veel etentjes over en weer. Nu zijn ze uitgevlogen en wordt het schooltje tot appartementen omgebouwd.

Eindelijk rust

Hehe, eens een dagje niet wandelen. Maar wel heerlijk in de tuin gewerkt. Eef spitte en ik zocht wat plantjes uit om erin te zetten. Verder moest ik de groenbak vullen en ach, zo´n dag gaat voorbij zonder noemenswaarde gebeurtenissen. Weer lekker gegeten, we doen niet anders.

Geen bezoek

Vandaag zou Sander met zijn Anita langs komen, maar natuurlijk kwam daar niets van. Omdat het zulk prachtig weer was, zijn we weer van Putten naar Ermelo gelopen. Bovendien waren de eitjes op, en die halen we daar. Er stonden er nog voldoende, we namen ze alle 30 mee. Krijg je dat ooit op? met de hoeveel eieren die Eef erdoor jaagt wel. Ook had ik twee boeken gescoord bij de buurtbieb in Ermelo: een thriller en een boek met verhaaltjes van Marten Toonder. Ik was hondsmoe na de wandeling en heb niets meer gepresteerd.

Havermout

Een lang gesprek met buurvrouw Ingeborg vandaag. Ze hebben nergens last van en buurman werkt zoveel mogelijk thuis. Daarna wat boodschappen: een deegrol gekocht en een sleutelrekje dat ik meteen aan de trap heb bevestigd. Zeker weet ik het niet meer maar ik geloof dat ik vandaag wat tuinspullen heb gekocht. Heb wat heen en weer gefietst. En tot slot heb ik de cello opnieuw gestemd. Geen dag om over te bloggen. We hebben havermout gegeten. Heerlijk. Hier nog twee foto's van de omgeving: het bosje achter het sluisje, en de advertentie van de boerderij in Raalte.

Alles gaat mis

De afronding van de verhuizing, daar had ik echt naar uitgekeken: vandaag kwam het nieuwe bed. Terwijl ik op de bezorging wachtte, keek ik mijn financiën na. Bleek dat T-mobile, die zelf wegerns gebrek aan service had gezegd dat ik maar een andere provider moest zoeken, wel 330 euro in rekening had gebracht voor het afbreken van het contract. Daar moest ik dus over bellen. Eerst even de precieze gegevens van de bank erbij halen. Ging niet - een landelijke storing van de bank. Ook na zes pogingen leverde het geen resultaat. Even wachten met bellen. Toen kwam het bed. Maar helaas, toen ze er mee naar boven wilden, bleek het hoofdbord niet door het trapgat te passen. Geheel ongevraagd begon de (de)monteur toen maar mijn slaapkamerraam eruit te slopen. Daar stak ik snel een stokje voor, want ik zag zo al wel dat dat bord ook daar niet door zou gaan passen.
Het eind van het liedje was dat ze het hoofdbord mee terug moesten nemen voor een nadere bewerking. Op mijn verzoek keerden de mannen de matrassen. Daar bleek dat bij de vorige aflevering, toen de matrassen gebracht waren, een scheur in het matras was gemaakt door de bezorgers. Lekker! Ook daar weer moet ik over bellen.
Ze waren weg, en ik kon dus eindelijk T-mobile bellen. Nog zonder gegevens van de bank, maar met genoeg informatie. Zegt die dame aan de telefoon: Daar kan ik helemaal niets van terug vinden in het log. Grrrr! dat wordt weer heen en weer corresponderen voor het goed komt.
Nog een wonder dat de bosanemoontjes die Eef had meegebracht goed in de voortuin terecht zijn gekomen. Hij had wel vergeten om ze water te geven.

Geboren!

Vandaag kregen we het te horen, Eef tijdens zijn wandeling en ik terwijl ik thuis zat te werken, dat de kleine nieuwe Elf is geboren: Joris zag het levenslicht om 13.50 uur, in Dordrecht, en hij woog 3,6 kilo en was gezond. Het werd toch een keizersnee op het laatst maar dat ging dan ook goed, en moeder maakt het ook goed. We hebben 's avonds een borrel genomen op de stamhouder van Eefs Y-chromosoom, nog recht van Hendrik de Kozak die nog hier in Wijhe zijn bivak heeft opgeslagen na terugkeer uit Rusland. Zo belangrijk is dat voor Eef, hij heeft het er erg vaak over.
Het was een stralende dag vandaag, koud maar helder; een mooie dag om geboren te worden.