Voor elk zoveel niet

Het is me het jaar wel geweest, het jaar dat we nu gaan uitluiden. Op aandrang van een hogere intuïtie het roer omgegooid en verhuisd na een korte en heftige zoektocht. Het oude huis verkocht. De nieuwe buren leren kennen, en meteen een halt toegeroepen gekregen aan verdere contacten: corona. Toch heb ik doorgezocht naar mogelijkheden en vond een bestuurslidmaatschap, waar ik in kon meewerken aan natuurbeleving. Nieuwe wandelgebieden geëxploreerd. Een nieuwe routine opgebouwd met mijn lieve Eef. Veel contact met Martijn, Margot en Mariska. Marjorie, ook met haar, helaas vooral in het ziekenhuis. Haar neergang en gedeeltelijke opkomst weer meegemaakt. Aarzelend kwam ook mijn creativiteit weer terug, maar heeft nog geen vorm gevonden. Wel heb ik eindelijk een paar professionals kunnen inhuren om mijn liederen door te spelen. Verder dit jaar: lezen lezen lezen. En op de valreep kwamen er twee donorzoons bij, waarvan één in de bonen door die ontdekking, en één hoteldebotel van geluk. Kerst sloot ik af met een uiterst genoeglijk samenzijn met mijn twee zoons. De oma van Eef, kleine Mimi, zou vast hebben gezegd: 'Het is voor elk zoveel niet'. Niet iedereen krijgt zoveel ervaringen, in één jaar tijd. Vanavond hebben Eef en ik daar een glas champagne op gedronken. Dag 2020, welkom 2021.

Gereserveerd

 Vandaag kwam Jessy. Wij waren dagen op rij niet vroeg maar wel laat opgestaan en zo ook nu; we hadden maar een half uur om aan te kleden voordat ze kwam. Maar het was genoeg tijd om de fruitsalade te maken. Eef had al van alles voorbereid dus ook hij hoefde niet erg te haasten. Om elf uur kwam ze en daar zat ze op de bank, een beetje gereserveerd, kort van antwoord. Maar al snel sloeg dat om, en zaten we honderduit te praten over haar studie en werk, over haar nieuwe vriend, haar plannen voor de toekomst, de manier waarop zij en wij in de maatschappij staan. Ze is een verrassende persoon. Denkt heel eigenzinnig, kan dat niet verwoorden op een hoog niveau maar maakt toch precies duidelijk hoe ze ergens in staat. Verrassend vaak blijken dat lijnen te zijn waarlangs ook Eef denkt, met minder ervaring maar evenzeer goed doordacht. Een enkele keer kunnen wij iets van onze ervaring inbrengen en dan kantelt haar beeld een beetje, maar ze blijft zelfstandig denken. Heerlijk om mee te maken. Ik neem mijn pet af voor haar vastberadenheid. Het is niet niks, om van vak te veranderen op haar leeftijd. Maar ze heeft het voorbereid en gepland als een vakvrouw. Ook viel er weer veel te lachen. De lunch was geslaagd; ze kreeg een groot stuk dry aged vlees van de slager uit Ruurlo, met een pannetje zuurkool met spek, en de fruitsalade toe. Tegen vijven moesten we haar bijna de deur uit zetten, we waren nog lang niet uitgepraat. Ze moest wel weg, anders zou ze te laat zijn voor het eten dat haar vriendje ging maken!

Vlees

 

Door Marjorie gebakken en opgemaakt

We waren uitgenodigd voor het Kerstdiner bij Hugo en Marjorie; dat is al de derde keer dat ze dat hebben georganiseerd. Wij liepen er heen, een kleine twee uur lopen dus dat was meteen een leuke afstand. Daar aangekomen mochten we Schnitzel bewonderen, uiteraard een vleesnaam, dat is de kat die ze tegenwoordig hebben. Marjorie zag er goed uit en kon in de flat zonder krukken lopen. Ze vertelde dat ze het genant vindt om met haar levenskoffertje buiten te zijn, als vreemde ogen zien dat ze dat apparaat meesjouwt. Ze vindt het lastig om er met humor over te praten, en wil niet steeds lange uitleg hoeven te geven. Helaas, hier zal ze iets op moeten vinden want dat zal nooit meer veranderen. 

Het eten was uiteraard vlees vooraf, vlees als hoofdgerecht met pasta, nog een vlees als bijgerecht en tenslotte een pompoentaart: een geheel Amerikaans kerstrecept, zo vertelden ze ons. Elke keer ben ik weer verbaasd dat een maaltijd in elkaar kan worden gezet zonder groenten, maar groenten in huize van vEMR zit er niet in! Zouden ze nou nooit last van vitaminen tekort krijgen? Hoe het ook zij, het was gezellig en vreugdevol om te zien hoe hun leven langzaamaan verbetert. 

Kerst(ens)diner

Voor het eerst sinds jaren houd ik een Kerstdiner met mijn twee zoons. Ferry slooft zich uit om lekkers te maken, waaronder hun favoriete draadjesvlees. De twee mannen zitten geanimeerd te praten met ons, met elkaar, over het werk, het leven, de huidige tijd. Ik geef hen een speciaal Kerst(ens)kadootje omdat alles me goed gaat, en ik daarin met hen wil delen; tenslotte hebben zij ook met mij moeten delen in mijn tijden van nood. Dat stellen ze op prijs. Het werd gewoon een poepie gezellige middag en avond. We besluiten om wat vaker bij Eef langs te komen voor de maaltijd.

Een verlangen naar smaak

Ook ik ben aan het lezen in het boek van Van Reybroeck, Revolusi, over de schandelijke geschiedenis van Nederland in Indonesië. Treffend vond ik een opmerking in het begin. Hij was bij de 102-jarige Pratomo op bezoek en kreeg daar poffertjes, door hem omschreven als een lauwwarme kleffe deegbal. Daarmee kwam een inzicht bij de schrijver op. Het was niet de wens om het grondgebied uit te breiden waarvoor Nederland naar de Oost is gegaan; dat had hij al geconstateerd. Maar nu hij die oer Hollandse lekkernij proefde - als Belg met hoogst gevoelige tong - kwam het bij hem op. De Nederlanders zijn naar de Oost gegaan uit een verlangen naar smaak.

Kruidnagel, peper, nootmuskaat, het ontbreekt allemaal in de Hollandse keuken. Geen wonder dat je die kleffe troep wilt opwaarderen met nieuwe geuren, smaken en aroma's. En vooral ook wilde de VOC en daarmee de Republiek heel veel verdienen met deze levensverbeteraars. Dat hebben ze gedaan, met geweld en met overmacht. Tot de Indonesiërs met behulp van de internationale gemeenschap het heft zelf in handen namen. Van Reybroeck bewijst hier eens te meer zijn fantastisch schrijverschap. En ik heb het boek nog lang niet uit!

Contacten

 Jarigen, dierbaren die contact opnemen, een woeste ep-wisseling in ons eigen groepje, het was me het dagje weer wel. En een kerstgroet van mijn zus in de vorm van een opgenomen Zoom-koor, het koor waar ze al zo lang lid van zijn. Ik heb verder alleen administratie gedaan.

Kerstdiner

Die lieve Mariska had ons uitgenodigd voor een Kerstdiner. De hele Kersttijd ontvangt ze mensen, maar niets is haar teveel. Ook voor ons had ze zich behoorlijk uitgesloofd. Toen Eef en ik ieder vanaf een andere kant arriveerden, was manlief nog aan het werk; gek, maar het is een gewone werkdag geweest vandaag. Maar alles stond al klaar voor de dis. De kindertjes waren lief aan het spelen, ik vroeg Mariska nog hoe dat is, om ze niet naar school te kunnen laten gaan. Dat viel wel mee, vond zij, ze spelen ook graag buiten en gedragen zich netjes. Gelukkig maar. Er moest natuurlijk worden gespeeld, voorgelezen en geknuffeld met oma en opa. En dat deed ik graag. Vooral toen Guusje moe werd, vlak voor het eten en rond van al het snoep en lekkers dat ze al hadden gesnaaid, en op mijn schoot even wilde slapen. 

Het werd tijd voor het eten. Voor het menu: zie deze blog. Het was echt heerlijk allemaal. We konden nu ook even met Gideon bijpraten, want hij had pauze van zijn werk haha. Met een glaasje wijn erbij - Spätlese, niet verkeerd - werd het al gauw lollig. De tijd vloog om, Mariska bracht ons naar het station en met wat kleine strubbelingen waaronder een half uur vertraging stond ik om 2200 uur weer in mijn huis na een heerlijke dag.

Speedmars 6,3

 Na een hele tijd met de muziek bezig te zijn geweest wilde ik wel even op pad; het was droog ook. Maar deze keer leek het me leuk om eens te kijken wat ik kan halen in een uur lopen, zonder te hollen. Ik koos een pad iets noordelijk van Wijhe waarvoor ik wat verder zou moeten dan het gewone rondje. Meteen zette ik de pas erin. Ik hield dat precies 1.00 uur vol en had toen 6,3 km gelopen. Toen kwam ik overigens stomend en verhit thuis aan. Vond ik best een prestatie. 

Heb even kort contact gehad met Jan-Peter. Ik wilde hem laten weten dat ik nog steeds componeer. Kreeg een lief mailtje terug. 

Telefoon

Mijn vriendin in De Bilt is ook op de Oudemans thee overgestapt. Vandaag kon ik haar een kerstkadootje brengen in de vorm van een pakje van die thee. Ik trof haar bij een buurvrouw, en gaf het pakje af; dat werd zeer gewaardeerd. Verder had ik mijn kazen voor het kerstdiner al in de koelkast gedaan, en vervolgens ging ik lychees halen, altijd zalig bij ijs als toetje. Dick stuurde bij wijze van kerstgroet een paar bijzonder interessante e-pubs op, en die heb ik op mijn reader geladen. Eerst wilde ik overigens nog mijn huidige boek uitlezen. Dat heb ik gedaan maar het is geen boek om hier te recenseren, was niet echt de moeite waard. Hierna ga ik weer eens echte boeken lezen! zoals die van Dick. En ook hij vertelde dat hij op de Oudemans thee afgaat! Is dat even leuk. 

Veel puf had ik niet, want afgelopen nacht ben ik behoorlijk ziek geweest. Ik had iets verkeerds gegeten namelijk rode rijst. Of rode rijst in het algemeen verkeerd is, beweer ik niet, maar bij mij viel het helemaal verkeerd. Zodoende had ik maar weinig nachtrust gehad, en ik heb zelfs geaarzeld of ik wel naar Eef zou gaan. Ab was met Eef op stap, dus ik had de tijd aan mezelf en ik heb wat zitten werken aan mijn jongste vlam, de Wadloper en Meeuw. Begint al aardig vorm te krijgen trouwens. Daar kwamen de twee mannen. We hebben gezellig zitten kletsen, vooral over geschiedenis, de hobby van Ab. Daarna een eenvoudige maaltijd, nog meer kletsen en toen ging de telefoon. 

Markt

Een week voor Kerstmis loop ik over de markt in Zwolle. Het is stil, maar niet overdreven stil. De markt is nog een plek waar mensen zomaar kunnen lopen, zonder mondkapje, zonder dringende noodzaak. Het maakt het een soort vrijplaats. Toch is iedereen vooral heel braaf. Het kapje hoeft niet, maar velen dragen het wel. In elk geval hangt het onder de kin, voor als je toch nog één van de geopende winkels in zou gaan. Zoals de Douglas, waar je handgel kunt kopen (essentieel!) en parfummetjes en smeerseltjes voor in je haar. Of de Etos, waar je tandpasta en tandenstokers kunt kopen (essentieel!) en nagellak en kammetjes. Alle leuke winkels zijn dicht. Geen boeken, geen nieuwste mode, geen kadootjes, geen speelgoed. Ook wel eens goed, dat er niet zoveel geconsumeerd mag worden. Als je hoort dat ook 2020 weer afstevent op een recordwarmte - 11,7 graden gemiddeld over het jaar, net als recordjaar 2014 - dan mag dit alles wel eens op een lager pitje. Scheelt ook weer bij de afvalverwerking, waar het een maand later zou liggen. Behalve de kringloopspullen dan. Bij de bio kaasboer staat een lange rij, waar ik geduldig achteraan sluit.

Een diep triest verhaal

Karin Bloemen, die heb ik een keer mogen bewonderen toen het koor van zus en zwager - onder leiding van de nicht van Karin - een optreden verzorgde. Erg leuk was dat, erg professioneel voor zover je dat van een amateurgroep kunt zeggen. Maar de professionals erin waren top. Ik las dat Karin een verhaal over haar leven had geschreven als signaal naar anderen: een leven van misbruik en ellende. Dat boek heb ik vandaag gelezen en ik sta versteld over de kracht van dit meisje, dat ze was, en dat een uitweg heeft gevonden uit een jeugd die te bizar voor woorden is geweest. Ook begrijp ik waarom ze dit boek heeft geschreven. Het geeft zo goed aan hoe je op drift raakt, hulpeloos, als kind bij (stief-)ouders die het slecht met je voor hebben; hoe je sexueel alle ankers kunt verliezen en blijft denken dat het zo moet, tot je andere zelf je terugroept en steeds luider zegt dat het niet zo moet. Vele anderen hebben dit meegemaakt en niet te boven gekomen; Karin wel. Diepe bewondering hiervoor.

Thee bij de Pelikaan

Deze bijvoorbeeld:
De Biervoerder

Alles gaat dicht, behalve de essentiële zaken. Gelukkig is ook de Pelikaan in Zutphen essentieel. Ik had daar mijn thee besteld en ging die vandaag ophalen. Uiteraard was het stil, heel stil, behalve in het pand van de Pelikaan want daar stonden ze toch te zagen, timmeren en boren! De lockdown wordt bij velen gebruikt voor verbouwingen en zo ook daar. Mijn pakje lag klaar, ik kon het zo meenemen en vervolgens heb ik de tijd genomen om een paar mooie gevelstenen te bekijken die op veel plekken aan de muren hangen in Zutphen. 

Kerststollen brengen

Als bestuurslid heb je de verantwoordelijkheid om waardering te laten blijken voor mensen van de club die het afgelopen jaar zich hebben ingezet. De voorzitter had daarom tien kerststollen gekocht, en ik had de adressen van de mensen opgezocht en voor de kaartjes gezorgd. De helft ervan heb ik vandaag rond gebracht. Eén van de adressen lag tussen Olst en Deventer. Daar ben ik naar toe gaan lopen. Ik had er al rekening mee gehouden dat het buurtbusje niet rijdt. Die kant op was een aardig stuk dat ik nog niet had verkend. Zodra het kon, dook ik het bos in en heb vervolgens een wandeling van 2 uur gemaakt door behoorlijk wat groen. Onderweg miezerde het, maar het ging. Heen liep ik anders dan terug en zo kwam ik ook door het ecodorp in Olst, met al die in de grond geparkeerde ufo's. Zo dicht was ik er nog niet eerder langs geweest, en nu ken ik meteen de snelste weg naar het groen. 

ecowoning

De tweede ronde ging met de bus naar Den Nul. Als ik uitstapte en meteen mijn vrachtje afleverde, kon ik precies de bus terug weer halen. Zo gezegd zo gedaan. Toen ik bij de halte stond echter, maakte de chauffeur geen aanstalten om te stoppen! Hij zat luid mee te schallen met een muziekje. Gelukkig zag hij mij op het laatste nippertje en stopte toch. Zal je meemaken, dat je opnieuw een uur in de regen moet wachten! Hij was zelf wel een beetje geschrokken van zijn onoplettendheid. Maar ja, er zat helemaal niemand in de bus en hij verwachtte ook niemand. Het kwam dus goed, gelukkig.

Daarna ging de laatste ronde, nog net voor het donker zou worden. Op de fiets deze keer, naar het achterland van mijn dorp. Een kwartier heen, een kwartier terug, inmiddels was het wel donker geworden. en had ik het helemaal gehad. Thuis wachtten mij een heerlijk bord soep en de helft van een entrecote uit de droogkast van de slager in Ruurlo. Dat ging er uitstekend in, na zo'n dag buffelen.

Niet essentieel

We hebben vandaag te horen gekregen dat er vijf weken lang een harde lockdown zal komen, ingaande middernacht. Alles wat niet direct voor het overleven noodzakelijk is, zoals apotheken of postagentschappen, gaat dicht. Geen kappers, theaters, musea of kledingzaken. Ik wilde daarom nog even langs de niet essentiële spullen in de kringloopwinkel. Ik weet het, het is nergens voor nodig, maar een mens is ook maar een mens. Wat ik vond was een allerliefst theepotje-met-kop, dat ik wil gaan gebruiken voor de niet-Oudemans thee. De kant van de keuken is met veel rood, dus dit past daar prima bij. Als je het bovendeel optilt, blijkt het een mini theepotje te zijn, met daaronder die vrolijke beker. Mijn eerste niet-Oudemans heb ik er meteen uit gedronken. Oudemans thee ga ik binnenkort halen; dat kan nog wel. Hamsteren doe ik maar niet; de supermarkten blijven open. 

Perseïdenzwerm

Ook in Eefs kring was een verjaardag met een kruisje: zijn oudste kleinkind is vandaag tien jaar geworden. Maar geen bloemen, geen bezoek. We hadden een kaart gestuurd natuurlijk, en een lief filmpje terug gekregen. In de trein op weg naar zusterlief verzocht ik Eef om toch nog even te bellen. Tenslotte is het voor zo'n kind de dag zelf die het belangrijke moment markeert. Kleinkind vond het inderdaad leuk. 
Bij mijn zus hebben we een paar uur bijgepraat; het was al een hele tijd geleden dat ik daar fysiek aanwezig was. We lunchten wat, ze begeleidden ons naar de bushalte terug en we waren na in totaal vijf uur treinen weer terug op het honk, met een beetje katterig gevoel. Maar het eten was prima, en daarna heb ik een tijd zitten lezen. Dat boek kan terug naar de bieb. 

meteoren van internet

's Avonds laat was er een bijzonderheid te zien: de Perseïdenzwerm die elk jaar op 13 augustus zichtbaar is. We gingen de tuin in, zochten het donkerste hoekje om en hoopten. Er was lichte bewolking, maar het was toch helder genoeg: ik zag verschillende streepjes, heel veel zelfs, onmiskenbaar piepkleine vallende sterretjes. Wat geweldig dat ik dat heb kunnen zien.

Feest zonder feest

pleintje op de Walsrtraat

Zeven kruisjes heeft mijn zus vandaag achter haar naam mogen zetten. Maar een feest zat er niet in. Haar kinderen en kleinkinderen komen vandaag, en dan is meteen het aantal toegestane feestvarkens bereikt. Daarom heb ik voor morgen afgesproken. Dat geeft voor vandaag de ruimte om eens in Deventer te kijken. Ik had nog een ringetje dat ik wilde laten veranderen, en Eef wilde even naar de markt voor krenten voor in het brood. Het was druk maar niet overdreven druk. Bij de zilversmid was zowaar een toegankelijk toilet dus daar hebben we even gezeten. Daar was een allerliefst klein pleintje dat me sterk deed denken aan die gezellige binnenplaatsen in Oostenrijk. Wat heerlijk dat we die plaatsen hebben bezocht. Omdat de mensen niet buiten zitten, was het totaal verlaten. Dat droeg wel bij aan het Oost-Europese aspect van de plek. Wat boodschappen betreft ben ik helemaal geslaagd in Deventer. Bij een Indonesiër troffen we allemaal lekkers aan. Daar sloegen we ons avondeten voor vandaag in. Was heerlijk.

Heel kort werkloos

We hoorden vorige week dat P. werkloos was geworden. Vandaag hoorden we al dat hij een nieuwe baan heeft gevonden. En nog mooier, een tweede baan wordt hem ook voorgehouden, bij het concern waar hij vandaan komt, en daar mag hij ook op gesprek. Kortom het ziet er naar uit dat hij in het nieuwe jaar al direct onder de pannen is. Fijn! Eef kwam me dat vertellen toen hij vanuit Gouda (langs bij dochter) naar Wijhe kwam. Vervolgens hebben we wat gekookt en doorgepraat, en nog wat gebridged. 

Borduurwerk

 Het was vroeger een hobby van me: borduren. Grote rasters moest je uittellen om daarop de kleuren te plaatsen, zodanig dat je een bepaald plaatje tevoorschijn toverde. Meestal waren dat natuurplaatjes, vogeltjes of een huisje in het groen. Soms ook iets van een avonturenverhaal zoals een piratenschip. De laatste keer dat ik heb geborduurd, was in het jaar 2008. Toen werd Eef 60, en in dat jaar werkte hij als vrijwilliger bij een boer. Hij schepte de stal schoon, haalde de mest weg en hielp mee met het voeren van de beesten. Soms ook hielp hij een kalf halen. Daarom was mijn kadootje aan hem toen een borduurwerkje met een koe en vier kalveren. Wat een werk, daar was ik het volle jaar mee bezig. Daarna heb ik dat nooit meer gedaan. Nu gaan we een lockdown in, en de vraag is wat we zullen gaan doen, thuis. Wel dat wordt in elk geval niet borduren - die tijd heb ik gehad. Als ik zoiets zou doen, dan zou het zijn naar eigen ontwerp, creatief dus. 
Een ander borduurverhaal betreft wijlen mijn tante Ina. Zij was een vrouw alleen, haar hele leven, nadat oma was overleden. Zij had als winkeldochter haar moeder, mijn oma, tot oma's dood verzorgd. Naarmate ze ouder werd, kwam ik iets vaker langs. Iemand van 90 jaar, alleen op een flatje, niet in staat om naar buiten te gaan. Daarom bracht ik wel een sinaasappel, die ik dan uitperste. Of ik kwam met iets warms, of om een praatje over vroeger. Hoe ouder tante Ina werd, hoe argwanender (Dat leek op het gedrag van háár tante Plony, maar daarover later meer). Dan zat ik de oude foto albums te bekijken en vroeg over vroeger. Waarom ik dat wilde weten? zat ze dan. Eenvoudig, dat was omdat zij de enige was die nog over vroeger kon vertellen natuurlijk. Mijn eigen moeder was nog ouder, en niet meer aanspreekbaar. Maar helaas geloofde ze steeds sterker dat er wat meer achter stak. Op zekere dag kwam ik weer bij haar langs, met een net sinaasappels, maar er werd niet open gedaan. Ik kwam er niet in. Telefonisch kreeg ik geen contact.  De buren wisten ook niets. Later hoorde ik van andere buren dat ze die dag naar een hospice was gebracht, om haar laatste drie weken in te gaan. Weer een paar maanden later vertrouwde ík het niet meer en heb uitgezocht of ze nog leefde. Ze leefde niet meer. Zonder ook maar iemand op de hoogte te stellen, van de hele familie, was ze onder de grond verdwenen. Met het nodige uitzoekwerk kwam ik er achter wie haar executeurs waren. Die heb ik om uitleg gevraagd, en verteld dat ik afscheid had willen nemen. Zij, een vrouw en haar dochter die ze bij het hospice had ontmoet, hadden de boedel afgewikkeld, ongetwijfeld prima. Toen ik vroeg om een aandenken, ik hoopte op het fotoalbum, maakten ze een afspraak met me in Rotterdam en daar droegen ze mij een foeilelijk borduurmonster aan mij over. Zelfgemaakt door Ina, echt heel persoonlijk. Volgens mij hadden ze er lol in om dat te doen. Waarschijnlijk hadden ze de foto albums al weggemikt. Wat had ik die graag nog eens doorgekeken. Vooral ook omdat het verschil in uiterlijk van mijn moeder en de rest van de kinderen zo groot was. Op wie heb ik geleken? Maar helaas, dat ging niet.

Vergadering

Een dagje rondstrompelen, maar het gaat wel beter. Zodanig dat ik het aankon om de vergadering van vanavond bij te wonen en het verslag te doen. Voor de verandering was het bij Ans op de boerderij, en niet op video, hoewel twee bestuursleden in quarantaine waren. Die waren er daarom toch op de video bij, de rest kon genieten van de banketstaaf die ik had meegebracht. De vergadering verliep vlot. Ondanks de vele onderwerpen waren we op tijd klaar en ik had alles goed kunnen noteren. Aan het eind had ik zelfs wat minder last van mijn rug. Daarna fietsten we met drie dames in kolonne door de pikdonkere nacht. Daar in die buurt zijn geen lantaarnpalen. Als het een heldere nacht is, kun je er de sterren aan de hemel zien staan. 

Baak

 Ik had me voorgenomen om van Baak naar Zutphen te lopen. Gisteren lukte niet, maar vandaag was het heel redelijk weer dus gaan met die banaan. Mijn rug protesteerde nog heftig en ik kon moeilijk het ene been voor het andere krijgen, zo strak zat alles vast. De beste remedie is dan: wandelen. Dus nam ik mijn e-reader en de rugzak, hompelde op de fiets naar het station en de bus en kwam na een uur te Baak aan. Dat is een dorpje tussen niks en nergens, met een uitnodigend restaurantje bij de bushalte dat uiteraard gesloten was. Ik had de gpx op Komoot geladen, dat was voor het eerst, en ging de geplande route doen. Het eerste deel was niet veel bijzonders maar geleidelijk aan werd de lucht helderder, mijn benen kregen iets meer ruimte onder mijn ruggengraat en ik stapte door tot ik Wichmond herkende. Daar hebben wij ooit gelogeerd bij een man die kunstig met hout kon werken. Hij had een paar uitzonderlijk originele tafeltjes gemaakt, met in elkaar grijpende poten, heel apart. En 's avonds hadden we daar bij D'n Olde Kriet - het voormalige schooltje, nu café - spare ribs gegeten. De weg voerde mij langs D'n Olde Kriet, maar ook dit café was gesloten. Er was wel een bakkertje open, iets verderop, maar daar stond een rij dames met mondkapjes op buiten te wachten. Dat schoot niet op, dus ik zag af van iets lekkers daar. 

de melktap

Daarna werd de route mooier. De lunch deed ik bij een boerderij met een melktap; helaas was ook die tap leeg, anders had ik een bekertje verse boerenmelk bij mijn boterham gehad. De weg voerde verder langs kasteel Hackfort (?), verscholen tussen de bomen en uitermate privé. Tenslotte kon ik de uiterwaarden ten zuiden van Zutphen in, met uitzicht op een moderne lange brug maar ook op een volmaakt stille IJssel en wat watervogels. Via de Zuiderhaven kwam ik de stad binnen. Ik liep nog even door de binnenstad, want Zutphen is erg mooi. Zonder iets te kopen kwam ik bij het station, toch 17 km afgelegd. Mijn rug was nog maar nauwelijks verbeterd dus ik kroop in de trein, peddelde naar huis en ging lekker onderuit.

Rug

Het concert van zondag is niet meegevallen. Wel de mooie muziek, niet de stoelen. Ik loop strak en krom van de rugpijn en kan me haast niet bewegen. Een dagje lopen zit er ook al niet in, het miezert en is tegen het vriespunt, geen goede combinatie. Eef gaat weer eens vlees kopen; ik beweeg me langzaam naar de sportkamer en doe voorzichtig oefeningen. Doe wat klussen, zoals kleding repareren. Je hebt van die dagen.

Eindelijk weer een concert

 We mochten weer! Vanmiddag traden Vincent Kusters en Charlie Bo Meijering op in Den Dolder en wij mochten erbij zijn. De zaal op het Willem Arnszt terrein was mij onbekend; het bleek een tot expositie ruimte verbouwd gebouw te zijn. Daar exposeren een aantal kunstenaars, en een daarvan heeft geregeld dat het concert daar voor 30 toehoorders kon plaatsvinden. Vincent zingt buitengewoon mooi, heeft een prachtige dictie en timing en zeker het deel voor de pauze kon onze grote goedkeuring wegdragen. Omdat ze een andere volgorde brachten dan in het programmaboekje, werd er tussendoor helemaal niet geklapt. Wel zo rustig. Maar daarna volgde dan ook een welverdiend daverend applaus. 

Het tweede deel sprak mij minder aan. Milhaud, een lastig Engels lied dat we al bij het IVC hadden gehoord, en een Spaans lied, idem. Dat is persoonlijke voorkeur, het zegt niets over dit duo. Die deden het fantastisch en ook deze keer verdienden ze een dik applaus. Ons kent ons in dit wereldje dus ik heb nog even nagepraat met een paar bekenden. Daarna gingen we in het donker door het terrein weer naar de trein. 's Avonds nog wat nagepraat en een borreltje erop genomen.

Een bijzondere ontmoeting

Sint met zijn boek, van internet gehaald

Toen ik als amper 12-jarige in de eerste klas van de middelbare school zat, bleken daar vele tradities te leven. Zo werd van de eerste klas verwacht dat deze een musical zou uitvoeren, liefst met een klassiek onderwerp. De vijfde klas ging naar Rome en zo was er bij elke jaar gang wel iets. De zesde klassers zorgden traditiegetrouw voor een Sinterklaas, die in de eerste klas uit het grote rode boek las of ze wel brave kinderen waren geweest. En ja hoor, ook die 5e december kwam Sint in vol ornaat, zonder Piet, de klas in en zette zich op het katheder waar normaal gesproken de leraar zat. Die had natuurlijk eerbiedig plaats gemaakt. De Goedheiligman sloeg zijn boek open en sprak de eerste zinnen uit. Net was hij begonnen aan een kleine reprimande, toen de deur opnieuw open ging, en daar stapte binnen... een bisschop in vol ornaat, met mijter en staf in zijn rode jurk. Je begrijpt dat Sinterklaas verbluft opkeek, en de nieuwe Heiligman keek hem strak aan. Toen spreidde een stralende lach zich over het gezicht van Sinterklaas en hij riep uit: "Sint Maarten! wat een verrassing! Dat ik u nu hier tegen kom!" De andere Sint keek opgelucht en sprak: "Ik hoorde dat u hier was en wilde u even begroeten, ik hoop dat het niet ongelegen komt?" De twee Sinten omhelsden elkaar hartelijk en wisselden een paar korte zinnen uit, waarna Sint Maarten weer vertrok. Sinterklaas ging gewoon weer verder met zijn toespraakje tot ons. Wat hebben we gelachen, naderhand,om deze knappe improvisatie! De Sinterklaas in kwestie is later trouwens een bekend acteur geworden. 

Paddy de poeet - de arend

 Bijna heb ik het tweede boek van Patrick Leigh Fermor uit, Between the Woods and the Water. Het is een mooi verhaal, langzamer, persoonlijker en poëtischer dan zijn eerste boek. Hij is hier dan ook in Oost-Europa, in een sprookjesachtige omgeving waarbij hij geniet van de grootste privileges. Van gastheer naar gastvrouw gaat zijn reis, allemaal in de prachtigste onderkomens: paleizen, landhuizen. Geoutilleerd met auto's voor uitstapjes, personeel, vriendelijke zonen en andere jonge mensen, heeft Paddy de tijd van zijn leven. Bij één onderkomen, bij een graaf (ze zijn daar allemaal van adel) mag hij meteen aanschuiven voor een partijtje polo-op-de-fiets en blijft er vervolgens drie maanden, de hele zomer. In die tijd beleeft hij ook romances, hij krijgt veel te zien en te doen. Toch moet hij na die tijd bij de lotus-eters, zoals hij het noemt, weer op pad en de beschrijvingen die hij dan van de Hongaarse en vooral Roemeense natuur geeft, zijn ronduit poëtisch. Een pracht is zijn ontmoeting met een steenarend paartje. Eerst ziet hij van dichtbij de man, die zijn verenkleed aan het ordenen is. Daar mag hij 20 volle minuten getuige van zijn. De steenarend vliegt dan op, en krijgt gezelschap van zijn vrouw. Samen vliegen ze nog een poosje in het zicht van de jonge wandelaar. Een magisch uur.

Ooit liepen Eef en ik in het noorden van Spanje, net ten zuiden van de Picos en we waren verdwaald. Om me te oriënteren, zocht ik een heuvel op, daar boven zou het landschap beter zichtbaar zijn. In de verte hadden we al adelaars zien vliegen, zeker vijf paren. We klommen de heuvel op. Net op het moment dat ik mijn hoofd boven de top uitstak, stegen twee adelaars van de andere kant van de heuvel op, precies op die plek. De voorste adelaar was op niet meer dan 2 meter afstand van mijn gezicht en wij keken elkaar recht in de ogen. De adelaar toonde geen enkel teken van spanning, hij was en bleef de koning daar; zijn maat daarachter vloog eveneens zonder reactie door. Ik had een fotocameraatje in de hand en het lukte me om te blijven kijken en tegelijk een korte opname van deze ontmoeting te maken. Maar ook zonder was dit moment me altijd bijgebleven. Ik ben blij dat ik ben blijven kijken met mijn eigen ogen, en niet door de camera. Ik zie nog die rechte streep van zijn wenkbrauwen voor me, streng en onaangedaan. Beide vogels vlogen op de stijgwind van de helling op, en verdwenen in het hoge blauw.

Op bezoek bij kleine Joris

Joris bij oma op schoot

Een poosje geleden maakten we een afspraak om weer eens bij de kleine Joris te komen kijken, en bij zijn papa en mama, en vandaag is dat gebeurd. We reisden met de snelbus naar Papendrecht - er zat bijna niemand in maar hij rijdt. Daar was het een kwartiertje lopen door een druilerig stadsbeeld tot we van harte welkom werden geheten door P. en J. Met zo'n kleintje op schoot heb je altijd wel iets te babbelen. Of een liedje te zingen. Toen het hapjestijd was, ging ik op de grond zitten en heb Joris een geprakte avocado gevoerd. Het ging er graag en goed in, hij heeft een klein mondje maar kan er geweldig mee eten. Ook opa heeft flink gehaffeld met zijn kleinzoon, de eerste en nog steeds enige met zijn Y chromosoom zoals hij ons niet aflaat te vertellen. Dat bracht het gesprek op het grote familieboek. Dat blijkt nu in beheer te zijn bij P. Elk jaar wordt er iets in geschreven over wat zijn generatie heeft meegemaakt. Eef als huidige patriarch schreef er ook weer iets in. Leuk om zo'n traditie in de praktijk gestalte te zien krijgen.  Na een laatste uitwisseling van familienieuwtjes werd het tijd om weer op te stappen en Eef en ik gingen elk ons weegs, dwz. hij reed mee tot Utrecht, ik ging door naar Zwolle. Een heel gezellig dagje.

Verjus

Vóór het persen

In een krantenartikel ergens in de zomer stond een recept voor verjus. Dat is het sap van geperste, onrijpe druiven en volgens het verhaal buitengewoon lekker als zuurtje over bijvoorbeeld de oester, of in een salade. Nu wil het geval dat mijn buren een grote druivenrank hebben staan, voornamelijk om schaduw te geven aan hun volière. Van die rank sproten een aantal takken over naar mijn kant. Tot mijn genoegen kwamen daar flink wat trossen druiven aan. Omdat op die plek een smal, donker stukje tuin is, zullen die trossen nooit rijpe druiven opleveren. Met toestemming van de buren heb ik daarom die trossen aan het eind van de zomer afgeknipt, de druiven eraf gehaald, gewassen en ingevroren. Het was vandaag een mooi moment om eindelijk eens aan de verjus te beginnen. Dus had ik ze uit de vriezer gehaald en ontdooid. Daarna gingen ze in een bak, waarin ik ze met een vork prakte om het sap eruit te krijgen. Dat lukte prima. De laatste sappen haalde ik eruit met de staafmixer; dat sap liet ik in een kopje uitzakken. Het eerste, helderste sap, heb ik geproefd en het heeft een lichte, friszure smaak. Het is zachter dan citroen, maar duidelijk zuur. Met een lik honing heb ik het opgewarmd en opgedronken: heerlijk. De rest zit in de vriezer, voor later in de salade. Of over de oesters natuurlijk.

Na het persen

Groundhog day!

Zo ziet een groundhog
er uit, soort marmot.

Op 2 februari is het Groundhog day! in Amerika. Die marmot is volgens de niet heel erg oude tradities daar in staat, om te voorspellen hoe het weer daarna zal worden. Wij hebben hier ons eigen festival per 1 december. Want het is Mondkapjesdag! op deze 1 december is die wettelijke verplichting ingegaan en ze geldt in alle publieke ruimtes. Het is en blijft een merkwaardige constatering dat de wet ons een verplichting oplegt waarvan de deskundigen bij herhaling hebben gesteld dat die nergens toe leidt. Althans niet tot het verminderen van het risico op besmetting of ziekte. Wel zal het bij een aantal mensen angsten wegnemen of verminderen. En dat er veel relatief jonge mensen angstig zijn, is wel duidelijk. Dit terwijl de conclusie van het CBS is dat de sterfgevallen voor 90% bij 70+ers voorvallen, en dan ook nog eens vooral bij 80- en 90+ers. Ik gun ook die leeftijdsgroep heerlijke jaren. Toch heb ik steeds vaker twijfels of het lamleggen, kortwieken en immobiliseren van mensen van onder die leeftijden en dan vooral de werkenden, zal opwegen tegen de gezondheidswinst die het beleid van de regering moet opleveren. Vooralsnog is het aantal zelfmoorden de eerste helft van dit jaar niet hoger dan in 2019. Of dat in 2021 zo blijft, is de vraag, met de naderende golf faillissementen. Bepaalde ziektes komen niet meer boven, terwijl ze behandeld zouden kunnen worden; het is allemaal corona wat de klok slaat. Steeds meer 60+ers overlijden trouwens aan de toenemende hitte op aarde; en de opwarming lijkt wel vergeten te worden. Ik snap het niet meer. Ik hoop, de groundhog wel.